Wat geweldig is, is de ‘klik’ als alles samenvalt. Neem nu mijn huidige tentoonstelling Be prepared bunnykins. Het begon met een gehavend porseleinen beeldje uit de jaren ’30, een konijn in scoutsuniform. Toen ik eigen versies begon te boetseren, kwam ik op straat een paar kinderen tegen, als konijntjes verkleed voor Poerim, joods carnaval. Een foto diende als verdere inspiratiebron en toen was het verhaal rond. Zo ontstaan de beste werken.
Helemaal toeval is het natuurlijk niet. Als ik een idee heb, sta ik ermee op en ga ermee slapen. Omdat ik heel gericht kijk, zie ik overal kleuren en vormen die gerelateerd zijn aan mijn project. Dan is het enkel een kwestie van eruit filteren wat echt van belang is.
De academie of de sportschool, ik heb lang getwijfeld. Ik was ook goed in atletiek. Een jaar kunsthumaniora bracht uitsluitsel. En in de beeldhouwklas van de academie wist ik meteen : dit klopt, dit wil ik heel goed kunnen.
Je kunt een techniek ook te goed beheersen. Bij mij ontstaat alles uit klei. Het is een materie die ik ken, waar ik alle richtingen mee uit kan. Maar om verder te geraken moest ik andere technieken uitproberen, als een bevrijding, om niet in maniërisme te vervallen.
Soms moet je mislukken om te slagen. Het beeldje ‘Nicholas Heracles’ stelt mijn vriend voor, de schilder Nick Andrews. Drie, vier keer ging het de oven in, het glazuur zag er niet uit. Ik ben eraan blijven werken, heb verschillende materialen toegevoegd. Als het van de eerste keer gelukt was, had ik nooit zo ver durven gaan in mijn experimenten.
Het fysieke van het sculpteren, ik kan daar intens van genieten. Een monumentaal werk maken, ladder op, ladder af, dan sta ik wel strak. Als ik goed bezig ben, raak ik in de flow en ga ik helemaal op in de concentratie, tot een stuk in de nacht alleen in mijn atelier.
Een werk is goed als het smakelijk is. Logisch toch als je met vorm, materiaal en kleur experimenteert. Vergelijk het met koken. Als mensen zeggen dat mijn werk om in te bijten is, vind ik dat een compliment.
Er zitten duizend-en-een knipogen in mijn werk. Naar groten als Bernini, Piranesi, de Chirico en Brancusi, maar net zo goed naar The Simpsons en Grizzly Adams. Kunst moet niet altijd zo ernstig zijn. Ik hoop dat het plezier van het maken ook op de toeschouwers afstraalt.
Het boeiendste aan het kunstenaarschap is het gevoel op weg te zijn. Dat je zelf niet altijd weet waarheen maakt het des te spannender. In mijn vroeger werk was het vaak één sterk beeld dat aantrok, nu is het meer een film waarnaar je blijft kijken om er nieuwe dingen in te ontdekken. Of toch minstens een goede trailer.
Als ik zelf geen verwondering meer zou voelen, zou het allemaal zinloos zijn. Anderzijds, beelden maken, het lijkt zo logisch. Ik kan mij in elk geval niet voorstellen dat ik het niet meer zou doen. Die beelden verwezenlijken en in de kunstwereld zetten, heeft mij ook een zekere verantwoordelijkheid gegeven.
Be prepared bunnykins van Nadia Naveau (1975) tot 3 november in Galerie Base-Alpha, Kattenberg 12, 2140 Borgerhout. Info: www.basealphagallery.com. Meer werk van haar van 14 september tot 25 november in M HKA, Leuvenstraat 32, 2000 Antwerpen, www.muhka.be.
DOOR LINDA ASSELBERGS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
