Dank aan alle Belgen die deze week naar mijn welzijn hebben geïnformeerd. New Yorkse muggen die het dodelijke Saint Louis-encefalitisvirus verpreiden, vliegtuigen en helikopters die de stad besproeien en doen stinken met het insecticide malathion, en nu nog de natte en winderige staart van orkaan Floyd: aan de andere kant van de Atlantische Oceaan moet het wel lijken alsof ik in een rampenfilm leef. Schatten, maak u niet ongerust over mij. “Je kunt je in New York elke dag om iets anders druk maken”, zegt mijn buurvrouw Margot. “Eerlijk gezegd, de muggen en de orkaan zijn de minste van mijn zorgen.” Wijze woorden. Ik krijg al de hele zomer elke avond muggenbeten, als ik na het eten ter ontspanning de bloemen water geef. Ook nu nog, drie dagen nadat mijn huis en tuin een ongevraagde douche kregen met een derivaat van zenuwgas, word ik gebeten.

Wat moet ik doen? De stad een proces aandoen omdat ze niet alle muggen heeft gedood? Me binnenshuis opsluiten tot het muggenseizoen voorbij is? Mijn benen en armen angstvallig bedekken tijdens de prachtige Indian Summer waarop we elke maand september getrakteerd worden? ” Get real“, zeggen mijn stoïcijnse stadsgenoten. Er zijn sinds eind augustus drie New Yorkse bejaarden overleden aan Saint Louis-encefalitis. Twaalf andere mensen zijn met zekerheid besmet en tachtig misschien, maar misschien ook niet. Kleine kinderen, bejaarden en mensen met een verzwakt immuunsysteem moeten uit hun doppen kijken, dat wil ik wel aannemen. Maar gezonde brokken zoals buurvrouw Margot en ik, hoeven daarom nog niet paniekerig te doen. Dat gesproei stoort me eigenlijk nog het meest. Burgemeester Giuliani wil zich indekken natuurlijk, zodat hij er straks tijdens de verkiezingscampagne niet van beschuldigd kan worden dat hij de muggen heeft genegeerd. Maar of het enige zin heeft? De experts betwijfelen het.

Laten we de zaken toch in perspectief zien. Drie overlijdens als gevolg van besmette muggenbeten, in een stad waar dit jaar tussen 600 en 700 mensen vermoord zullen worden, zijn een bescheiden catastrofe.

Een peulenschil eigenlijk, in vergelijking met de ruim 200 voetgangers en fietsers, die vorig jaar werden doodgereden in de stad. (Dat doet mij eraan denken: net honderd jaar geleden werd, voor de allereerste keer in de geschiedenis, een voetganger door een auto overreden. Hier in New York. Sindsdien kwamen er hier nog meer dan 30.000 op dezelfde manier aan hun einde.) Voeg daarbij nog alle stadsgenoten die overlijden aan de gevolgen van luchtvervuiling, drugsoverdosissen en andere fraaie dingen, en het is duidelijk dat de mug een vervelende maar minimale bedreiging vormt. Margot heeft gelijk. Je moet niet wakker liggen van muggen en uitdijende orkanen. New York heeft zoveel gevaarlijker katten te geselen.

Queens Plaza is een van de zieligste pleinen van de stad. Elke nacht, als de meeste New Yorkers slapen, stoppen er enkele rammelende bussen die hun passagiers, zieken en gezonden, er als ongewenste honden uitzetten. Het zijn vrijgelaten gedetineerden uit de nabijgelegen stadsgevangenis van Rikers’ Island, de grootste van het land. Zouden zij al over ons muggenprobleem hebben gehoord? Het ontvangstcomité bestaat steevast uit een delegatie jonge prostituees. Sommige vers ontslagenen bijten meteen in het aanlokkelijk aas. Anderen stommelen halfslapend in een van de twee neonverlichte coffeeshops die er heel de nacht openblijven. Nog anderen verdwijnen in de ondergrondse. Altijd blijft er echter een groepje over, dat verdwaasd en besluiteloos staat te staren in de nacht. Dat zijn de ontslagen gekken. Net als hun bij de pinken zijnde collega’s hebben zij in de gevangenis een afscheidsgeschenk gekregen: een Metrocard, goed voor twee ritten, en 1,50 dollar cash (nog geen 60 fr). Zonder extra geld, zonder enig idee waarheen, zonder medicatie en zonder ziekteverzekering belanden velen na korte tijd weer in de gevangenis. In het ergste geval plegen ze geweld tegen zichzelf of anderen. Tot twintig jaar geleden, vóór de psychiatrische instellingen hun patiënten massaal begonnen te ontslaan, zouden ze waarschijnlijk uit de handen van het gevangeniswezen zijn gebleven en in een van de staatshospitalen terecht zijn gekomen. Vandaag is niemand nog verantwoordelijk voor hen. Een New Yorkse rechter besliste deze week dat twee psychisch gestoorde ex-gevangenen gelijk hadden, toen ze na hun vrijlating opvang van de stad eisten. Het stadsbestuur ging niet in beroep tegen dat vonnis, maar waarschuwde dat de overige 25.000 psychisch gestoorden, die jaarlijks uit Rikers’ Island worden ontslagen, zichzelf zullen moeten weten te redden, omdat hun verzorging de stad te veel zou kosten.

Geef toe. Daarbij vergeleken is ons muggenleed toch maar een muggenbeet?

Jacqueline Goossens