Er wordt bij mij thuis wel eens geklaagd dat er tijdens het eten veel te vaak iemand sterft. En dan nog op een manier die je echt niet wil zien als er balletjes in tomatensaus worden geserveerd. Ik ben namelijk een groot fan van moord en doodslag, van detectives en who- dunits allerhande, van crimeseries dus. Mijn avond is niet compleet als er geen lijken uit de kast vallen. En dat hoeft niet altijd goor en bloederig te zijn. Het mag op de ‘nette’ manier van Poirot of Miss Marple. Als in een gigantische puzzel, waar eigenlijk iedereen het gedaan kan hebben en er net op het eind een zeer onwaarschijnlijke maar toch plausibele verklaring tevoorschijn wordt getoverd. Het mag in grote hoeveelheden, zoals in Midsomer Murders, waar er elke aflevering op z’n minst drie mensen verdwijnen en/of overlijden. Dat er nog iemand in dat dorp wil wonen, is een mirakel. Het mag een beetje ambtelijk en saai, zoals Frost en Lewisdat aanpakken. Het mag een tikje duister en doorwrocht met persoonlijke problemen, op z’n Scandinavisch. Of het mag flitsend op z’n Amerikaans, met veel prikborden, profilers en psychologische achtergrond. Al zijn er momenten geweest dat ik amper nog naar de slaapkamer durfde na een aflevering van Criminal Minds, sommige daders zijn gewoon te slecht en te griezelig en liggen misschien wel in mijn gang te wachten.

Blijkbaar zijn veel vrouwen gek op crime. De Schotse schrijfster Val McDermid, de bedenkster van die lichtjes gestoorde maar verder zeer aantrekkelijke dokter Tony Hill (van de Wire in The Blood-serie), denkt dat vrouwen opgevoed worden om bang te zijn en in misdaadseries een soort van uitlaatklep vinden voor die angst die ons van jongs af aan wordt ingeprent. Van de eerste keer dat een meisje hoort dat ze niet mag praten met vreemde mannen, en dat haar verteld wordt wat er zou kunnen gebeuren als ze dat wel doet, is een vrouw een potentieel slachtoffer. En vanaf dan spelen we in ons hoofd doemscenario’s af. Wat er kan gebeuren in een donkere parkeergarage, waar we moeten lopen in een donkere straat. Volgens McDermid zijn we allemaal perfecte misdaadschrijvers, profilers en detectives en kruipen we telkens weer in de huid van het slachtoffer. Als we naar de tv-series kijken, zijn we op zoek naar overlevingsstrategieën. Die angst die we meedragen, wordt plots concreet. Maar het extreme geweld waar we allemaal bang voor zijn, wordt op een veilige manier voorgeschoteld.

Eigenlijk ben ik helemaal niet bestand tegen geweld, een film als The Texas Chainsaw Massacre kan ik onmogelijk bekijken. Game of Thrones vind ik soms choquerend. Voor mij is crime aantrekkelijk door het duidelijke en afgelijnde verhaal. Ik hou van het zoeken naar oorzaken en motieven. Ik vind het fijn dat er op het eind iets wordt opgelost en dat de slechterik meestal wordt gevat. Op een uur tijd zijn orde en rust teruggekeerd en is gerechtigheid geschied. Daar mag je eten bij serveren, vind ik.

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

Veel vrouwen zijn gek op crimeseries. Die zouden een uitlaatklep zijn voor de angst die ons van jongs af aan wordt ingeprent