Deze tuin in de omgeving van Luik is het werk van twee liefhebbers van bloemen en structuren. Tuinarchitect Jacques Wirtz heeft er een watertuin ontworpen die prachtig harmonieert met het geheel.

In de jaren zeventig was Charles Dumont, samen met Claude Strebelle en het Atelier d’Architecture du Sart Tilman, een van de architecten van de nieuwe universiteit van Luik. Voor de aanleg van de omgeving werkten ze samen met de geniale tuinarchitect JacquesWirtz. Als bekroning van de samenwerking vroegen beide architecten Jacques Wirtz ook voor de aanleg van hun privé-tuin. Dat zijn zeer verschillende tuinen geworden. Bij Strebelle bestaat de horizon uit een massa buxusbollen, bij Dumont overheerst het water.

Andrée Dumont, de vrouw van Charles vertelt : “Mijn man wilde water zien voor het huis, tussen de voorgevel en de straat dus. Hij dacht aan een wilde vijver. Toen Jacques Wirtz met zijn plannen kwam aankloppen, had hij twee verschillende waterpartijen getekend.” Het echtpaar Dumont stond perplex. Het was duidelijk dat die waterpartijen volledig in harmonie waren met de architectuur. De woning bestaat uit twee in elkaar verwerkte volumes : het ene met ronde, het andere met rechte lijnen. In het afgeronde volume bevindt zich het salon, net iets hoger dan de tuin, zodat je die van bovenaf kunt bekijken. Wirtz heeft daar een natuurlijke vijver met afgeronde boorden aangelegd.

Daarnaast bevindt zich een rechtlijnig kanaal. Omdat de tuin naar de straat helt, lijkt het alsof het betonnen kanaal uit de aarde tevoorschijn komt. Het is 20 meter lang en 1,80 meter breed en doet dienst als waterspiegel om licht in de eethoek te weerkaatsen. Het is een stille en strakke waterpartij waarop alleen enkele waterlelies drijven. Aan het uiteinde staat echter een Viburnum plicatum ‘Pink Beauty’ die uitbundig bloeit in mei en juni en uiteraard in het water weerspiegeld wordt.

De afgeronde vijver staat vol planten (drijvende of met wortels in het water), maar omdat deze waterpartij zich aan de straatkant bevindt, is er ook voor privacy gezorgd. Er staat een groen scherm rond, bestaande uit een dubbele haag : de buitenste van haagbeuk, de binnenste van grootbladige buxus ( Buxus rotundifolia). Daar kwamen nog bomen en grote struiken bij om helemaal uit het blikveld van de buren te verdwijnen. Alles is dus op het leven in de vijver geconcentreerd. Rondom bloeien overvloedig bloemen, zoals inheemse en Japanse lis. Het ontwerp van Jacques Wirtz is intussen volwassen geworden. De dichte hagen zorgen voor een behaaglijk cocon rond de ronde vijver. Het kanaal heeft met de jaren een mooi patina gekregen. Maar we hebben het nog niet over de rest van de tuin gehad. Die loopt door langs de westzijde van de woning naar de noordzijde achteraan.

“Ik zie graag veel planten. Mijn man hield als architect van lijnen en structuren. Hij is er goed in geslaagd het ene met het andere te combineren. Hij tekende vierkanten in buxus waarin ik mijn gang kan gaan met vaste planten, zoals Nepeta ‘Six Hills Giant’ of Campanula ‘ Loddon Anna’, maar vooral met stokrozen.” Hier zie je dan ook massa’s bloeiende ‘ Iceberg’, ‘ Ballerina’ of ‘ Bonica’. Deze laatste bloeit van juni tot de eerste vrieskou. Rozen zijn duidelijk het stokpaardje van Andrée Dumont. Het ganzenhok bijvoorbeeld verbergt zich onder een snelgroeiende slingerroos ‘Dentelle de Bruges’. Achter in de tuin bevindt zich een rozenprieel, in een hoek van de moestuin. Ook die heeft Charles Dumont binnen strakke en regelmatige lijnen willen houden, maar de grens met het gazon is in dit geval geen haag, wel een rij lei-appelbomen. In het midden van de tuin is het prieel rechtlijnig en afgerond. Een soort van smalle galerie die uitsluitend met rozen begroeid is : je vindt er onder meer ‘Wedding Day’, ‘Albertine’, ‘Caroline Testout’ en ‘Seagull’. Vanaf dit plekje zie je het best een van de grote charmes van het buitenleven hier : een Catalpa bignonioides ‘Aurea’ met zijn goudgele bladeren, die naast het terras groeit en voor schaduw zorgt op de terrastafel. Een mooiere parasol is niet denkbaar.

Deze zithoek in de open lucht is ook duidelijk afgebakend met prachtige kleinbladige buxusbollen. Daar zit ook een verhaal achter. “Wij zochten naar buxus, maar voor zo’n mooi resultaat met deze buxussoort heb je jaren nodig. Bijna toevallig ontdekten we in de streek een kwekerij. De pas overleden vader had een passie voor buxus. Hij had ze in grote aantallen gekweekt. Zijn opvolgers wilden er van af en deden ze voor een prikje van de hand. Ik weet dat een bekend tuinarchitect onder een andere naam de rest van de voorraad heeft gekocht !”

Vandaag steekt Andrée al haar energie in een pas aangekocht stuk grond naast het centrale gazon. Een groepje ganzen speelt uitgelaten in een klein vijvertje. De omheining die hun domein afbakent, verdwijnt binnenkort onder de klimplanten : rozelaars met kleine bloemen, clematis, een witte blauweregen en haar lievelingsplant Akebia quinata. Bij mooi weer zie je van hieruit een prachtige rode zonsondergang. Dan zijn de rozelaars op hun mooist en staat de Catalpa in een gouden gloed. n

Tekst en foto’s Jean-Pierre Gabriel