Vanmiddag aan tafel hoorde ik dat nogal wat mensen in slaap waren gesukkeld zo ongeveer in het midden van het door de VRT uitgezonden Monica Lewinsky-interview. De kijkcijfers waren ook al niet zo bijster hoog. Ach, ze kwam beter over dan verwacht. Het is zeker geen dom gansje, maar wel een tettertrien die het niet erg vond om de interviewer de details van haar relatie met Bill Clinton te vertellen. Dat was immers slechts een herhaling van de rode-oortjesverhalen die ze tegen haar eigen moeder en haar vriendinnen had gedaan. Of tegen wie ze dacht dat haar vriendinnen waren, zoals die doortrapte mevrouw Tripp, die zich als een zielsverwante voordeed maar die haar er, in opdracht, heeft ingeluisd.

Het enige wat Monica ervan weerhield om werkelijk álles in geuren en kleuren te vertellen, was het risico om de beloofde immuniteit te verliezen waardoor ze niet vervolgd zal worden voor meineed. Maar anders? Oh boy, wat had ze het graag van naadje tot draadje uitgespeld.

Precies omdat Monica Lewinsky zo prat ging op haar verovering, is ze in de val getrapt en zit ze nu met de gebakken peren en met een hoge advocatenrekening, die pa en ma niet meer willen betalen.

Juffrouw Lewinsky is een jager en jagers zijn altijd trots op hun prooi. Die moet getoond worden, opgemeten, vergeleken, in oude tijden zelfs opgezet en opgehangen in een galerij, voorzien van datum en plaats van het fatale schot. Hier wordt de trofee vereeuwigd in televisie-interviews en in een boek.

Juffrouw Lewinsky wil roem. Ze zegt dat ze een mediaster wil worden of in de film wil gaan en dat ze veel geld wil verdienen. Ze spiegelt zich aan prinses Diana: ze zijn allebei vrouwen misbruikt door machtige mannen, volgens haar. Maar met die andere dame is het nog slechter afgelopen. En allebei hebben ze hun vuile was buitengehangen via dezelfde man: Andrew Morton, de journalist die dankzij hen financieel op rozen zit.

Lewinsky ziet zichzelf een beetje als een volksheldin, de afgewezen geliefde van een president die ze herhaaldelijk als “sensueel” heeft omschreven. In haar ogen duidelijk zijn grootste kwaliteit. En over wie ze eigenlijk toch niet veel negatiefs zegt.

Wat is dit voor een cultuur en een tijdgeest waarin jonge vrouwen hun onstuimige misstappen, met verregaande politieke consequenties, gaan zien als heldendaden die vereeuwigd moeten worden in een boek dat dan op het schap naast de klassieke drama’s kan staan?

Bij de eerste ondervraging wou juffrouw Lewinsky uit het raam van de politiekamer springen, omdat ze zich realiseerde wat dit voor haar ouders zou betekenen, hoe ze zelf door de mangel zou worden gehaald. En plots is er blijkbaar een knop omgedraaid in haar hoofd, waardoor ze ging luisteren naar raadgevers die haar roem en geld voorspiegelden. Het allereerste exploot waren de foto’s in Vanity Fair, met dure juwelen en Amerikaanse vlaggen, inhoud was toen nog niet opportuun. De trophy queen volstond om de oplage van dit glamourmagazine de hoogte in te drijven. Het camp-gehalte van deze opnamen ontging Monica volkomen.

Juffrouw Lewinsky is beslist geen slachtoffer van Bill Clinton. Het zou wél kunnen dat ze het slachtoffer wordt van haar eigen zucht naar geld en roem. Ondanks de restyling die haar serieuzer moet doen lijken – wég big hair, wég bloedrode lippen – lijkt haar hele campagne om het Morton-boek te promoten op een trage zelfmoord. Wie immers zal het meisje dat er geen graten inzag om haar slipje aan haar baas te tonen en dat aan heel de wereld giechelend te vertellen, ooit nog serieus nemen?

Tessa Vermeiren