De eerste keren dat de vier, vijf babbelende jonge tienermeisjes met elk een baby in een kinderwagen voorbij mijn huis wandelden, stond ik er nog niet echt bij stil. Het kon een clubje van babysitters zijn zoals in dat wat onnozel jeugdboek dat ik ooit las. Of misschien een groepje vriendinnetjes op wandel met hun broertjes en zusjes. ” Mommie! Mommie!” brulde een van de kleintjes op een morgen niet lang geleden. ” Shut the fuck up!” riep het meisje in wier wandelwagentje het bleitertje zat. Haar stem klonk hard en vermoeid als van een overspannen moeder. “Ken jij dat groepje?” vroeg ik diezelfde avond aan mijn buurman Bob, de roddelnonkel van de straat. “Dat zijn de meisjes van het nieuwe groepstehuis voor tienermoeders aan het andere eind van de straat”, zei hij met misprijzen. Droefheid is wat ik voel als ik het clubje tegenwoordig zie voorbijstappen.

Maar waarom getreurd? Laat ons liever wat afleiding zoeken op een knallend feest. De muziek staat keihard. Tonnen confetti en maar liefst 150.000 ballonnetjes dwarrelen naar beneden. Het vuurwerk spettert. Het publiek juicht. Dit is de apotheose van de Republikeinse conventie in Philadelphia.

De misschien toekomstige president en vice-president van Amerika staan op het podium te grijnzen, geflankeerd door hun stralende vrouwen en kinderen. Bush heeft een tweeling, jonge tienermeisjes nog. Cheney heeft ook twee dochters, volwassenen al. Laat ons deze vier Amerikaanse prinsesjes even aandachtig bekijken. Laten we ons nu inbeelden dat een helft van de Bush-tweeling binnenkort thuiskomt en snikt: “Mama, papa, ik ben zwanger van mijn vriendje. Help mij asjeblieft.” Worden we nu echt verondersteld om te geloven dat Bush, president Bush, tegen zijn dochter zou zeggen: “Meisje, je weet dat abortus moord is. Je weet dat papa tegen abortus is, behalve in het geval van verkrachting en incest. Heel Amerika weet dat. Jij gaat dus netjes je zwangerschap – desnoods in het Witte Huis onder het oog van de pers – uitdragen en dan zien we wel wat we met je baby aanvangen”. Of laten we ons inbeelden dat een van Cheney’s dochters als tiener werd verkracht en, bingo, zwanger was. Moeten we echt geloven dat haar vader zou gezegd hebben: “Sorry meisje. Van abortus kan geen sprake zijn. Je zult je herinneren dat ik in het Congres tegen abortus heb gestemd, ook in het geval van verkrachting en incest. Ja, zelfs in het geval als het leven van de moeder in gevaar is”. Beide scenario’s zijn onwaarschijnlijk. Zoals een New Yorkse dokter ooit tegen me zei: “Indien er geen beroepsgeheim voor dokters gold, dan zouden veel tegenstanders van abortus wel hun mond houden.” Anders gezegd, de Bush- en Cheney-dochters zouden discreet worden geholpen en hun studies in hun elite-scholen zouden hoogstens met enkele dagen worden onderbroken.

Maar terug nu naar de niet-schoollopende kindermoedertjes van mijn straat. Uitzonderlijk zijn ze niet. Elk jaar worden 900.000 Amerikaanse tienermeisjes zwanger. Een derde daarvan zondigt tegen de principes van Bush en Cheney.

Twee derden doen wat beide politici zogezegd hun eigen dochters zouden toewensen: ze dragen hun zwangerschap uit met alle gevolgen vandien, variërend van het trauma van hun baby afstaan voor adoptie tot voor de rest van hun leven in armoe leven. Het aantal tienerzwangerschappen en abortussen in de V.S. is traagjes gezakt in de afgelopen tien jaar. Toch blijft het hoger dan in andere geïndustrialiseerde landen. Vrijen Amerikaantjes minder of gebruiken ze meer anticonceptie? Wie zal het zeggen. Minder tienerzwangerschappen is onverdeeld goed nieuws. Minder abortussen is dat op het eerste zicht ook. Toch zijn er redenen om op onze hoede te zijn wat dat laatste betreft. Steeds meer Amerikaanse dokters durven hun zwangere patiënten niet meer helpen uit schrik voor gewelddadige anti-abortusactivisten en steeds meer universiteiten onderwijzen de abortustechniek niet meer. Dan is er ook de beruchte Parental Notification Law die nu al in 31 staten van kracht is. Die wet bepaalt dat de ouders verwittigd moeten worden vooraleer hun ongehuwde dochter onder de achttien een abortus kan krijgen. Voor meisjes die zich zo vervreemd voelen van hun ouders dat ze er niet tegen kunnen of durven praten, is de wet een gigantisch obstakel. In theorie kan het zwangere meisje een rechter vrijstelling vragen van de wet. In sommige staten zoals Massachusetts gaat dat vlot. Meer dan 15.000 meisjes hebben daar sedert 1981 vrijstelling gekregen. Maar rechters in conservatieve staten zoals Indiana, Louisiana en Mississippi eisen vaak dat meisjes zich eerst laten adviseren door anti-abortus-propagandisten. Sommigen treuzelen zo lang om de vraag tot vrijstelling te behandelen dat het voor een veilige ingreep te laat wordt.

Rechters in Texas, waar Bush gouverneur is, werden in juni in het nieuwe politieke platform van de plaatselijke Republikeinse Partij onomwonden verwittigd dat hun herverkiezing in het gedrang zal komen “als ze te veel vrijstellingen geven”. Bush had daar geen problemen mee. Dat heeft met mijn eigen dochters niets te maken, moet hij gedacht hebben.

Jacqueline Goossens vanuit New York