“Weet je wat mij nu overkomt”, zei een collega van mijn generatie vorige week. “Ik word grootmoeder.” Zij is, net als ik, erg jong moeder geworden. Het besef is heel sterk dat je door dat kleinkind in aantocht in een andere levensfase aanbelandt, ook al heb je nog lang niet het gevoel oud te zijn.

Op de een of andere manier heb ik de laatste dagen alle variaties van moeders en niet-moeders gezien of hun verhalen gehoord. De dochter van die collega is halverwege de 20 en wil blijkbaar heel bewust een kind, ook al heeft ze een razenddrukke en fascinerende baan. “Maar ach, het is nooit het goede moment om een kind te krijgen”, zei haar moeder. En zij kan het weten, want ze heeft moeten knokken om haar kinderen groot te krijgen.

Nogal wat jonge vrouwen ook die ik de afgelopen jaren heb gesproken, behoren tot de categorie van de baby-dubbers, zoals ik het een van hen gisteren treffend hoorde benoemen. “Als je me vraagt of ik kinderen heb,” zei ze in een sollicitatiegesprek, “dan weet ik niet of ik moet zeggen niet of nog niet. Ik ben er nog steeds niet achter of ik kinderen wil of niet.” Ze is 37, het wordt dus tijd om dat uit te maken. Maar misschien laat ze de voortschrijdende jaren voor haar beslissen?

Iemand anders, met een zoon van 9, vertelde een paar dagen eerder dat ze bang is dat als hij straks 18 wordt, ze tot de vaststelling zal komen dat ze hem nauwelijks heeft gezien. Ze heeft een drukke baan op een krant, wat haar heel veel voldoening geeft en veel van haar tijd opslorpt.

Een paar jaar geleden werden eensklaps nogal wat dertigers in mijn omgeving zwanger. Enkelen van hen hadden er lang over nagedacht of ze wel een kind in hun leven konden inpassen. Ze waren immers intensief met creatief werk bezig, ze hadden het druk met vriendenkringen, reizen en uitgaan. Toen die baby’s er dan eindelijk waren, werden twee van de drie echte moederdieren. Met huid en haar verslingerd op hun zonen en dochters. Ze werken wat minder hard, hun mannen zijn meer dan doorsnee met de kinderen bezig en verder is er een netwerk van moeders, schoonmoeders en crèches die helpen alles in evenwicht te houden. Iemand anders slaagt erin haar kind niet met haar eigen professionele chaos te belasten, door ervoor te zorgen dat een kindermeisje dag en nacht aanwezig is. Dat kost geld dat je niet kunt uitgeven aan andere dingen. Tja… Maar het geeft ook rust.

De laatste van dit scala moeders-dertigers die ik ontmoette, heeft 4 kleine kinderen en bouwde heel die tijd lustig door aan haar professioneel leven, variërend van parttime tot zelfstandig werken. Ze schreef tussendoor zelfs een boek. Het moet gezegd dat haar man een halftijdse baan heeft. Maar ze straalt, blaakt van energie en enthousiasme en is overduidelijk gelukkig. Ze heeft op alle vlakken gepresteerd wat ze zelf wil en heeft gedaan wat haar het gelukkigst maakt. Die weg gaat ze bewust en consequent verder.

Dat vind ik het allermooiste aan die moeders van nu: dat ze met volle teugen van hun leven en van hun moederschap genieten. Meer dan ooit is het objectief bekeken zwaar om moeder te worden en te zijn. Het is een minderheid die er exclusief een aantal jaren voor uittrekt. Heel wat werkgevers zijn er bijvoorbeeld ook niet zo mee opgezet dat je voor langere tijd uit de circulatie verdwijnt. En als je dan terug aan de slag gaat, is de werkdruk beslist niet verminderd. Integendeel.

Ze hebben volgens mij één zaak voor op mijn generatie, die moeders van vandaag. Er zijn minder regels. En de boeken en tijdschriften vol goede raad, die je uiteindelijk enkel opzadelden met schuldgevoelens, blijken niet meer zo te floreren als voorheen. De doe-ik-het-wel-goed-vraag is veel minder zwaar dan 25-30 jaar geleden, zoveel is zeker. Het eenduidige patroon is voorgoed van de tafel geveegd. Net als in man-vrouwrelaties zijn de sjablonen ook in het moederschap opgeruimd.

Tessa Vermeiren Star Wars Ter gelegenheid van de Europese première in Londen van “Episode 1 – The Phantom Menace”: het grote Star Wars-alfabet.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content