Lene Kemps
Lene Kemps Lene Kemps is de hoofdredactrice van Knack Weekend.

Er waren fifties tailleurs en baljurken. Bedankt Galliano. A-lijn mini’s en boots. Bedankt Courrèges. Nylon jasjes en plastic tasjes. Bedankt Prada. Een flauw seizoen zonder veel inspiratie. Bedankt Milaan.

LENE KEMPS

There’s some good news and there’s some bad news. Het goede nieuws is dat ontwerpers met hun voeten op de grond staan en een elegante vrouwengarderobe leveren. Het slechte nieuws is dat die er overal hetzelfde uitziet. Een veelgebruikt woord in de fashionspeak is reality check : werkelijkheids-kontrole. Elke kollektie is een antwoord op de vraag : wat verwachten vrouwen van hun kleding ? Wat willen ze ? Het antwoord luidt onveranderlijk : praktische en bruikbare stukken, draagbare elegantie. De wintermantel volgens Versace hét item beheerst het podium. Terwijl we bij vorige defilés vol flinterdunne topjes soms vergaten dat het om een winterkollektie ging, kan je er nu niet naast kijken : dikke jassen, hoge laarzen en zelfs moonboots.

“Eenvoud, coupe, proportie en uitstraling zijn de vier termen die het modebeeld karakterizeren, ” zegt Versace. Het klinkt goed en ziet er soms prachtig uit. Ware het niet dat de draagbare elegantie al te vaak terugwijst naar het verleden. Wat willen vrouwen ? Blijkbaar willen ze eruitzien als hun moeder begin jaren zestig. “Waarom niet ? La mamma is heel belangrijk voor Italianen, ” zegggen Dolce & Gabbana.

De term Conservative Chic die tijdens de Parijse haute-coutureweek werd gelanceerd, staat over de hele prêt-à-porter gepleisterd. De simpele lijn en elegante proporties die onder de kroonluchters van dure hotels zo op hun plaats leken, gaan bij de ready to wear snel vervelen. Het lijkt alsof mode in de Bermuda-driehoek is terechtgekomen : een zwart gat waarin alle fantazie en vernieuwing verdwijnen. Amerikaanse inkopers vinden het verheugend dat ontwerpers weer de meat and potatoes de eenvoudige, broodnodige basisprodukten leveren. Maar ook aardappelen en vlees moeten gekruid worden en dat extra smaakje ontbreekt in de meeste kollekties.

Het voornaamste silhouet is een typisch jaren-vijftigbeeld. Een ingesnoerde taille en een penseeldunne rok. Een recht jurkje. Een zwierige mantel. Bontrandjes. En altijd stiletto’s of laarzen. Denk aan Doris Day, Audrey Hepburn of Grace Kelly. Zelfs het cliché van de sexy sekretaresse is er weer, in tijden van ongewenste intimiteiten toch een gevaarlijk beeld.

“Vrouwen die hun schoonheid op een agressieve manier gebruiken, zijn niet meer van deze tijd, ” stelt Versace. “We keren terug naar dames, naar vrouwen die het toonbeeld van verfijning zijn. Blondines of brunettes. Elegant, zoals het donkere model Shalom. ” Shalom loopt al jaren mee, maar heeft pas haar kapsel een graad donkerder gemaakt, wat haar een sterke jaren-vijftiguitstraling geeft. In modetaal is dit een Shalom-moment. Verder wordt er veel gepraat over Gianne Albertoni, een Braziliaans schoolmeisje dat meteen grote shows als Armani en Versace loopt. Ze is amper 13, een tikje weifelend en bang, maar ze redt zich vrij goed. “Ze is minstens zestien, ” beweren anderen. “Het bureau maakt haar jonger om meer opschudding te veroorzaken. ” “Ze heeft zo’n dom gezicht, bij mij defileert ze niet, ” zegtGianfranco Ferré.

Ferré is een van de weinige ontwerpers die voor een zij het erg teleurstellend defilé zonder overdreven styling kiest. “Ik geloof in een minimalistische aanpak : geen strikken, geen hoeden, geen juwelen, ” zegt hij. Dit is een pertinente stellingname in Milaan waar stilisten de mensen die beslissen hoe de kleren geprezenteerd en gekombineerd worden, welke make-up en welk kapsel de modellen krijgen de echte sterren zijn. Women’sWear Daily weet te vertellen dat de stilisten tot 30.000 dollar per job verdienen en dat elke beweging die zij maken, gevolgd wordt door andere stilisten in het publiek. Hebben de modellen kousen aan ? Platte schoenen of hakken ? Spiegelglazen of een donkere bril ? Het zijn belangrijke statements. Het hoogste kompliment dat een kollektie kan verdienen, is tegenwoordig : so editorial of een hapklaar beeld dat netjes in een koncept past en door de tijdschriften meteen kan worden overgenomen. De meeste show-stilisten werken trouwens ook voor de pers, zodat het allemaal fijn in de familie blijft. Maar hun beeldvorming heeft wel gevolgen. Toen tijdschriften verleden zomer eensgezind modellen met blote benen toonden, moesten kousenfabrikanten reageren met een onzichtbare panty. Na jaren accessoire-loze mode, weet men nu te melden dat de verkoop van smalle ceinturen en kleine handtassen met sprongen de hoogte is ingegaan. Terwijl rokende modellen kompleet taboe waren, lopen ze nu weer in een nicotine-wolk over de catwalk en duikt de sigaret ook in tijdschriften weer op. Zelfs bont dat jaren politiek on-korrekt was, wordt uit de vergeetput gehaald. De kracht van het beeld.

Versace introduceert het begrip glamour da giorno of daytime glamour. “Dagelijkse kleren moeten tot stukken van hoge kwaliteit worden omgevormd, ” zegt hij. “Ik denk aan een Hollywoodfilm uit de jaren vijftig, waarin zelfs de meest banale kantoortailleur een meesterwerk van verfijning was ; waarin een simpele broek en een twinset ongelooflijk veel allure hadden. “

De glamour voor overdag is duidelijk aanwezig in de Istante-lijn van Versace. Een korte pastelkleurige wollen jurk wordt gekombineerd met een glanzende satijnen jas. Een cardigan wordt op een jurk vastgespeld met een broche. Lange handschoenen en hoge hakken zorgen voor een ladylike beeld. Alles in delikate tinten met namen als parelgrijs, bois derose en pale coffee, op zich al erg damesachtig. Versus is jonger en minder diskreet, bij momenten vulgair. Trashy, not classy. Jasjes en mini’s in grote op-art-motieven, babydolljurken en glanzende boots. En niet te vergeten : zwarte netkousen. Versace vermeldt Grace Kelly in het persdossier, maar die hebben we niet gezien. Wij zien Courrèges. We ontmoeten hem trouwens weer in de Iceberg-kollektie die heel de jaren zestig plunderde.

In zijn hoofdlijn kiest Versace duidelijk voor damesachtige elegantie. Strakke op het lichaam gesneden tailleurs. Avondjurken met plissés. Mooie mantels en sweaters. De neoklassieke prints zijn vervangen door subtiele kleurschakeringen. Een terugkeer naar de stile sartoriale, de kleermakerskunst. Mooi maar weinig ophefmakend. “Gefluisterde luxe vol met fijne details, ” is de omschrijving van Versace. Gewend aan hevig lawaai, gaat men warempel naar extravagante tijden van weleer verlangen.

Dolce & Gabbana gebruiken bijna net dezelfde woorden om hun stijl te omschrijven. La sapienza sartoriale delle tradizione italiana. De brave uitstraling van de traditionele kleermakersstijl. “Een meesterlijk gemaakt kledingstuk krijgt een ziel, ” zeggen ze. “Het staat buiten alle trends en tijden. ” Ook zij koncentreren zich op de coupe “De enige zekere waarde” en leveren een show zonder speciale effekten, op de zwepen en transparante jurken na, die er nu wel erg gedateerd uitzien. Wit en zwart blijven de belangrijkste kleuren ; rood doet dienst als hevig aksent afgewisseld met klassieke tweeds, hanepootmotieven en Prins-van-Wales-ruit. Hun tailleurs zijn meesterlijk gesneden, de pakken zijn prachtig. Volgens een van de vele geruchten in Milaan wordt het duo getipt als opvolger van Hubert de Givenchy, een eer die zij liever aan John Galliano overlaten. Ze vertellen Women’s Wear Daily wel dat ze graag voor Ivano willen werken, waarmee ze dan Saint Laurent bedoelen. “Yves zou niet eens met pensioen moeten, ” zeggen ze nog. “Het zou fantastisch zijn om samen te werken. ” En Pierre Bergé ? “Die kunnen we wel aan, ” meent Dolce.

Sommige shows verdwijnen in de retro-mist en raken hopeloos verward in de fifties. Byblos, Genny, Alma en Sportmax zijn te braaf en worden oersaai. Er komt geen eind aan de Genny-parade van jaren-vijftigtailleurs. Bij Byblos schemeren de valse couturepakken met bontrandjes ons voor de ogen. De diskrete glamour die deze merken al enkele seizoenen proberen op te bouwen, is in stijve burgerlijkheid vervallen. Sportmax, wat de jongere en frissere lijn van Max Mara zou moeten zijn, toont wijde petticoatjurken en astrakanjassen. Iets waarin je moeder naar het bal ging, dus kan je de outfit ook meteen beter van haar lenen. Bij Alma gaat het grootste applaus naar de Platters die met hun golden oldies het defilé begeleiden. “Smoke gets in youreyes”, een passende muzikale achtergrond voor filtersigaretten, boa’s en stola’s.

De merken die al seizoenen aan een draagbaar en elegant beeld sleutelen, brengen het er nog het beste van af. Max Mara en Les Copains hebben nooit beweerd de grenzen van de mode te verleggen. Ze tonen een praktische en mooie garderobe. Een strakke twinset met een wijde broek bij Les Copains. Een krijtstreep tailleur bij Max Mara. Misschien niet avant-garde maar in elk geval hedendaags.

Mariuccia Mandelli viert de veertigste verjaardag van haar merk Krizia. Iedereen krijgt een baret : het retrohoedje bij uitstek. Haar defilé komt recht uit de jaren veertig, maar ziet er goed uit.

Prada heeft ervoor gezorgd dat zwart nylon het summum van luxe is. Bijna elk defilé heeft dan ook zijn Prada-passage. De verkoop van windjacks met rits zal met sprongen de hoogte ingaan. Prada de minimalistische hemel voor fashionista’s is een van de grootste Milanese modesuksessen. Hordes modeliefhebbers verdringen zich voor de winkel op de Via Sant’Andrea om een fortuin uit te geven aan een supereenvoudige satijnen jurk. Prada wordt wel eens het grote geheim van de mode genoemd, enkel voor insiders. Zo simpel dat niet-modemensen zich afvragen wat er dan zo biezonder aan is. Waarop kenners dan antwoorden dat nèt het feit dat het niet biezonder oogt het zo biezonder maakt. Maar niet alleen Italië is in de ban. Ook bij De Rop verkoopt het merk erg goed. “Er zijn mensen die elke dag komen vragen of de nieuwe kollektie al binnen is, ” zegt men bij De Rop. “Het is een van de grootste suksessen van het laatste seizoen. “

In de hoop een glimp van moderniteit op te vangen, kijken we met aandacht uit naar de Prada-show. Het gerucht alweer een gerucht dat Joe McKenna, de stilist van Calvin Klein, de show vormgeeft, doet het beste vermoeden. Het wordt een vreemd defilé dat de verwachtingen niet helemaal inlost. Prada blijft de anderen een stapje voor, met ongeveer tien jaar. Zij verwijzen naar de jaren zestig met een futuristisch aandoend minimalisme. “Audrey Hepburn in de ruimte, ” schrijft de journaliste van The Independent en dat is een mooie omschrijving. Terwijl iedereen strak en soepel op het lichaam werkt, toont Prada stijve jasjes en rokken die van het lichaam wegstaan, in vreemde proporties waarbij de riem onderaan het jasje hangt. De no-nonsense silhouetten worden onflatteus als het om een knielange plooirok onder een zware trui gaat.

Lawrence Steele die vroeger Prada tekende en nu voor de tweede keer een kollektie onder zijn eigen naam toont, zegt dat hij zich op het begrip moderniteit heeft gekoncentreerd. De zeer diskrete Steele is de lieveling van winkels als Harvey Nichols en Barneys en wordt door de vakpers een veelbelovende nieuweling genoemd. Hij experimenteert graag met nieuwe materialen en toont glanzende doorstikte jasjes met wijde broeken.

De grote verrassing van de modeweek komt uit een onverwachte hoek : Gucci. Tom Ford zorgt voor het meest sexy silhouet van de week : een lage heupbroek, gekombineerd met een strak en openstaand hemd. Er ligt een glans op de kleuren en op het leer. Hip en sjiek.

Als Milaan ooit een mode-monarchie wil worden, komen Jil Sander en Giorgio Armani in aanmerking voor de troon. Eenvoud maakt macht. Moderniteit boven alles.

Jil Sander begint haar defilé met een reeks beige jassen die je meteen zou willen verzamelen. Na een zomer van verfijnde stoffen kiest ze voor een winter in wollige, tweedy en soms stugge materialen. Strakke glanzende pakken worden afgewisseld met mousse-achtige avondjurken. Sander begint steeds meer als Yamamoto te werken : experimenteel en verregaand wat coupe en stoffen betreft. Vol fijne details en subtiliteiten die in een defilé vaak verloren gaan. Wat bijblijft, is de strakke maar toch vrouwelijke lijn en de heldere eenvoud.

De Armani-kollekties hebben een gedaanteverwisseling ondergaan. Niks vloeiende lijn of fluïde silhouet. Alles is strak en korrekt geknipt, gestruktureerd, elegant en vrouwelijk. In de Emporio-lijn zitten mooie jasjes : kort en breedgeschouderd, met een ceintuur in de taille, perfekt geproportioneerd, zonder enig spoor van retro. “Mini is uit, ” zegt Armani en hij kiest voor knielange rokken. Soms wijd met een dijhoge split. Soms strak. Veel vaker toont hij broeken. Een perfekt defilé, maar zo “gekleed” dat je je afvraagt wat hij in de hoofdlijn nog kan bieden.

Zijn hoofdlijn wordt voor de eerste keer niet in zijn huis getoond, maar in een fabriek aan de rand van Milaan. De catwalk is 40 meter lang, er zijn 60 modellen en Armani toont 400 silhouetten waarvan de meeste avondensembles zijn. Het defilé wordt gevolgd door een diner voor 1200 personen waarop het nieuwe parfum Aqua di Gio wordt voorgesteld. Volgens de Amerikaanse pers heeft het hele gebeuren een miljoen dollar gekost. Grote cijfers voor een even duizelingwekkend defilé. Glamoureus, vernieuwend en verfijnd. Een symfonie in beige, grijs, zwart, waterblauw en flitsen rood. De meest ingenieus geknipte jasjes wandelen voorbij, gevolgd door “Andrew Sisters”-tailleurs en eenvoudige zwarte fluwelen jurkjes. Verbazingwekkend zijn de ensembles die volgenaaid zijn met pareltjes : zeer elegant, maar het moet een ton wegen en zal waarschijnlijk evenveel kosten.

De prijs voor het accessoire van het seizoen, kennen we bij deze aan de heer Armani toe. Hij speldt zijn modellen een corsage op, of geeft ze een bloemencollier om de hals. “Verwijzend naar de elegantie van vervlogen tijden, ” zegt hij. De enige retronoot in een volledig up-to-date defilé.

Van boven naar onder : parels voor ’s avonds, van Armani. De 13-jarige Gianne in Gianni Versace. Hip en sjiek van Gucci.

De fifties-lijn van Armani.

Boven : sixties op-art bij Versus. Onder : Max Mara interpreteert de jaren veertig.

Van boven naar onder : de sexy sekretaresse van Istante. Het getailleerde jasje en corsage van Emporio Armani. De glanzende pakken van Jil Sander.

Van boven naar onder : de Italiaanse stijl van Dolce & Gabbana. Simpelweg draagbaar, van Les Copains. Prada-modernisme.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content