Moederboeken liggen goed bij uitgevers. Eerst was er Vlaams minister voor Economie, Patricia Ceysens, die in zeven haasten nog voor de verkiezingen haar lang aangekondigde ei legde : E-mama. Daarna kwam Jolien Janzing met Je kind of je dromen. En de jongste in de rij is Hilde Sabbe met het laconieke Mama weet het ook niet. Drie intelligente vrouwen van dezelfde generatie die de behoefte voelen om op te schrijven hoe zij met het moederschap omgaan. Omdat ze ieder op hun manier worstelen of geworsteld hebben met hun ideaalbeeld van het moeder zijn en de hoge verwachtingen daaromtrent van hun omgeving.

De realiteit wordt in de drie boeken getoetst aan die grote rozige wolk waarop je geacht wordt te belanden wanneer zo’n rimpelbaby’tje op je buik wordt gelegd. Zo’n kind komt tegenwoordig immers meestal in een leven terecht dat al overvol is met vele andere dingen, waaronder werk of zo je wil carrière, geen onbelangrijke plaats inneemt.

Maar als al die sterren en modellen dat kunnen, van de ene afspraak naar de andere zeulen, met een fotogenieke baby op de heup, dan moeten wij dat toch ook klaarspelen ? Je kunt geen vrouwenblad openslaan of je komt ze tegen, de sterrenbaby’s of zijn het babysterren ? Alleen zie je op die foto’s nooit de nanny’s die de diva’s bijstaan.

Laat er geen twijfel over bestaan – hoe moeilijk het vaak ook is en hoe tegendraads, eigenwijs en afwijzend ze vaak ook zijn, die kinderen groot en klein – we zien ze graag, we kunnen niet anders. Je eigen vlees en bloed dat betekent iets, of je dat nu wilt of niet. Het is voor het leven. Waarom zouden anders zo veel moeders die een baby afstonden later op zoek gaan naar hun kind ? Of omgekeerd, waarom zouden kinderen naar de moeder zoeken die ze nooit hebben gekend ?

Dat het is tot de dood ons scheidt en zelfs verder, realiseer je je meestal niet vanaf het begin. Misschien kun je ook beter niet meteen ten volle beseffen dat alles wat je doet of zegt, of niet doet of zegt, invloed zal hebben op het leven van dat kind dat uit je buik komt.

Je hebt moeders in soorten. Zo’n Patricia Ceysens, die probeert haar gezin te managen als een kleine onderneming. Helaas zijn kinderen geen kneedbaar personeel dat je mits evaluaties, bijsturing en trainingen naar jouw voldoening kunt laten functioneren. De luxe om taken die je tijd aanvreten, uit te besteden, is ook slechts voor een kleine minderheid van werkende vrouwen (én mannen) weggelegd. Een deel van je werktijd zo kunnen spreiden, dat je toch nog thuis bent voor de kinderen op cruciale momenten is al evenzeer een illusie voor de meest moeders (en vaders).

Je kunt natuurlijk zoals Jolien Janzing de keuze maken om je carrièreplanning dusdanig uit te zetten, dat die pas echt een vlucht neemt als de kinderen niet meer helemaal beslag op je leggen. Als je dan ook nog het geluk hebt om een man te treffen met wie je samen kunt werken op de momenten die jou en je kinderen het beste passen, dan is het makkelijk theoretiseren over je dromen realiseren én tegelijk een zo perfect mogelijke moeder zijn. Het moet kunnen, maar het is toch veeleer zeldzaam.

Mijn hart ligt bij Hilde Sabbe, die eerlijk toegeeft dat, hoe passioneel ze ook van haar zoon houdt, dat niet genoeg is om haar soms licht chaotische leven te vullen. Dat ze verscheurende keuzen heeft gemaakt en dat ze probeert het voor die zoon zo goed mogelijk te doen, ook al vecht dat soms met haar relatie. Dat ze zich soms schuldig voelt en dat ze het inderdaad ook niet weet.

Geen moeder is perfect. Al is dat wel wat kinderen van je lijken te vragen, een leven lang. Het besef dat moeder ook maar een mens was, komt meestal te laat.

:: Patricia Ceysens, E-Mama. Telewerken, Kids koesteren, Houtekiet.

Jolien Janzing, Je kind of je dromen, Standaard Uitgeverij.

Hilde Sabbe, Mama weet het ook niet, Uitgeverij Van Halewyck.

TESSA VERMEIREN