Over het FAI : www.fondoambiente.it. De hoeve Cascine Orsine ligt in Bereguardo (tweede afrit op de autoweg Milaan-Genua). De eigen producten worden ter plekke verkocht.Tel. : +39 0382 92 02 83. E-mail : aldopar@tin.it

Deze regering doet nieuwe wetten stemmen. Het volstaat te betalen om een illegaal opgetrokken gebouw te regulariseren. Ze willen de verplichte milieu-effectenstudies schrappen. De beheerraden van natuurgebieden zullen worden vervangen door benoemde commissarissen. Ze gaan Italië verwoesten. Wilt u dat opschrijven ?” Spreek in heel Italië, van noord tot zuid, de naam Giulia Maria Mozzoni Crespi uit en je zult alleen maar respectvolle reacties krijgen. Geboren in een familie van persmagnaten, een domein waarin ze nog altijd actief is via participaties in de groep L’Espresso, is Giulia Maria vooral een symbool, een icoon voor alles wat te maken heeft met erfgoed en milieu. Zij is de vrouw achter het FAI, het Italiaanse milieufonds, dat ze in 1975 oprichtte naar het voorbeeld van de Engelse National Trust. Een kwarteeuw later stelt het FAI 140 mensen tewerk die zich bezighouden met de sanering, het onderhoud en het beheer van meer dan 20 sites, woningen of tuinen, zoals de Villa della Porta Bozzolo vlak bij het Lago Maggiore, of natuurlijke landschappen zoals de baai van Leranto op het schiereiland Sorrente.

Giulia Maria weet maar al te goed dat “tenzij er jaarlijks twee miljoen bezoekers komen zoals in het Alcázar van Sevilla, weinig culturele bezittingen rendabel kunnen zijn. Daarom organiseert het FAI tal van activiteiten en rekent het op de steun van zijn 60.000 leden.”

Tachtig is ze nu en toch is haar agenda nog altijd even vol. Maar ze interesseert zich dan ook voor vele dingen en ze blijft alert. “Ik zou meer tijd willen hebben om de biologisch-dynamische landbouw te promoten.” Al dertig jaar wordt er op biodynamische wijze geteeld in Cascine Orsine, haar domein in het natuurgebied van Ticino, in de buurt van Milaan. Zelfs haar zoon Aldo Paravicini, die als landbouwkundige het beheer van de hoeve op zich nam, was sceptisch in het begin. En Franco, de jachtopziener, herinnert zich nog de eerste jaren, toen er veel geld en energie werd geïnvesteerd zonder een lire te verdienen. Vandaag levert dit landbouwbedrijf van honderden hectare verscheidene graangewassen, maïs en een plaatselijke rijstvariëteit op en worden er kazen gemaakt van het eigen melkvee.

“Op al onze producten staat het logo van onze hoeve, een kikker. Toen we meer dan dertig jaar geleden in juni de rijstvelden onder water zetten, kregen we elke keer een enorm kikkerconcert. En toen plots niets meer. Dat was het teken dat de pesticiden hun werk hadden gedaan.”

Toch zijn het niet de kikkers die Giulia Maria Crespi overtuigd hebben om over te stappen op biodynamische landbouw. “Ik heb zes kankers gehad. Ik heb me laten verzorgen in een antroposofisch ziekenhuis in Zwitserland. Daar heb ik de werken van Rudolf Steiner over de landbouw leren kennen en toen heb ik besloten het over een andere boeg te gooien, zowel op de hoeve als in onze manier van eten.”

Deze strijdvaardige grote dame maakt zich ook zorgen over de toekomst van een uniek plekje in Sardinië, een domein aan zee waar ze al lang elke zomer naartoe gaat. “Het strand lag vroeger vol schelpen. De tweeling Aldo en Luca raapten ze als kind in grote hoeveelheden. Nu zijn er bijna geen meer.”

Zoals zovele anderen is ook zij van mening dat “het in Italië overal mooi is”. Daarom droomt zij van een land met wetten die het milieu beschermen.

Crespi is gaan zitten op een lage bank. Ze leest een verhaaltje voor aan Lisa (5), haar jongste kleindochter. De rest van de wereld bestaat nu even niet meer.

Teksten en foto’s Jean-Pierre Gabriel