Lene Kemps
Lene Kemps Lene Kemps is de hoofdredactrice van Knack Weekend.

Het huis van de kleurige zigzags, ruiten en strepen staat weer volop in de belangstelling. Angela Missoni en haar moeder Rosita over de verjonging van de firma, verlangen naar zwart minimalisme en dromen in kleur.

Lene Kemps

De Missoni’s zijn mooie mensen. Rosita heeft een natuurlijke schoonheid en gaat er met het ouder worden steeds voornamer uitzien. Tai kort voor Ottavio maakte in zijn jonge jaren deel uit van het olympisch atletisch team, speelde op een blauwe maandag model in een fotoroman en is nog steeds een indrukwekkend knappe man. ?Als zestienjarig meisje zag ik hem op de Olympische spelen in Londen de 400 meter lopen?, zegt Rosita. ?Hij had mooie lange benen en was erg elegant. We gingen met gezamenlijke vrienden lunchen, kwamen elkaar zes maanden later toevallig nog een keer tegen en vijf jaar later waren we getrouwd.?

Tai en Rosita poseerden in het verleden breedlachend met kinderen en kleinkinderen voor de eigen reclamecampagnes. Ze zijn ook de firma’s beste visitekaartje : warm, levenslustig en op een natuurlijke manier elegant. Wie naar de Missoni’s kijkt, ziet harmonie. Mensen die er blijkbaar moeiteloos in slagen om alle aspecten van het leven met elkaar te combineren : werk en familie ; het artistieke, het creatieve en het commerciĆ«le ; vrijheid en verplichtingen.

?Tai en ik hebben elkaar echt gevonden?, zegt Rosita. ?Zoals ik mijn grootouders en ouders altijd heb weten samenwerken en een zaak heb zien opbouwen, zo hebben wij het ook gedaan, op een erg vanzelfsprekende manier. Tai leerde me zijn levensfilosofie : vertrek in je werk altijd van een lege pagina, creĆ«er zonder banden of limieten.? ?Zij gaf het werk haar intuĆÆtie, discipline en aandacht?, zegt Tai. ?Door de jaren heen heeft ze zich nooit vergist, op Rosita’s oordeel kan ik altijd vertrouwen. Ik mag dan de kleurencombinaties en nieuwe motieven tekenen, maar ik heb altijd de indruk dat het Rosita is, die alles doet. Zij zorgt voor styling, voor de familie en voor mij. Het hele bedrijf rust op haar schouders.?

Hoewel de Missoni’s hun kleurig tricot al in de jaren vijftig maakten, werden ze echt groot in de late jaren zestig. ?We hebben een leerperiode van tien jaar nodig gehad om het vak door en door te kennen?, zegt Rosita. ?Toen de prĆŖt-Ć -porter doorbrak, waren we er helemaal klaar voor. We konden onze eigen draden en kleuren maken, kenden onze job en hadden de knowhow.? In de jaren zeventig noemde Women’s Wear Daily hen the fashion power of the moment. Nu zijn ze dat weer.

De Missoni-fabriek is ruim en spacieus, en uit elk raam zie je de omliggende tuin. ?We hebben de natuur nodig om te denken, te tekenen en te kleuren?, zegt Rosita. Tai voelt zich grieperig en hij neemt na een rondleiding door het gebouw hoffelijk afscheid. Dochter Angela, die binnen de firma haar eigen collectie heeft en als assistente van haar moeder de verjonging heeft ingezet, zal zijn plaats innemen. Rosita zet thee en begint alvast met het beantwoorden van vragen, nog voor ze werden gesteld. ?Ziet u wel, ze doet hier alles?, zegt Tai. ?Letterlijk alles.?

Iedereen heeft het over de Missoni-comeback. Bent u ooit weggeweest ?

Rosita Missoni : Helemaal niet. Journalisten vragen ons : waar hebben jullie al die tijd gezeten, jullie zijn zeker blij dat jullie nu weer succes hebben. En daar word ik eigenlijk een beetje boos van. Wij hebben bij Missoni nooit slappe periodes gekend. Nooit. Sinds de jaren zestig is de vraag naar ons product altijd groter geweest dan het aanbod. Op geen enkel moment hebben we commercieel een achteruitgang gekend.

Wij beseffen wel dat er op dit moment iets aan de hand is : we worden ontdekt door een nieuwe generatie, jongeren vechten weer voor een Missoni-trui, we krijgen meer persbelangstelling dan ooit tevoren, op de tweedehandsmarkt worden fortuinen geboden voor onze producten, we krijgen fanmail en worden gekopieerd. Kortom : we zijn ?in de mode? zoals dat heet.

Hebt u het gevoel dat u ooit uit de mode bent geweest ?

Rosita : We hebben altijd een goede naam gehad en waardering van het publiek gekregen, maar toegegeven : als onze klanten Missoni kochten, was dat misschien niet meer omdat ze modieus wilden zijn.

Wat zette u ertoe aan het imago van de firma te verjongen ?

Rosita : Wat is een wie : Angela.

Angela Missoni : Ik ging louter af op een persoonlijk gevoel : ik werd moe van Missoni, ik vond het geen opwindend product meer. Ik had zelfs geen zin meer om me in Missoni te kleden en dat was geen fijne gewaarwording. Ik ben opgegroeid in deze firma, ik weet wat ze voor mij en anderen betekent. Missoni is een heel bijzonder product, een trui van ons kan een heel speciale plaats in het leven van mensen innemen.

Ik vond dat we te commercieel geworden waren, niet uniek en exclusief genoeg. Missoni was tot een immense en onoverzichtelijke collectie uitgegroeid : voor elk wat wils. Ik wilde een cleane, frisse lijn ; ik wilde helderheid. Dus zo’n vier, vijf jaar geleden begon ik in overleg met mijn ouders het imago bij te sturen.

Ging u onmiddellijk akkoord met haar plannen ?

Rosita : Tai en ik hebben altijd gezegd : als we het geluk hebben dat onze kinderen de firma overnemen, dan moeten ze ook de volledige verantwoordelijkheid krijgen. Zij zijn de volgende generatie, als zij vinden dat het imago moet worden bijgestuurd, dan is dat zo.

Angela had de kracht om de verjonging door te voeren. Ik had het niet meer gekund. Als de commerciĆ«le afdeling tegen me zei : we moeten meer wijde truien hebben, onze klanten worden een dagje ouder ; dan zei ik : okĆ©. Angela daarentegen had de moed om tegen de verkopers in te gaan en te zeggen : we hebben korte, strakke en getailleerde truitjes nodig, want dat dragen de jonge mensen ; gooi die wijde truien eruit. Zij liet zich niet beĆÆnvloeden door verkoopcijfers.

Kreeg u negatieve reacties ?

Rosita : Uiteraard. De verkopers begrepen er niets van. Het imago veranderen ? Waarom zou je iets herstellen wat niet kapot is ? De winkels twijfelden : zou dit wel goed aflopen ? En ja, sommige winkels hebben afgehaakt omdat hun klanten de nieuwe collectie afschuwelijk vonden. Maar voor elke klant die we hebben verloren, hebben we een andere gewonnen.

Angela : Het is net op het moment dat je aan de top staat, dat je een extra inspanning moet doen. Anders gaat het bergaf. Ik ben van nature een voorzichtig iemand, maar als ik een lijn heb uitgestippeld, kan ik erg doortastend zijn.

Rosita : Het was makkelijker voor Angela om tegen de commerciƫle afdeling te vechten. Zij moet aan de volgende generatie denken, aan de toekomst van de werknemers. Van haar werden sterke uitspraken makkelijker aanvaard.

Een van uw eerste beslissingen was om het duo Carine Roitfeld – Mario Testino aan te trekken, als styliste en fotograaf voor de reclamecampagne.

Angela : En op het risico af om kinderachtig te klinken : wij waren eerst. Wij contacteerden Carine lang voor ze de Gucci-campagne deed en tot de laatste hype werd uitgeroepen. Ik was op zoek naar een clean, modern beeld, en van alle reportages in modetijdschriften, bleven die van Carine me het meest bij. Ze waren altijd classy en elegant. Modieus, maar nooit trashy. Missoni is een rijk en overdadig product, het heeft een heldere en sobere styling nodig. Carine had er in het begin een beetje last mee, al die kleuren en motieven, maar ze heeft uitstekend werk geleverd. Met Mario klikte het meteen. Hij houdt van het product en begrijpt het erg goed.

De Missoni’s zijn gekend voor hun kleuren, maar op dit moment zit u hier in minimalistisch zwart voor mij.

Rosita : Ik leef tussen de kleuren. Soms wil ik dat gewoon even vergeten en dan kleed ik me zwart en wit omdat het makkelijk is. Maar het is geen dogma.

Angela : Mijn ouders kunnen niet zonder kleur. Onlangs hebben ze het huis heringericht. Ze beginnen altijd met witte muren en witte sofa’s en enkele maanden later is de hele woning een explosie van kleur.

Rosita : Soms kom ik in een compleet crĆØmekleurig huis waar het enige decoratieve element een witte lelie in een transparante vaas is. Ik vind die strakke eenvoud prachtig, heel ontspannend en rustig. Alsof je naar een gletsjer of een meer kijkt. Maar na vijf minuten heb ik er al genoeg van en verlang ik naar mijn kleurige chaos. Kleuren en motieven vormen een uniek plezier in het leven.

Droomt u eigenlijk in kleur ?

Rosita : Ik droom van getallen en letters en die hebben elk een specifieke kleur.

Angela : Tiens, zo droom ik ook.

Rosita : Een is wit, twee is zwart, drie is groen, vier is geel, vijf is paars, zes is diepbruin, zeven is een andere tint geel en ga zo maar door. Idem voor het alfabet.

Angela : Ik heb net hetzelfde, hoe vreemd. Vroeger dacht ik dat het kwam omdat men ons in school leerde lezen en rekenen met gekleurde letters en cijfers, maar nu blijkt het een familietrek te zijn. A is rood, B is blauw, C heeft twee verschillende tinten groen…

Rosita : Als ik aan mijn kinderen denk, zie ik de initialen van hun naam voor me en ze hebben elk hun eigen kleur.

Angela : Tja, we zijn natuurlijk niet in zwart-wit opgevoed. Wij zijn altijd een erg kleurrijke familie geweest.

Hebt u uw kinderen gestimuleerd om in de zaak te gaan ?

Rosita : We hebben ze alle mogelijkheden gegeven en gehoopt dat ze ze zouden nemen, maar ik denk dat we ze vrij hebben gelaten. Tai heeft ze altijd afgeraden om in de mode te gaan. Een van zijn favoriete uitspraken was : word maar loodgieter, dan verdien je veel geld en als je geen zin meer hebt om aan buizen te sleutelen, dan ga je gewoon met vakantie. Hij wilde dat ze vrij zouden zijn van de druk die een grote firma meebrengt. Maar onze kinderen zijn op een spontane en natuurlijke manier bij ons komen werken.

Vittorio(42) houdt zich bezig met verkoop en marketing, Luca (40) zorgt voor creatie en research, Angela (37) heeft haar eigen collectie, ontwerpt samen met mij de hoofdlijn en controleert het imago.

Angela : De fabriek was het leukste speelterrein mogelijk : de restjes garen, de lapjes tricot… We konden ons niets fijners voorstellen. We hebben het vak spelenderwijs geleerd.

Rosita : Luca kwam na de schooluren en tijdens zijn vakanties helpen in de fabriek, met inpakken enzo. En toen hij dertien was, wilde hij op de breimachines leren werken. Bleek dat hij stiekem truitjes breide voor zijn vriendinnetjes. (luide lach)

Angela : We hadden op school nooit moeite om Luca’s laatste liefde te ontdekken : die met de piepkleine Missoni-trui. Hij vergiste zich namelijk nog al eens in de afmetingen.

Hebt u zelf nooit getwijfeld ?

Angela : Ik ? Ik ben een geboren twijfelaar. Ik heb nu drie kinderen en na elke geboorte zei ik : ik stap uit de mode en ga iets totaal anders doen. Samenwerken met moeder, in deze firma die door en door een familiebedrijf is, is emotioneel en intens. Het is niet eenvoudig in de voetstappen te treden van twee zulke bijzondere mensen als mijn ouders. Soms werd het allemaal te veel voor me.

Mijn vader is een erg goed raadgever. Hij zei me : stel je onafhankelijk op, probeer binnen de firma verschillende dingen uit. Dus besloot ik me op de sector licenties te gooien. Ik volgde de kindercollectie, startte de brillenlijn op, hield me bezig met de lederwaren… Toen heb ik erg veel geleerd. Ik werd me ervan bewust dat ik de job aankon, dat ik een project tot een goed einde kon brengen. Ik vroeg aan mijn ouders de toestemming om binnen de firma een eigen collectie op te starten en dat mocht. De Angela Missoni-lijn heeft vrij veel succes. Dat alles gaf me de kracht en zelfverzekerdheid om weer met mijn moeder te gaan werken.

Rosita : Elke dag zitten Angela en ik hier, en stellen we met zijn beidjes de collectie samen, dat is een groot voorrecht. Ik ben het geheugen van Missoni, zij is de toekomst.

Voor ons is het een ongelooflijke luxe om met de kinderen te kunnen samenwerken. Ze hadden de firma net zo goed kunnen verkopen en gaan rentenieren, we hebben aanbiedingen genoeg gekregen. Maar ze besloten om van Missoni een deel van hun leven te maken. Zij dragen Missoni, hun vrienden dragen Missoni, onze negen kleinkinderen dragen Missoni. En die hele wereld van kleur en motieven die wij jaren geleden hebben gecreƫerd, evolueert via hen verder. Het Missoni-universum blijft jong. Ik kan u niet vertellen hoe fijn het is om zoiets te mogen meemaken.

Missoni is een heel bijzonder product, een trui van ons kan een heel speciale plaats in het leven van mensen innemen.

Boven : in het midden Tai en Rosita, met Luca (bril), Vittorio en Angela. Links een beeld uit de nieuwe zomercollectie.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content