Het dialect is terug van weggeweest. Flip Kowlier was de eerste die het weer oprakelde, je kan niet ontkennen dat hij het een en ander heeft teweeggebracht. Hij toonde aan dat het kan en mág : liedjes schrijven in je spreektaal. Dialecten vloeien zoveel lekkerder dan het hoekige AN.

In het Engels zouden mijn teksten nooit zo persoonlijk zijn. In je eigen taal kan je heel genuanceerd je ei kwijt. Ik wil écht iets vertellen en schrijf over wat op mijn maag ligt.

‘Less is more’. Hoe minder woorden, hoe krachtiger de boodschap. Dat is het meest fundamentele dat ik heb overgehouden aan de ontmoetingen met leraars als Stef Bos en Wannes Van de Velde op Studio Herman Teirlinck.

Ik heb meer maturiteit dan mijn leeftijd doet vermoeden, zeggen mensen me wel eens. Dat komt : ik had het nogal moeilijk in mijn jeugd. Mijn moeder kampte tien jaar lang met een depressie, een ziekte waar nog altijd een taboe rond hangt. Ik was tien toen haar lijdensweg begon. Al kan ik mijn moeder absoluut niets verwijten, ik voelde mij door die situatie wel wat in de steek gelaten. Binnen het gezin werd daar ook niet altijd goed over gecommuniceerd. Het gevolg was dat ik als kind naar een donker gemoed neigde. Op school leed ik daaronder. Pas op de kunsthumaniora vond ik mijn weg. Ik vond een creatieve uitlaatklep voor mijn gevoelens.

Muziek was het enige houvast voor Billie Holiday, die als jong meisje in de prostitutie terechtkwam en aan cocaïne verslaafd was. Toen ik haar biografie las, plaatste dat alles in perspectief. Sindsdien troost ik me met de gedachte dat ik op z’n minst nog die passie voor muziek heb als het al eens tegenzit. Liedjes schrijven helpt me altijd om ergens overheen te raken.

Het mislukken van mijn eerste liefde was de aanzet tot heel wat liedjes die ik nu nog altijd zing. Dat intense liefdesverdriet heeft veel indruk op mij gemaakt.

Als ik me slecht voel, wil ik dat niet verbloemen. Dan noem ik mezelf ‘een kreng van een wijf’ in een liedje en méén ik dat ook. Ik besef dat mijn teksten daardoor nogal zwart-wit en hard overkomen, maar sorry, ik kan niet schijnheilig doen. Raymond van het Groenwoud kan dat evenmin. Je gelooft meteen wat hij zingt.

Humor is voor mij heel belangrijk. Mocht er geen relativerende noot in zitten, mijn liedjes zouden doffe ellende zijn.

Vrouwen kunnen wél grappig zijn. Dat misverstand moet de wereld maar eens uit. Tine Embrechts, Tania van der Sanden en Sien Eggers zijn straffe komische actrices, toch ?

Het probleem is dat humor lef vraagt. Je moet je mening durven te zeggen. Meisjes zijn van nature eerder gereserveerd. Ze worden wel eens raar bekeken als ze in gezelschap geestig uit de hoek komen. Misschien krijgen ze de indruk dat hun humor mannen bedreigt en afschrikt ? Hoe dan ook, ík vind het leuk om ook eens platvloers te zijn.

Ben ik de eeuwige tweede ? Zowel op Theater Aan Zee als op de Nekka-wedstrijd greep ik net naast de hoofdprijs. Als ik zie hoe het Natalia en Sandrine na Idool is vergaan, vind ik dat niet eens zo erg. Je eerste reactie is : verdorie, ik was er zo dichtbij. Maar dat gevoel ebt snel weg. Ik mag niet klagen over een gebrek aan aandacht. Die wedstrijden zijn hoe dan ook een stimulans geweest. Niet het goud halen, legt overigens minder druk op je schouders.

Het blijft moeilijk om naar de toekomst te kijken, en dus doe ik dat maar niet. Sommige leeftijdsgenoten denken al hardop aan een eigen huis. Ik realiseer me dat ik nog lang zal moeten wachten voor ik mijn droomhuis kan kopen. Soms heb ik het er wel wat moeilijk mee dat ik het me niet kan permitteren om ver vooruit te plannen. Maar kom, ik heb nu eenmaal zelf voor dit bestaan gekozen. Ik geef deeltijds dramalessen op de muziekschool, dat biedt toch een béétje zekerheid.

Mira (23) is een opkomend kleinkunsttalent uit Antwerpen. Haar debuutsingle ‘Openbare Weg’ is nu uit, de eerste full-cd volgt in het najaar. Voor festivaloptredens: check www.mira-online.be

Peter Van Dyck / Foto Guy Kokken