Laurent Nellens (38) trouwde vier jaar geleden met Julie, maar dertig dagen later wilde zij scheiden. Laurent wentelde zich in de slachtofferrol, maar ging dankzij therapie inzien dat de breuk ook zijn fout was. Na een periode van herbronning kwam het koppel opnieuw samen. Ze verwachten hun tweede kindje.
“Ik leerde Julie tien jaar geleden kennen in het nachtleven. Twee weken later waren we een koppel. Al moet ik eerlijk zijn: ik zat toen ook met een ander meisje in mijn hoofd. Eigenlijk kun je de eerste vijf jaar van onze relatie samenvatten als een verhaal van aantrekken en afstoten, bedrog en zwaar uitgaan. Ik voelde wel dat Julie bij mij paste, maar aan zelfreflectie had ik nog nooit gedaan. Bij alles wat misliep, had ik de neiging de schuld bij haar te leggen.
We deden een aantal typische pogingen om onze relatie te redden. We kochten samen een appartement. Vervolgens besloten we te trouwen. Voor de buitenwereld was onze trouwdag een geweldig feest, maar precies dertig dagen later vertelde Julie dat ze wilde scheiden en verliefd was op een andere man. En hoewel ik trouwen geen goed idee had gevonden, viel ik volledig uit de lucht.
Niet wetende hoe ik de zoveelste breuk aan vrienden en familie moest uitleggen, wentelde ik mij in de slachtofferrol. Pas later, door therapie, heb ik beseft dat je samen verantwoordelijk bent voor wat wel en niet loopt in een relatie. Mijn wispelturigheid had Julie erg onzeker gemaakt en eigenlijk heeft zij de moed gehad om uit een toxische relatie te stappen.
Na de breuk ben ik gecrasht. Opgekropte emoties kwamen allemaal naar boven. Op aanraden van mijn therapeut ben ik toen alleen op reis gegaan. Het idee om iets in mijn eentje te doen, maakte me erg ongemakkelijk. Ik was altijd van de ene relatie in de andere flirt gerold. Het was nodig om door dat ongemak te breken.
Het jaar daarop zag ik Julie enkel bij de notaris. Bij onze laatste notarisafspraak, om de scheiding af te ronden, gaven we elkaar een knuffel. Zo eentje waarbij je elkaar nét iets te lang vastpakt. Het toeval wil dat we daarna allebei geregeld gingen zwemmen met een gemeenschappelijke vriendin. Op Valentijnsdag dachten Julie en ik allebei dat we baantjes gingen trekken met die vriendin, maar we troffen elkaar in het zwembad, dat voor de gelegenheid verduisterd was, met op de achtergrond romantische muziek. Erg ongemakkelijk, maar op de parking raakten we daarna weer aan de praat. Die avond hebben we urenlang écht gepraat. Ook over wat we sindsdien over onszelf geleerd hadden.
De aantrekking tussen ons was er duidelijk nog en de maanden nadien zijn we in stilte opnieuw beginnen te daten. Toen we weer samen waren, durfde ik het amper aan mijn ouders te vertellen. Het is pas sinds de geboorte van onze zoon, die twee is, dat onze omgeving echt ziet en gelooft dat het deze keer anders is. We zijn intussen ook hertrouwd en verwachten een tweede kindje.
Het is moeilijk om relaties te hebben zonder regelmatig vergevingsgezind te zijn. Mijn zoon vergeef ik voortdurend. Als hij boos of onredelijk is, weet ik dat hij waarschijnlijk gewoon moe is of honger heeft. Diezelfde inzichten probeer ik ook toe te passen op mezelf en mijn vrouw. We hebben elkaar onze stommiteiten vergeven, maar ik vind ook dat we die fouten mochten maken. De belangrijkste les is voor mij geweest om eerlijk te zijn over wat ik wil en bij elke discussie ook mezelf in vraag te durven stellen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
