VVV, heet een van de folders op het bureaublad van mijn computer. In dat mapje sla ik de resultaten op van nachtelijke strooptochten. Foto’s van ‘Vrienden Van Vroeger’ waarmee ik ooit close ben geweest, maar die dan zijn opgelost in de oersoep van vervlogen etmalen. Dankzij booleaanse operatoren vind ik hun spoor terug, trefzeker als een truffelvarken. Daar staan ze weer voor mij, gelooid, verdikt of ongeschoren. Het gebeurt zelden dat ik ze frisser aantref dan ze toentertijd waren.

De meeste van mijn vrienden zijn gelukkig goed terechtgekomen, niet gehinderd door een fatale drang tot schrijven. We tellen een professor, een blisterverpakking geneesheren, een paar zakenadvocaten, een raadsheer in het hof van beroep en enkele directieleden bij multinationale ondernemingen. Ook twee jongens die inmiddels de hand aan zichzelf hebben geslagen, van wie er een onder een trein sprong in Tressin in Noord-Frankrijk. Waarom daar en nergens anders ?

En dan is er Peter, Peter Ghavamilahidji, mijn jeugdvriend met de naam-van-duizend-en-één-nacht die helemaal vanuit Perzië in Kortrijk aanbelandde. Wat zou er met hem gebeurd zijn ? Head of global markets at Troika Dialog, fluistert Google mij in, met een stemmetje dat zijn best doet mijn afgunst te wekken. Blijkt dat Peter niet slecht geboerd heeft. Zijn vader bezat al een autotelefoon in 1978. En een vloermat met de beeltenis van de sjah, waar je je voeten aan kon vegen. De sfeer van die dagen : alles plakte aan elkaar in een spannende, kauw- gomachtige prepuberteit, rozig als de tepels in tersluiks gekochte pornoblaadjes.

Peter was een mooie jongen en zich daar nogal van bewust voor zijn leeftijd. Hoe hij in het klaslokaal soms keek, het hoofd een beetje scheef om de lerares Latijn te behagen, terwijl de zon het dons op zijn wangen streelde. Ik kan me voorstellen dat hij later zowel poetsvrouw als CEO om zijn vinger wond, nadat hij met zijn ouders was uitgeweken naar Atlanta.

Maar Belg blijkt hij altijd te zijn gebleven, ook toen hij het tot Senior Executive schopte van Lehman in Rusland. Lehman Brothers, u weet wel, de bank die aan de basis lag van de financiële crisis in 2008, en van veel van de ellende die wij heden om ons heen zien. Van dan af wordt het plaatje wat minder dartel. Geknoei met municipal bonds, lees ik. Arrested for fraud. Beschuldigd van conspiracy. Faces up to 20 years in prison. Ik zie een tekening van Peter in de rechtbank, strak in het pak en met zijden das, maar met een kop die de tekenares met bekwame hand heeft vermisdadigerd. Hij komt er vanaf met anderhalf jaar cel – en een boete van één miljoen dollar.

Soms is de bak niet zo’n slecht teken. Als je één miljoen dollar boete moet storten, zal daarvan wel een veelvoud aan de lepel zijn blijven plakken. Ik fantaseer er een leven bij van cocaïne, sportwagens en dellen gekleed in naaldhakken. Ik aarzel tussen morele afkeuring en bewondering. Het is niet elk van ons gegeven om de Amerikaanse schatkist met miljoenen dollars verlies op te zadelen.

Na zijn vrijlating zal Mr. Ghavami worden uitgewezen naar België. Berouwvol heeft hij aan The New York Times verklaard dat hij hoopt dan zijn leven terug te kunnen opnemen met vrouw Julie en dochter Athena. Hij voegde daaraan toe dat hij altijd heeft geprobeerd om integer te zijn in zijn leven. Dat viel mij een beetje van hem tegen. Integriteit is zo’n woord dat je zelden hoort gebruiken door integere personen.

Zoals enigszins te verwachten, krijg ik geen antwoord op het vriendschapsverzoek dat ik Peter stuur via Facebook. Een paar dagen later ontvang ik per gewone post wel een boek waarin een onbekende lezeres haar strijd heeft beschreven tegen borstkanker. “Bedankt om zo’n inspiratiebron en toeverlaat te zijn”, schrijft zij mij, “tijdens de donkerste dagen van mijn leven.”

Het doet mij iets dat te lezen, maar tegelijk knaagt de twijfel : wat voor pathetische loser zou Mr. Ghavami mij vinden als ik aan zulke dingen vervulling moet ontlenen ?

Peter blijft in elk geval welkom – zolang hij zijn hoofd maar niet te scheef houdt.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

Hoe hij in het klaslokaal soms keek, het hoofd een beetje scheef om de lerares Latijn te behagen