Het lijkt eeuwen geleden dat de Antwerpse Anouck Lepere haar studie architectuur ‘onderbrak’ om voor Dries en Walter de Parijse catwalks te gaan lopen en daarna in New York model te worden. In geen tijd stond ze aan de top. Dat was 2000, en vandaag is ze nog niet van plan ermee te stoppen. “Dankzij mijn babyface kan ik nog een tijdje mee.”

Uiteraard ziet Anouck Lepere er in het echt minder glamoureus, sexy of enigmatisch uit als op de covers van Vogue (ze verscheen op de Amerikaanse, Britse, Franse, Italiaanse en Japanse versie), dat kan ook bijna niet anders voor een levend wezen. Ze oogt zelfs vrij gewoon. Ze is moe, deze morgen moest ze een vroege Eurostar nemen van Londen naar Antwerpen, zegt ze. Dat is dan weer niet aan haar te zien.

De laatste keer dat Weekend Knack u interviewde, in 2003, was u hét Belgische topmodel van het moment: het gezicht van Shiseido en u pendelde tussen New York, Japan en Antwerpen. We zijn nu vijf jaar verder.

Die eerste jaren waren verschrikkelijk druk. Ik werd enorm gepusht door mijn agentschap ( IMG), ze wilden dat ik zo veel mogelijk opdrachten aanvaardde. ‘Nee’ zeggen tegen een grote klant of een groot merk was absolutely not done. Dat is nu gelukkig anders. Ik werk nu meer voor klanten waarmee ik vertrouwd ben. Alles is niet meer ‘nieuw’, en dat brengt minder stress met zich mee. Ik geniet meer van mijn job en durf nu ook al eens opdrachten te weigeren.

Uw plan was zoals dat van de meeste modellen : ik ga dit een paar jaar doen en dan neem ik mijn leventje weer op.

Ja, dat dacht ik, maar het stopte niet na een paar jaar. Ik word al 29. Het is wel rustiger geworden, maar het is nog niet gedaan. Ik heb een babyface en iets kinderachtigs aan mijn voorkomen, dat helpt. Ik kan nog wel even mee. Vandaag is er ook méér van alles : shows, merken, collecties, ontwerpers,… Het modewereldje breidt zich almaar uit.

Als model moet je naast de juiste maten toch ook een dosis geluk hebben : de juiste look op het juiste moment. Passen in de trend.

Er zijn diverse geluksfactoren. Ten eerste moet je gespot worden, en dan moet je er nog voor durven te gaan. Toen ik de kans kreeg, ben ik meteen naar New York gevlogen. Kort daarna was het toevallig de New York Fashion Week, wat zeker in mijn voordeel heeft gespeeld. Ik was trouwens niet het enige Belgische model dat in die periode doorbrak. Ik maakte deel uit van de Belgian Wave met Delphine Bafort, An Oost, Hannelore Knuts, Griet Troch en Kim Peers. Op tien nieuwe modellen per seizoen is dat veel. Als je kunt deel uitmaken van zo’n groep, geeft dat een versterking. Dat is net als de Zes van Antwerpen, die hebben het succes voor een groot deel ook aan elkaar te danken.

Als u de catwalk loopt voor grote internationale ontwerpers, krijgt u dan de kans om hen te ontmoeten ?

Grote namen, als Karl Lagerfeld of Marc Jacobs, zien wij amper tijdens zo’n show. Iedereen is dan heel druk bezig met zijn eigen ding. Ik ga sowieso iemand van dat kaliber niet om de nek vliegen. Als ze tegen mij beginnen, antwoord ik wel, maar ik neem zelden het initiatief. Nochtans zijn er modellen die zichzelf ongelooflijk op de voorgrond kunnen dringen. Ik hou een ontmoeting wel altijd open, maar voorbehouden aan het toeval.

En gebeurt dat dan wel eens ?

De party’s zijn een betere gelegenheid voor een babbel dan de werkplek zelf. Zo zat ik toevallig op een diner ineens naast Lagerfeld aan tafel. Karl Lagerfeld is een drukdoener, maar ook heel down to earth. Hij praat met iedereen. Anderen zijn dan weer timide of hebben het hoog in hun bol. Toch hebben die grote ontwerpers allemaal een apart karakter en een soort aura rondom hen. Als ze binnenkomen op een feest, draait iedereen zich om. In het begin kende of herkende ik niemand, maar na al die jaren heb ik iedereen wel eens gezien : Nicolas Ghesquière van Balenciaga, Stella McCartney, Donna Karan, Jeremy Scott. Als ik nu op een party kom, ken ik al de helft van de zaal : van de ontwerpers en agents tot de bouwers van het podium.

Hebt u nooit het gevoel van : waar ben ik nu beland ?

Dat heb ik vaak gehad, maar vandaag zie ik er vooral de humor van in. Ik blijf het ongelooflijk vermakelijk vinden hoe mensen met elkaar omgaan op die party’s. Ook daarom blijf ik deze job doen. Ik observeer graag. Ik zit dan echt te kijken zonder deel te nemen, als een voyeur. Ik hoef zelf niet in het middelpunt van de belangstelling te staan. Dat vermijd ik liever.

Is het dan niet moeilijk op de catwalk. Alle ogen op u gericht ?

Ik vind het nog altijd raar om te doen. Er wordt soms ook van mij verwacht dat ik tijdens het lopen eens ronddraai of een dansje doe en daar heb ik niet altijd zin in. De generatie van modellen waartoe ik behoor, is niet uitgesproken beweeglijk zoals dat bijvoorbeeld in de sixties heel bon ton was. Toen mocht alles : flaneren, lachen, zelfs babbelen met mensen onderweg. Wij zijn cool, we kijken het liefst strak vooruit.

Goh, ik vind mezelf eigenlijk geen goeie catwalkloopster. Ik ben daar veel te serieus voor. Het is eigenlijk ook saai : je loopt gewoon op en neer en je probeert niet op je bek te gaan.

Je ziet soms dat modellen contact maken, dat ze in de ogen van mensen in het publiek kijken.

Dat doe ik nooit. Dat brengt me in de war en dan verlies ik mijn concentratie. Voor mij blijft op hoge hakken kunnen lopen het allerbelangrijkste op de catwalk. Je loopt vaak op schoenen die speciaal voor de show zijn gemaakt, allesbehalve comfortabel en totaal niet draagbaar. Soms vallen ze zelfs uiteen.

Model zijn is vooral volgen, je plooien naar de wensen van de klant of fotograaf, letterlijk zelfs. Kunt u daarmee omgaan ?

Ja, iedereen zegt zelfs dat ik een gemakkelijke ben. Ik klaag zelden. In deze job moet je echt niet te veel zeuren, hoor. Het is niet zo dat modellen de diva mogen uithangen ! Alleen als ik het koud heb, tijdens een bikinishoot in een ruimte waar de temperatuur het vriespunt benadert, trek ik mijn mond wel open. Dan is de bekommernis over mijn gezondheid groter. Modellen zien soms wit van de kou, terwijl iedereen weet dat een draagbaar verwarmingselement overal kan worden gehuurd.

Hebt u ook commerciële talenten ? Hoe goed kunt u zich verkopen ?

Niet ! Wat ik mis, is sociale intelligentie : weten wat ik moet zeggen tegen wie. Meer talent op dat gebied had me verder kunnen brengen. Op school heb ik die sociale vaardigheden nooit geleerd en ik zat nog volop met mijn hoofd in de boeken toen ik in de modewereld terechtkwam. Dat was overdonderend, want in New York is men recht voor de raap en supersnel in de omgang. Daar heb ik een spoedcursus ‘sociaal zijn’ geleerd. Ik kwam pardoes op chique diners terecht, aan tafel naast mensen die ik niet kende. Ondertussen kan ik er toch al voor zorgen dat iemand zich niet verveelt in mijn gezelschap. Hoop ik toch.

Bent u wel ijdel genoeg ?

Ik denk het niet. Ik ben het inmiddels wel gewend dat mensen naar me kijken, maar ik heb het niet nodig. Ik sta meer te lachen met al die belangstelling dan dat ik mezelf au sérieux neem. Maar gegeneerd voor de camera ben ik ook niet. Eigenlijk helemaal niet.

Wat zijn tegenwoordig de trends qua type in modellenland ?

De ronde, gave poppengezichtjes met ver uit elkaar staande ogen. De beste voorbeelden zijn Lily Cole, Gemma Ward en Heather Marks… Ook de Aziatische meisjes rukken op. Jawel, ondertussen eten ze ons westers voedsel en worden ze langer. Er is op dit moment echt een Asian Wave. Van de Belgische topmodellen is Hanne Gaby Termote de laatste ontdekking. Er zijn er nog een paar, maar ik ben zo slecht in namen, zeker als ik moe ben. Sorry.

De trend van internationale topmodellen die ook celebs zijn, zoals de lichting van Claudia Schiffer en Naomi Campbell, is nu wel passé.

Toen was het wereldje klein en de topmodellen waren schaars. Je hebt er nu meer die even groot zijn als Claudia en Naomi indertijd, maar je kunt hen moeilijk celebrity’s noemen. Als ik de verhalen hoor, was de sfeer toen ook veel gemener en bitchier. Mogelijk omdat alles persoonlijker was. Mensen waren langer aan een shoot bezig en meer betrokken bij elkaar, dan krijg je ook meer intriges. Nu gaat alles sneller en anoniemer : alles wordt op het laatste moment georganiseerd. Ook tijdens mode-shows krijg je de kans niet om echt contact te maken met al die gestreste mensen. Ik sluit mij dan meestal af. Vaak zit ik backstage een boek te lezen. In deze job heb ik vooral geleerd te wachten en alleen te zijn. Ik kan me bezighouden : door te lezen, naar mijn iPod te luisteren, sudoku te spelen. Ik ben echt veel alleen.

Hoe staat het nu met topmodellen en anorexia ? Volgens mij zijn de modellen nog nooit zo mager geweest.

Er waren wel degelijk problemen, één à twee jaar geleden is dat Braziliaans topmodel gestorven ( Anna Carolina Reston, overleden in november 2006 aan de gevolgen van anorexia). Na dat voorval zijn alle agentschappen samengekomen om een actieplan op te stellen. Er is nu meer toezicht. Het probleem ligt ook aan de sector zelf : tijdens de shows is er vaak backstage geen eten, of enkel koekjes. Wij hebben geen tijd om zelf eten te gaan kopen want we zijn 20 op 24 uur bezig. Het is niet abnormaal dat modellen op den duur helemaal in de knoop zitten met hun eetpatroon.

Er is toch ook de druk om mager te blijven om deze job te kunnen blijven doen.

Absoluut, en er zijn altijd modellen geweest die gewoon stopten met eten. Ik snap niet hoe die meisjes dat uithouden. Deze job is hard werken : je bent vaak onderweg, je vliegt van hier naar ginder, je staat de hele dag op je benen, vaak heb je slaaptekort. Maar geef toe : de hele maatschappij heeft een probleem met eten ! Iedereen klaagt over modellen die te mager zijn, maar tegelijkertijd is de hele wereld dikker aan het worden. Ik heb ergens gelezen dat er meer mensen zijn met overgewicht dan mensen die honger lijden.

Wat beschouwt u als de hoogtepunten in uw carrière, tot hiertoe ?

Die zie ik vooral in het begin : de kledingcampagne voor Louis Vuitton samen met Naomi Campbell en Kate Moss. En ik was vier jaar lang het gezicht van Shiseido. Dat was heel plezant omdat ik vaak in Japan was, in fascinerende steden als Kyoto en Tokio. Als model kom je op plekken waarvan je als gewone toerist alleen maar kunt dromen. Ik heb ooit een shooting meegemaakt op de daken van skyscrapers in New York. Ik stond op de Woolworth Building en de fotograaf op de building daartegenover… Indrukwekkend is ook als je jezelf megagroot op een affiche op Times Square ziet. Rond Kerstmis in 2006 stond ik er samen met mijn vriend op : keigrote posters over heel New York. Iedereen had het gezien !

Uw vriend Jefferson Hack is nochtans geen model.

Dat was voor de campagne ‘Peace love Gap’ met persoonlijkheden zoals Helen Mirren, Seal en Deepak Chopra, en daarom stonden we er als koppel op. Maar ik heb ook alleen, puur als model, voor Gap gewerkt.

Jefferson is medeoprichter van het maandblad ‘Dazed & Confused’ en hoofdredacteur van de modemagazines ‘Another Man’ en ‘Another Magazine’ ? U zegt ‘Jef’, natuurlijk ?

Ik heb dat weleens geprobeerd, maar dat klinkt niet bij hem ( lacht). Ja, hij is ook altijd met mode bezig. Hij is ook de reden waarom ik denk : “Oei, ik zal precies wat langer in de sector zitten dan ik dacht.”

Jullie zijn al een heel tijdje verloofd.

Een jaar. We zijn drie jaar samen, en we willen ook trouwen maar we hebben nog niets definitiefs gepland. Alles is nog in the air. Ons eerste idee was hier in Antwerpen te trouwen, maar intussen weten we het niet meer. De plannen zijn al van het ene naar het andere uiterste gegaan.

Al een keuze gemaakt qua ontwerper van de bruidsjurk ?

Dat is de vraag die mij een tijd geleden al begon te irriteren : iedereen vroeg mij steeds wat ik zou aandoen. Ik wil niet dat mijn huwelijk een modeshow wordt. Op den duur denk ik : een plasticzak zal wel goed zijn, zeker ? Ja, je zit in de modewereld, dus iedereen vraagt ernaar. Alsof die jurk zo belangrijk is !

Vindt u het wel belangrijk om te trouwen ?

Nee, ik vind dat niet. In Amerika willen alle meisjes trouwen, ik heb dat nooit gehad.

Waarom doet u het dan ?

Voor het romantische effect. Voor de herinnering, voor de stap in je relatie. Mijn belangrijkste zorg is : hoe maak ik er een romantische dag van voor ons.

Misschien trouw je dan beter met zijn tweetjes op een exotisch strand, op de blote voeten in het zand ?

Wel, zijn eerste idee was om het klein te houden, zonder te veel poespas. En dan zijn we overgeschakeld naar de klassieke formule met alles erop en eraan. En nu denk ik al terug kleiner.

Wilt u ooit kinderen ?

Waarschijnlijk wel. Vroeger werd gezegd : als een model kinderen krijgt, is het afgelopen met de carrière. Tegenwoordig is dat geen probleem meer : je wordt zwanger, je bevalt en je komt terug. Natuurlijk zijn er veel vrouwen die nadat ze een kind gebaard hebben meer thuis willen zijn voor dat kind. Dat kan wél een verschil maken.

Jefferson heeft al Lila Grace, een dochter uit zijn ex-relatie met Kate Moss. Ziet u haar soms ?

Ik ben de stiefmama, dus ik zie haar wel, ja. Maar we hebben niet de gewoonte om hierover te praten met de pers.

Is het voor Jefferson dat u verhuisd bent naar Londen ?

Ja, mijn basis is nu bij hem in Londen. Ik ben New York aan het afbouwen en focus me nu meer op Europa. Maar New York was ook schitterend om te wonen. Ik hou van de positive attitude van de Amerikanen.

Hier in België noemt men dat faken.

Dat weet ik, maar ik hou wel van die spontaniteit. Belgen hebben de neiging van veel kritiek te geven. Kritisch zijn is goed, maar complimenten geven is ook belangrijk, en de Amerikanen zijn daar goed in. Belgen zijn harder, dat is soms ontmoedigend. Maar ze zijn dan weer heel grappig. Ik mis de Belgische droge humor vaak, of de onnozele praat die ze op Studio Brussel verkopen, of hoe de Belgen zichzelf kunnen relativeren tijdens regeringscrisissen…

Wat is uw ambitie voor de komende jaren ?

Ik zou nog veel willen studeren, nog veel uitproberen en nog veel interessante dingen doen. Ik wil ook leren om zelf juwelen te maken. Ik heb ze ooit ontworpen en verkocht in New York, maar toen liet ik ze door iemand anders maken. Misschien start ik die handel ooit weer op met zelfgemaakte juwelen.

Voor welk merk wilt u werken ?

Geen idee. Ik ben moe.

Komaan ! Chanel ? Gucci ? Hermès ? Dolce & Gabbana ? YSL ? Cavalli ?

Natuurlijk. Voor alle grote, professionele merken. Ook Prada, Balenciaga, Lanvin, Dries Van Noten. Goeie contracten binnenhalen en veel geld verdienen. Daar ben ik altijd voor te vinden !

Door Tanja Dierckx I Foto’s Alex Salinas I Styling Lieve Gerrits