Zangeres (35)

De vakanties zijn het grootste geschenk uit mijn jeugd. We woonden aan de rand van Mariakerke, in een rijtjeshuis en iedere vakantie gingen we naar de caravan op de boerderij. Daar leerde ik andere mensen en een andere wereld kennen, dicht bij de natuur. Ik verzorgde de konijntjes, werd midden in de nacht gewekt om een veulen te zien geboren worden en leerde er paardrijden.

Paarden zijn fantastisch. Een paard moet je volledig kunnen vertrouwen en jij hem. Als hij zeker is dat je hem kunt rijden ontstaat een heel mooie synergie, word je één met het paard, voel je je bekken in het zadel, kun je hem constant laten voelen dat je er bent. En dan rijden.

Als ik ruzie had op school, leed ik verschrikkelijk. Ik vroeg me af wat ik verkeerd had gedaan. Het heeft heel lang geduurd voor ik kon aanvaarden dat niet iedereen me graag ziet. Pas de laatste jaren lukt me dat.

Ik wilde anderen bekoren, en vergat mezelf. En aan het einde van de lijn had ik niet wat ik wilde. Want wát ik wilde, durfde ik niet.

Ik heb altijd geweten dat ik zangeres zou worden. Alleen wist ik lange tijd niet welk soort zangeres. Uiteindelijk liet ik me leiden door het moment, legde de verwachtingen van anderen naast me neer.

Met het woordenboek naast mij werd ik verliefd op Brel. Op zijn teksten, zijn onderwerpen, zijn zanglijnen, zijn ironie, de manier waarop hij de dingen verwoordt. Hij is zooo goed, een ambachtsman en een perfectionist.

Brel gaat consequent voor één ding : zijn passie.

‘Les Marquises’ is zijn allermooiste. De poëzie die hij daar inlegde. De beelden die hij gebruikte op een moment dat hij zich isoleerde nadat hij een leven lang zijn publiek naar zich toe had getrokken. Dat hij het nooit zelf live heeft gebracht, geeft er voor mij een extra betekenis aan om het te zingen.

De jongens geven mij vleugels om te vliegen. We spelen nu zes jaar samen en elk concert van Mich en Sc̬ne is anders. We hoeven maar naar elkaar te kijken. En zelfs als we niet kijken, merken zij aan de manier waarop ik inadem hoe ik de volgende zin zal zingen. Door hen kan ik zo vrij zijn op het podium. Ik kan mijn jongens Рvergeet de mixer niet Рdaar niet genoeg voor prijzen.

Ik ben ‘Mich en Scène’ niet, dat zijn die vier mannen.

Ik sta vooral op de planken om te delen. Als ik het niet deed om het met anderen te delen, stond ik niet waar ik nu sta. Want wat is mooier dan uw talent te delen met anderen, en te weten wat je met je leven wilt doen.

Je moet de antwoorden niet zoeken. Want dat helpt niet. Als de tijd rijp is, dan weet je ’t. Wil je vroeger beslissen, dan forceer je iets. Toen ik op een kruispunt kwam, ging ik een acteeropleiding volgen in New York. Daar heb ik enorm veel aan gehad qua inlevingsvermogen en er geleerd hoe de dingen over te brengen naar de mensen.

Ander en beter, zegt mijn moeder. Omdat ik een Kreeft ben en die laten de dingen moeilijk los. Tai-ji heeft me geholpen om klaarheid te scheppen door los te laten, om te leren met de stroom mee te gaan, in plaats van ertegenop te roeien en de zorgen op te stapelen.

:: Vorige week is bij Nijgh en Van Ditmar ‘Ne me Quitte Pas / Verlaat me niet’ verschenen, een bloemlezing van 82 Brel-teksten, met een cd waarop ‘Mich en Scène’ vijf Nederlandstalige titels zingt.

Tekst Pierre Darge I Foto Charlie De Keersmaecker

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content