Zijn elegante sportswear maakt van hem de lieveling van rijke Amerikaanse ‘socialites’. Michael Kors weet wat vrouwen willen. Luxe en glamour. Met een Revlon-model als moeder en een jeugd op Long Island was deze flamboyante designer voorbestemd voor de jetset.

De naam Michael Kors zegt u misschien niets, maar dat zou wel eens heel snel kunnen veranderen. Deze goedgemutste Amerikaan, die ook wel eens de moderne Ralph Lauren wordt genoemd, maakt zich klaar voor een Europese verove- ringstocht. Sinds LVMH begin vorig jaar haar aandelen in Michael Kors LLC verkocht aan Sportswear Holdings Ltd, geraakte zijn carrière in een stroomversnelling. De nieuwe aandeelhouders, Lawrence Stroll en Silas Chou hebben dan ook een neus voor de nieuwe luxe van morgen. Zo kochten ze Asprey en Garrard, twee ouderwetse namen uit de Britse luxesector, en maakten er in een mum van tijd een hip label van door namen als Hussein Chalayan en Jade Jagger in te schakelen. Stroll en Chou waren daarmee trouwens niet aan hun proefstuk toe. Zo hadden ze eerder al een succesverhaal geschreven met Tommy Hilfiger. In vijftien jaar tijd verhoogde de omzet van 25 miljoen dollar tot 1,8 miljard dollar. En Tommy werd het nieuwe statussymbool van preppy’s, waar ook ter wereld. De verovering van de Europese markt werd destijds ingezet met het parfum Tommy en nu doen ze hetzelfde met Michael Kors, het eerste parfum van de ontwerper dat deze maand in België geïntroduceerd wordt. Verder zal dit najaar een tweede ‘betaalbare’ lijn, onder de wat dubbelzinnige naam Michael Michael Kors, gelanceerd worden.

Ik ontmoet hem in München, de stad waar het Duitse filiaal van de Lauder-groep is gevestigd. Net als voor Tommy hebben Stroll en Chou de licenties voor de Michael Kors-parfums verkocht aan Aramis and Designer Fragrances, een onderdeel van Estée Lauder. Met als gevolg dat de arme man nu in alle uithoeken van Europa zijn verhaal moet gaan doen. De ontmoeting vindt plaats in een klassehotel, in het centrum van de stad. Michael, gebronsd en met coupe soleil in het haar, heeft zich genesteld in een lederen clubsofa. Zijn zwarte outfit staat chic en tijdloos. Het enige waarmee hij de aandacht trekt is een stel blote voeten, in leren mocassins. Het is zijn stijlkenmerk, ongeacht de temperatuur, die op dat moment buiten onder het vriespunt is gedaald. Een manier om duidelijk te maken dat hij nu eigenlijk op een of ander Bounty-strand zou moeten liggen.

Grootgebracht in extravagantie

Hij laat mij plaatsnemen in de fauteuil tegenover hem, en maakt me onmiddellijk attent op het badlaken dat over de armleuning hangt. “Je moet er eens aan voelen,” zegt hij met pretlichtjes in de ogen. “Het is bont.” “Een beetje decadent, niet ?”merk ik op, tot zijn grote voldoening. Michael Kors houdt van decadentie, zoveel is duidelijk. “Eigenlijk was het maar een grap, maar tot onze verbazing is de vraag enorm. Ondanks een prijskaartje van 20.000 dollar ! En weet je waar ze het best verkopen ?” Hij proest het uit. ” In Russia, for God’s sake. They don’t even have beaches, over there.” Dergelijke extravagantie amuseert Michael Kors. Hij is er dan ook in grootgebracht. Op vijfjarige leeftijd werd hij in een Silver Cloud Rolls-Royce van de ene commercial naar de andere gereden. Met zijn blonde kopje en tandpasta- smile was hij het perfecte gezicht voor ontbijtgranen en diepgevroren appel chips. Zijn moeder schreef hem nog in voor acteerlessen in de HB Studio in Manhattan, maar had er geen idee van dat vooral hun gezamenlijke shoppinguitstapjes na de schooluren een effect zouden hebben op de toekomst van zoonlief. En dat was niet het enige waarin ze hem beïnvloedde, zo blijkt al vanaf de eerste vraag.

In België wordt uw parfum gelanceerd. Wat is uw eerste geurherinnering ?

Michael Kors : Als klein kind viel ik altijd op de achterbank van de auto in slaap, na een diner of uitstap met mijn ouders. In de winter rolde mijn moeder haar nertsmantel voor me op als hoofdkussen. Ik begroef mijn neus dan in Shalimar, een parfum van Guerlain. Toen ik ongeveer zes was, schakelde mijn moeder over naar een ander parfum, maar voor mij zal Shalimar altijd synoniem staan voor mijn kindertijd. Het is mijn Proust.

Uw eerste creatie tekende u op vijfjarige leeftijd. Een bruidsjurk voor uw moeder die in die tijd een model was voor Revlon. Heeft ze nog steeds een grote invloed op u als ontwerper ?

Absoluut. Elke mannelijke ontwerper vertrekt volgens mij vanuit het beeld van zijn moeder. Ofwel net vanuit het tegenovergestelde. In mijn geval laat ik me zeker en vast beïnvloeden door mijn moeder. En op haar beurt draagt zij altijd mijn ontwerpen. Als enig kind bracht ik mijn kindertijd al winkelend door. Met mijn moeder en grootmoeder. Vrouwen hebben ingewikkelde relaties met hun moeder, althans meer dan mannen. Zo kleedde mijn moeder zich totaal verschillend van mijn grootmoeder, kwestie van zich af te zetten. Mijn grootmoeder was heel opulent en ze hield van juwelen en kleur. Mijn moeder was eerder sportief en casual. En ik maak een combinatie van beide. Als kind dacht ik dat iedereen zoals mijn moeder was. Nu besef ik dat ze opviel tussen andere vrouwen. Ze was echt modern en voor op haar tijd.

Geeft ze soms kritiek op uw collecties ?

Zeker. Na een show zei ze ooit tegen me : ‘Ik ben niet dom. Ik weet dat ik voor sommige zaken te oud ben, maar ik zou het wel allemaal willen dragen. Ik keek ernaar en ik dacht : Als ik twintig jaar jonger was en een beetje slanker…’ Dat was een mooi compliment. Maar als ze iets niet graag ziet, zegt ze het ook. Haar grootste kritiek luidt altijd : ‘ That didn’t look like you.’ Ze kent als geen ander mijn smaak en stijl. Ze weet ook wanneer ik heel nerveus ben voor een show. Ze komt dan van Los Angeles over naar New York en belt me vanaf het moment dat het vliegtuig geland is. Kwestie van me gerust te stellen. En meestal komt ze dan al een blik werpen, voor de show. Al wil ik haar soms ook wel eens verrassen. Maar ze is in ieder geval een goed klankbord. Idem dito voor mijn grootmoeder. En zelfs mijn grootvader… Ik stam echt uit een fashion bunch. Mode maakte deel uit van mijn opvoeding. Meestal bracht ik zaterdagnamiddag door met mijn grootvader. Zijn idee van een perfecte namiddag was een kapselbeurt, een manicure en daarna shoppen. En hij wees me waarop ik moest letten… Dingen zoals : wanneer je een blazer koopt, moeten de knopen los ; een das moet aan de achterzijde met de hand genaaid zijn… Hij vond plezier in het verzorgen van zijn uiterlijk.

U groeide op in Long Island. Verklaart dat uw typische WASP-stijl ? Luxueus, ‘preppy’ en duur ?

Het is interessant dat de Amerikaanse fantasie altijd gebaseerd is op de zogenaamde Waspie-life-style : mensen die tennis spelen, zeilen, lunchen in de country club… Ik heb daar altijd van gehouden, maar ik ben ook opgegroeid met een sexy moeder en sexy vader. Zodoende was ik altijd geïnteresseerd in iets extremers. Ik herinner me nog een vriend uit mijn jeugdjaren. Ik denk dat ik met hem bevriend was omwille van zijn moeder. Anyway, zijn moeder was altijd heel eenvoudig gekleed, maar een beetje uitdagend voor de buitenwijken van New York. Haar blouse was altijd een beetje te diep open, vooral omdat ze geen beha droeg. Als ze haar benen kruiste, viel haar jurk open waardoor er net iets te veel dij bloot kwam. Jaren later zag ik haar terug, drie dagen na de opening van mijn winkel op Madison Avenue in New York. Ze kwam naar me toe en zei : ‘Hallo Michael, je zult je mij zeker niet herinneren, maar mijn naam is Tobey B.’ Waarop ik repliceerde : ‘ Allisons moeder.’ Ze keek verrast, maar ik herkende haar onmiddellijk. Ze was een van mijn grootste inspiratiebronnen. Ze was heel klassiek, maar net als mijn moeder was ze ‘ sexypreppy’. Alleen preppy is saai. En enkel sexy is trash. Het is de contradictie die me aanspreekt. Ik hou van het onverwachte in het verwachte.

Ziet u ook een contradictie tussen Europa en Amerika ?

Vroeger wel, nu niet meer. In het verleden hechtten Amerikanen alleen belang aan comfort, mobiliteit en het praktische. Ze wisten niets van kwaliteit of luxe. Terwijl Europeanen zich enkel fixeerden op de kunst van mode. Vandaag de dag hebben ze geleerd van elkaar. En verder heeft Azië ook iets toegevoegd. Met als resultaat dat de beste mode over heel de wereld aanslaat. Hopelijk hebben we eenvoud geleerd van Azië, luxe van Frankrijk, vakmanschap en kwaliteit van Italië, comfort van New York, de casual attitude van Californië en de avant-garde van België… Neem het allemaal samen en je hebt wat vandaag de dag modern is.

U werd geboren als Karl Anderson, maar veranderde uw naam toen uw moeder hertrouwde met Bill Kors. Niettemin blijven uw Scandinavische roots overduidelijk. Haalt u daar voordeel uit ?

Amerikanen zijn zo’n mix. Mijn vaders familie is inderdaad Zweeds. En langs mijn moeders familie zijn het Duitse, Poolse, Oostenrijkse en Hongaarse joden. Kortom, een smeltkroes. Ik groeide op met de meest uiteenlopende culturen. Bij de Scandinavische familie was alles rechtlijnig, erg georganiseerd, netjes en stil. En bij mijn joodse familie was het net het tegenovergestelde : extravagant, luid, uitzinnig… Ik ben een mengeling van beide, een voordeel gezien de globalisering van vandaag. Vergelijk me met een kruising tussen een Braziliaan en een IJslander.

Tijdens uw eerste studiejaar aan het Fashion Insitute of Technology, werkte u als jobstudent bij Lothar’s, de hipste winkel in het New York van de jaren zeventig. Heel wat sterren kwamen er over de vloer. Wie maakte het meeste indruk op u ?

Het was een enorm boeiende ervaring. Zo boeiend zelfs dat ik na één jaar mijn studies opgaf. Wie wou er nu studeren als er zoveel te beleven viel ? De vrouw die het meeste indruk op me maakte, was ongetwijfeld Jackie Kennedy. Ik was achttien toen ik haar laarzen moest uittrekken en ik stond te trillen op mijn benen. Ze was modern, vóór het woord modern was uitgevonden. Voor de wereld haar zag, stond elegantie synoniem met oud. Zij bewees dat elegant ook jong kon zijn. En ze was in de eerste plaats een goede styliste. Ze volgde elk moment in de modegeschiedenis, maar ze wist wat haar paste. In de vroege sixties koos ze voor Givenchy, voor felle kleuren en soberheid. In de volgende periode droeg ze een Valentino-mini-jurk met Capri-sandalen. Daarna droeg ze jeans en sweaters als een working woman in New York. En toch bleef ze altijd zichzelf. En tot op vandaag blijft haar stijl een deel van ’s werelds vocabulaire. Er zou geen Yves Saint Laurent geweest zijn zonder Jackie Kennedy. Ze veranderde de manier waarop wij keken naar vrouwen. Wist je dat ze pas 31 was toen ze first lady werd ?

John Kennedy noemt u één van uw helden.

Absoluut. Ik ben altijd geïntrigeerd door mensen die energie en macht uitstralen.

Uw eerste collectie, Iron Butterfly, tekende u als tiener in de kelder van het ouderlijke huis. De hoofdmoot bestond uit T-shirts met astrologische tekens op. Gelooft u in de sterren ?

Heel erg. Soms zeg ik van niet, maar als ik dan aan iemand vraag wat zijn of haar teken is, dan wordt mijn vermoeden altijd bevestigd. Mijn nuchtere geest zegt dat het belachelijk is, maar het tegendeel is me al te vaak bewezen.

Welk sterrenteken bent u ?

Een leeuw. Er zijn heel veel leeuwen in de modewereld omdat ontwerpers heel dominant zijn, wij zeggen mensen wat ze moeten dragen. Leeuwen hebben ook een grote persoonlijkheid, een onmisbare eigenschap als je het wilt maken als designer. Dan moet je wel hetzelfde teken hebben als Yves Saint Laurent en Coco Chanel… (lacht)

Gelooft u in lotsbestemming ?

Zeker en vast. Ik ben ervan overtuigd dat ons lot vastligt, maar dat we nog wel greep hebben op de koers. Maar je kunt niets forceren.

U zegt dat je als ontwerper over een grote persoonlijkheid moet beschikken, maar vandaag de dag lijkt ook het uiterlijk een belangrijke rol te spelen. Kijk naar Lagerfeld en Galliano. Brengt u ook veel uren door in de fitness ?

Wat een dodelijke vraag ! Kijk naar de persoon die voor u zit. (giert het uit.) Serieus, ik begrijp die obsessie wel… Als designers spenderen we zoveel tijd bij modellen die betaald worden voor hun schoonheid. Soms vergeten we dat ze twintig jaar oud zijn en veel geld verdienen net omdat ze zo’n fantastisch lichaam hebben. Bovendien zijn modemensen erg kritisch voor zichzelf. Ik ken vrouwen in de modewereld die zo dun zijn als mijn wijsvinger en zichzelf HUGE noemen. (roept.) Ik ben trouwens ook zo. Als ik een winkel binnenstap, zal ik altijd de grootste maat vragen. En dan kijken ze me met ongeloof aan… Misschien heb ik in Tokio de grootste maat nodig, maar naar westerse normen ben ik helemaal niet zo dik. Nu ik minder moet reizen, vind ik misschien wel de tijd om mezelf ook eens te transformeren. Maar het belangrijkste blijft toch jezelf goed te voelen in je eigen vel. Het lijkt wel alsof alles rond het uiterlijk draait. Karl (Lagerfeld) begon ermee, daarna gingen Narciso (Rodriguez) en Donna (Karan) op dieet. En Lee (Alexander McQueen) lijkt wel een andere persoon. Je zou hem niet meer herkennen. Anderzijds is mode : zichzelf terug uitvinden. Dus in die zin is er niets mis mee.

Wordt u ook sterk geconfronteerd met ouder worden ?

Zeer zeker. De oorsprong van mode ligt in het overtuigen van mensen dat ze jong en sexy zullen zijn als ze een bepaald kledingstuk kopen. Kijk naar mijnheer Armani. Hij is zeventig maar heeft nog steeds een ongelooflijk lichaam. Alsof hij daarmee de boodschap uitstuurt dat eeuwige jeugd voor iedereen bereikbaar is.

Hoe verloopt de samenwerking met Sportswear Holdings Ltd. ?

Perfect. Ik ben een designer die zich ook bezighoudt met de zakelijke kant van de business en mijn nieuwe partners zijn zakenmensen die interesse hebben in design. Dat is een prachtige mix. Als ik de verkoopcijfers van onze boetieken krijg, wil ik weten wat verkocht, en wat niet. Terwijl zij willen weten welk kasjmier ik heb gebruikt voor een bepaalde jas. Kortom, we vullen elkaar perfect aan.

Waarom wilt u net nu Europa veroveren ?

In de laatste vijf jaar is de Europese markt veranderd. In het verleden dachten mensen dat Amerika alleen stond voor jeans en T-shirts. Tot plots Amerikaanse designers furore maakten bij Europese modehuizen. Naast mezelf zijn er ook Marc, Tom en Narciso… Wij hebben de weg vrijgemaakt voor Amerikaanse mode. En ik denk dat mensen vandaag de dag ook minder belang hechten aan vanwaar het komt.

Volgend seizoen presenteert u de laatste collectie voor het Franse modehuis Céline. Hebt u zelf een einde gemaakt aan de samenwerking of was dat een beslissing van LVMH ?

Neen, het was mijn keuze omdat ik wist dat er zoveel nieuwe projecten op stapel stonden en ik me daarop wou concentreren.

Het is bekend dat u tijdens ’trunk shows’ met uw klanten in het pashokje kruipt en u niet te goed voelt om op de grond zomen af te spelden enz. Kortom, u hebt een ongelooflijke affiniteit met de vrouw voor wie u creëert. Hoe herkent u haar ?

Ze heeft een mening en kent zichzelf. Ze heeft interesse in mode, maar is geen fashion victim. Ze is een veeleisende consument. Als ze iets koopt, moet het tegelijk sexy, sterk en comfortabel zijn. Ik ontwerp niet voor een bepaalde leeftijdsgroep. Ze kan zowel Lauren Bacall als Chloe de Sévigny zijn. Van 25 tot 70 jaar. Maar beiden zijn sterke vrouwen en goede stylisten. Zij kunnen combineren en mixen tot een persoonlijke stijl. Mijn favoriete vrouw is er een die er niet uitziet alsof ze te hard probeert. Het lijkt allemaal heel erg evident.

Uw collectie staat voor rijke materialen en luxe. Maar wat betekent luxe voor u persoonlijk ?

Tijd. Een lege agenda. Anderzijds is het iets dat je totaal overbodig vindt en toch regelmatig gebruikt. Het is Crème de la Mer gebruiken als voetencrème. Kaviaar uit de pot eten. Een badlaken van bont in je strandhuis. Een couturepak slechts één keer dragen, is ouderwets. Dat is geen luxe. Je moet het eerst als pak dragen, om vervolgens de jas te combineren met een jeans en de rok met een T-shirt.

Is reizen belangrijk als inspiratiebron bij het ontwerpen ?

Ontzettend. Het is de enige manier om als designer je ogen open te houden voor nieuwe dingen. Soms zie je ook slechte dingen, maar ook dat is oké.

Zelfs als de wereld één dorp wordt ?

Ik dwing mezelf in elk land het specifieke op te zoeken. Anders zie je overal McDonald’s en Prada. In Londen wil ik een Wellington-laars zien en in Californië surfer’s shops.

In de jaren zeventig maakte u deel uit van de scene rond Studio 54. Wat is de wildste herinnering uit die periode ?

Bianca Jaggers verjaardagsfeest. Het belangrijkste in het leven is je te concentreren op het heden en je ervan bewust te zijn. Zodat je beseft wanneer je een historisch moment beleeft. Ik herinner me dat ik als achttienjarige Bianca Jagger Studio 54 zag binnenrijden op een wit paard. Op dat moment besefte ik dat ik een heel speciaal moment beleefde. Toen dacht ik nog dat het leven elke dag zo zou zijn, dat het discoleven voor altijd zou duren. Jongeren van twintig jaar hunkeren vandaag de dag terug naar de decadentie van toen. Vandaar dat de seventies altijd in de mode zullen blijven opduiken. n

Tekst Pascale Baelden

“Meestal bracht ik zaterdagnamiddag door met mijn grootvader. Zijn idee van een perfecte namiddag was een kapselbeurt, een manicure en daarna shoppen.”

“Toen ik als kind opgroeide, dacht ik dat iedereen zoals mijn moeder was. Nu besef ik dat ze opviel tussen andere vrouwen.”

“Preppy alleen is saai, en sexy alleen is trash. Het is de contradictie die me aanspreekt.”

“De vrouw die het meeste indruk op me maakte, was zonder twijfel Jackie Kennedy. Ik was achttien toen ik haar laarzen moest uittrekken en ik stond te trillen op mijn benen.”

“Op haar verjaardagsfeest reed Bianca Jagger op een wit paard Studio 54 binnen. Toen besefte ik dat ik een heel speciaal moment beleefde.”