Jack London. Lemmy Kilmister. Bernadette Soubirous. Heinrich Himmler.

Soms geeft het een maf effect om de namen van mensen op een rij te zetten die weinig meer gemeen hebben dan het feit twee benen te bezitten en longen om te ademen.

Betreffende Heinrich Himmler (1900 – 1945) : die heeft het op deze planeet slechts half zo lang uitgehouden als Winston Churchill (1874 – 1965). Dat op zich is hoopgevend, want Churchill rookte sigaren, zoop whisky, schreef dikke pillen en liet de wereld honderden oneliners na ; terwijl Heinrich – die zoop bij mijn weten geen whisky. Onvoorstelbaar dat die al zijn smeerlapperijen al had uitgestoken toen hij jonger was dan ik ben. Aan het einde van de oorlog probeerde de voormalige kippenboer en het brein achter de Holocaust nog te ontsnappen door zich voor te doen als een nederige gendarme. Toen dat mislukte (hij luisde er zichzelf in met zijn zenuwachtige gedrag, slechte vermomming en te nette papieren) beet hij een cyanidecapsule doormidden die hij in een holle kies had verborgen. Volgden twaalf minuten van stuiptrekken. De foto’s van de dode Himmler op de grond behoren tot de meer ontluisterende uit de wereldgeschiedenis – samen met die van Mussolini en zijn minnares, aan een benzinestation in Milaan ondersteboven bij de benen opgehangen. Ze kunnen de wereld jarenlang doen beven, de wreedaards en de machtswellustelingen, maar uiteindelijk zijn er weinigen die de dans ontspringen. Op een bepaalde manier lijkt boontje toch vaak om zijn loontje te komen, hoewel het soms lang naar het juiste huisnummer moet zoeken.

Momenteel leven we in een gedroomde tijd voor psychopaten om hun kille klauw weer om de aardkloot te leggen. “Weet je wat het is, jong ?”, hoorde ik iemand zeggen. “Alles gaat eraan wat mooi en zacht is. Al wat wreed en lelijk is, wordt sterker tot er niet veel anders meer zal overblijven. Pas dan kan de slinger weer de andere richting uitgaan.”

Hoewel van nature een positief denker, had ik het gevoel dat die persoon niet helemaal ongelijk had. De portie mottigheid die elke week weer over ons wordt uitgestort, valt niet te onderschatten. Ik was dan ook blij, bij wijze van tegengif, deze week een brief te krijgen die was geschreven met een ouderwetse typemachine. De afzendster had zelfs aandacht besteed aan de keuze van de postzegel. Het belang van zulke dingen mag niet onderschat worden, in dagen die subtiel zijn als legerbottines. Op de postzegel in kwestie sprongen vier kinderen in de lucht, niet door het afgaan van een bom maar uit eigen beweging, omdat zij daar zin in hadden. Zij gooiden hun ledematen uitgelaten in allerlei richtingen, terwijl achter hen de opkomende zon te zien was – het kan ook de ondergaande zon geweest zijn, daar ben ik niet bevoegd in. Hoe dan ook maakte het beeld mij blij, als een straal zon die door een sleutelgat kruipt en dansende stofdeeltjes verlicht. Ik was weer verheugd om post te ontvangen.

Het is een keerpunt in een mensenleven : het moment waarop je ’s ochtends niet meer je brievenbus opent met dat vage gevoel van verwachting en goede berichten. Op een dag kom je erachter dat er, behalve het dagblad vol boze meneren en mevrouwen, hoofdzakelijk facturen uit zullen tuimelen. Dat is een spijtig moment, vergelijkbaar met het point of no return waarop je het geloof verliest in de Enige Ware, in de kracht van het socialisme of in het branden van kaarsjes in kathedralen. Een moment, kortom, dat zo lang mogelijk uitgesteld dient te worden. Dat lijkt mij almaar moeilijker voor jonge mensen. Je moet al in een atoomschuilkelder kruipen om tegen je meerderjarigheid nog een spat naïviteit over te houden.

Toch kom ik ze nog tegen : meisjes van eenennegentig die Heinrich Himmler hebben meegemaakt, maar rein van hart zijn gebleven en vragen of ze mij ten afscheid een zoen mogen geven.

jp.mulders@skynet.be

JEAN-PAUL MULDERS

Hoe dan ook maakte het beeld mij blij, als een straal zon die door een sleutelgat kruipt en dansende stofdeeltjes verlicht