Ze verkocht zalen uit met haar band Nele Needs A Holiday, had een eigen documentaire en opdrachten voor radio en televisie. “Ik hoefde geen auditie meer te doen, mensen begonnen mij te bellen.” Nele Van den Broeck had het gemaakt in Vlaanderen. En toen verhuisde ze naar Londen.

Nee, ze verhuisde niet naar Londen voor a holiday. “Ik ben een echte workaholic. Ik ben zelfs al naar een workaholics anonymous meeting gegaan ! Ja echt, hier in Londen. Want ik wil daar wel vanaf. Je kunt dat niet blijven volhouden. Eerst wil je dát bereiken en dan wil je dát bereiken en dan dát… Nele Needs A Holiday : hoe meer succes de band krijgt, hoe meer die naam waarheid wordt.”

In Londen kent niemand haar. Zelfs haar klasgenoten op het London Centre Of Contemporary Music waar ze een opleiding van drie jaar volgt, weten niet dat ze in België al een plaat uitbracht. “Dat is Vlaanderen. Dat betekent niks hier.” Ze ging van optredens waar haar nummers meegezongen werden door een trouw publiek, naar optredens in pubs waar mensen tegen hun pintje praatten. “Je komt het podium op, ze weten niet wie je bent, ze zijn daar niet om naar jou te luisteren. Dat is keimoeilijk. Ik heb daar al crisissen over gehad. Het is een oefening in bescheidenheid. Het haalt je ook enorm uit je kot : je moét beter worden. Je moet beter worden dan die één miljoen muzikanten die het hier ook aan het proberen zijn.”

Maar waarom laat je een comfortabele positie in Vlaanderen achter voor een onzekere toekomst in Londen ? “Ik wilde geen one trick pony worden. Ik voelde dat ik altijd terug in dat vakje van Nele-met-de-ukelele geduwd werd.”

Mensen die fan waren van de nummers die ze schreef voor het Eén-programma Iedereen Beroemd (waar ze met haar ukelele in het Nederlands de actualiteit bezong), wilden meer van dat.

“Na optredens kreeg ik altijd de commentaar : ‘Zing toch in het Nederlands !’ Ik kon dat echt niet meer verdragen. Met Nele Needs A Holiday zing ik in het Engels. Zo komen de nummers ook mijn hoofd binnengevallen. Pas op, Nele met de ukelele heeft mij veel goed gedaan. Ik heb dat bovendien heel graag gedaan, maar Nele Needs A Holiday is echt mijn meesterwerk. Mijn roman. Die eerste plaat is het eerste hoofdstuk. Dát is belangrijk voor mij en ik wilde niet dat dat gereduceerd werd tot Nele met de ukelele. Wanneer ik nu in Vlaanderen optreed – ik ga bijna elk weekend op en af met de Eurostar – kan ik zeggen : ‘Natuurlijk zing ik in het Engels, ik woon in Londen !’ Legitimatie !”

DE ZOON VAN SHAKESPEARE

Het huis waar ze woont is typisch Brits, met een voortuintje en een kleurrijke voordeur. We zijn in New Cross, een paar metroritten weg van het drukke centrum van Londen. Eens binnen valt mijn oog meteen op de poster van Neles band : Nele Needs A Holiday. “Die hebben mijn huisgenoten omhoog gehangen, hoor !” Die huisgenoten zijn allemaal jonge twintigers. Dat kon ik al afleiden uit het opschrift van de kop thee die ze me aanreikt : 21 and gorgeous.

Nele drinkt haar thee met melk, zoals echte Britten dat doen. Onlangs werd ze dertig. Elke verjaardag die een nieuw tiental inluidt, is vaak eentje die mensen onrustig maakt. “De dagen voor ik dertig werd, waren de ergste. Nu ik het ben, is het weer oké. Want er verandert eigenlijk niks. En op een rare manier voel ik mij zelfs jonger. Vroeger was ik een oude twintiger en nu ben ik een jonge dertiger !”

“Ik krijg keiveel trouw- en geboortekaartjes in de bus. Dan heb ik soms het gevoel dat ik achter sta op schema. Iedereen van mijn leeftijd koopt een huis. Maar ik stak al mijn spaargeld in het maken van mijn debuutplaat. En die biologische klok waar iedereen het over heeft, ik voel die echt niet tikken. Mijn nummers zijn mijn kinderen. Wie kent de zoon van Shakespeare ?” Had die een zoon ? “Geen idee, maar hij heeft wel veel stukken geschreven en die kennen we wél ! Het is maar : wat gaat jouw bijdrage zijn aan deze wereld ?”

BEROEMD ZIJN DOET PIJN

Het gaat zo : Nele werkt zich in de nesten. Nele is triest. Nele schrijft een liedje. Over dronken worden en denken dat je Beyoncé bent. Over uit je band gegooid worden met een berichtje op je verjaardag. Of over toegeven : I love you, but I google other people. Ze is eerlijk. “Al merk ik dat hoe ouder ik word, ik meer de reflex krijg om mezelf te censureren. Maar ik moet daar tegenin gaan.”

Ze is benaderbaar en lacht met zichzelf. Misschien krijgen mensen daarom het gevoel dat je tegen Nele echt alles kunt zeggen. “Ik krijg bijna iedere week een mail met (articuleert overdreven) goedbedoeld advies, altijd van oudere mannen. Die schrijven dan : ‘Hey Nele, je optreden was echt geweldig, live ben je echt de max. Maar je cd vond ik niet goed.’ Of : ‘Als ik je een tip mag geven, dat gouden kleedje daar heb je toch een serieus buikje in, je lijkt wel zes maanden zwanger.’ Misschien is dat goedbedoeld advies, maar het komt heel paternalistisch over. De paar keer dat ik op tv kom, krijg ik nooit mails over wat ik zeg, maar altijd over ‘wat had ze aan ?’ Dat is ongelofelijk ! Dan voel je je… vuil.”

“Dan denk ik : wil ik echt wel beroemd zijn als het dat betekent ? Dat je publiek bezit wordt ? Ik weet dat het vrije meningsuiting is om te zeggen dat ik een snor heb en dat ik dik ben en dat ik zing als een verdronken hamster en dat ze mijn ukelele tegen de muur kapot willen slaan. Ik weet dat je mensen niet kunt verbieden zulke dingen te zeggen, maar auw, dat doet pijn ! Het is heel raar om zo geobjectiveerd te worden.”

“Maar gisteren kreeg ik fanmail van een meisje uit Italië. Italië ! Die zegt dan : ‘Keep going, you write about my life.’ Ho, denk ik dan, op de een of andere manier is mijn muziek tot in Italië geraakt ! Dan weet ik : ik doe het niet alleen uit ijdelheid of enkel voor mezelf.”

UOMO UNIVERSALIS

Naast optreden, nieuwe nummers schrijven en huiswerk maken, werkt Nele momenteel met regisseur Vincent Bal aan een muzikale televisiereeks. “Het zou een soort Flight of the Conchords moeten worden, maar dan met Nele Needs A Holiday.” Zo krijg je het natuurlijk veel te druk om nog een workaholics anonymous meeting bij te wonen.

“Maar Leonardo Da Vinci deed ook álles. Die kon ook alles. Die schilderde de Mona Lisa en maakte vliegtuigen en hij was een wetenschapper. Ik weet dat ik dat nooit ga bereiken, maar dat is mijn droombeeld. Daarom kan ik ook zo slecht tegen die hokjesmentaliteit. Ik doe veel, maar ik vind dat tof. Ik zeg altijd : in de tienkamp kun je ook goud halen.”

Een plaat, een film, een televisiereeks, theater, radio. We grappen dat het enige wat haar nog rest een kledinglijn is. “Haha, maar nee, mijn outfit komt uit de charity shop ! Poor fashion !” Of een parfum ? “Ja ! Een die ruikt naar thee met melk ! Een echt Londens parfum !”

Ze lacht uitbundig. Al de hele dag. Ze lijkt gelukkig in Londen. “Ik ben echt blij dat ik het gedurfd heb. Ik loop al van mijn zestiende rond met dat idee. Maar toen ik de dertig naderde, wist ik : nu of nooit. Nu vraag ik mij af waarom ik daar zo bang voor was. De eerste keer dat je in Londen komt, denk je : waauw ! Maar nu is dat gewoon… thuis.”

Vanuit de tuin waar we zitten, zien we een jongeman buitenkomen. Hij rookt een sigaret op een brandtrap die twee huizen met elkaar verbindt. “Knappe gast ! Amai, zie waar ík woon, zeg !” Nele kijkt mij aan met grote ogen. Die zien we nooit meer terug.

DOOR LEEN VAN SEVEREN & FOTO’S LIEVEN BULCKENS

“Op een rare manier voel ik mij zelfs jonger. Vroeger was ik een oude twintiger en nu ben ik een jonge dertiger !”

“De eerste keer dat je in Londen komt, denk je : waauw ! Maar nu is dat gewoon… thuis.”