Al 25 jaar pikeert of amuseert Patrick Duynslaegher (44) de lezer van dit blad met zijn wekelijkse filmcommentaren. Onverbloemd, persoonlijk, met kennis van zaken. “Het is niet omdat een film bij mij niet in de smaak valt, dat ik niet kan zien dat hij een bepaald belang heeft. Maar kritiek blijft altijd subjectief, en ik vind het belangrijk om dat in de verf te zetten. Zo maak je discussie los.”

In ’93 publiceerde hij het naslagwerk “1000 Films”. Twee jaar later volgde “Blik op Zeven”, een flashback op 100 jaar film. Hij publiceerde in diverse buitenlandse tijdschriften (Variety, Sight and Sound, Vrij Nederland, De Filmkrant, Man, Filmfan) en is Belgisch correspondent van het jaarboek International Film Guide. In dit nummer interviewt hij Djimon Hounsou en Morgan Freeman (pag. 336 en 340).

Ze reist het land door, haar neus voor mooie interieurspullen achterna en zeult zich in het zweet om ze in de fotostudio te krijgen: van breekbare glaasjes en grappige vaasjes tot designsofa’s en artistieke lichtarmaturen. Stiliste Sonja Mertens (39) kreeg een grafische opleiding en componeert al van bij het prille begin van dit blad, nu bijna 15 jaar geleden, de shoppingpagina’s. In dit nummer: “Een schone lei” (pag. 256). Door de jaren heen heeft Sonja een feilloos gevoel ontwikkeld voor ‘wat in de lucht hangt’: “Op straat, in winkels, musea, valt mijn oog op iets en dan voel ik: dat is het. Wat ik niet met woorden kan zeggen, vertaal ik op een ruimtelijke manier, met composities van vormen en kleuren. Stillevens zijn altijd mijn grote liefde geweest.” Sonja Mertens is ook stiliste voor Onze Tijd en ontwerpt folders en stands voor meubelbeurzen.

“Een mens die het weten kon, beweerde ooit dat ik door mijn koopwoede in mijn eentje de vaderlandse textielindustrie rechthield”, zegt Linda Asselbergs (45). Hoog tijd dus dat ze ook over mode ging schrijven, of beter nog: over hoe mensen ermee omgaan. Hoe kijken vrouwen Ć©n mannen tegen de nieuwe, duizelingwekkend hoge stiletto’s aan (pag. 165)? En hoe zit het met carriĆØrevrouwen die zich op hun werk helemaal anders kleden dan in hun vrije tijd? Of ook: waarom worden mensen fan van Ć©Ć©n bepaald ontwerper? (lees beide artikels volgende week in Mode dit is Belgisch). Kleren als communicatiemiddel, het is telkens weer een boeiend verhaal.

Hij cultiveert vluchtigheid als het “Enige Ware”. DĆ t en de klank van een woord. Daarom legde Max Borka (43) zich, na zijn studies Germaanse filologie, filosofie en politieke wetenschappen, toe op een zo groot mogelijke variatie van beroepen: van professor, barman, tot radiopresentator, om in 1985 te belanden als journalist bij De Morgen, waar hij zich zeven jaar verdiepte in de meest uiteenlopende onderwerpen. Sinds 1993 schrijft hij als freelancer, onder meer voor De Standaard, The Bulletin en Weekend Knack. In dit nummer analyseert hij de architectuurontwerpen van de winkels van grote namen als Armani en Nike (pag. 280). Momenteel werkt hij ook aan een paar projecten van langere duur: biografieĆ«n over Picasso, Magritte en Jan Hoet. En koestert zijn droom om ooit opnieuw voor radio te werken, “waar woorden verdwijnen nog voor ze uitgesproken zijn.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content