Het leven zoals het is : je bent negentien, een modellenbureau ziet je wel zitten, en zes maanden later kampeer je in Milaan. Brusselaar Maxime Bocken maakte er in januari zijn catwalkdebuut.

Eigenlijk moet je gek zijn om castings af te lopen.” Maxime Bocken (19) zegt het tussen twee happen door, aangenaam gewoon. Nadat hij een jaar geleden uit een architectuuropleiding stapte, ontving hij een uitnodiging van het Brusselse agentschap International Model Management. Of hij enkele proefopnames wilde maken. Bij de voorstelling van het winterseizoen eind januari mocht Bocken meteen zijn kans wagen in Milaan : castings afdweilen, hopen dat je opgemerkt wordt tussen tientallen andere modellen en zo niet, van voren af aan beginnen. “Je hebt geen enkele zekerheid dat wat je doet iets zal opleveren”, zegt Bocken. “Je kunt in je look rekening houden met de ontwerper in kwestie, maar uiteindelijk is een casting een slachterij. Soms wordt er nauwelijks naar je boek gekeken of word je met een kneep in de wangen wandelen gestuurd. ‘ Ma que bambino !‘, en daar zit je dan een uur voor op de metro. Zonder een agentschap dat erin gelooft en me moed inpompt, zou ik er niet eens aan beginnen.”

“Mensen uit het wereldje hadden me al eerder hun naamkaartje gegeven, op straat of op café. Ik heb nooit veel aandacht geschonken aan die voorstellen, maar uiteindelijk bleek architectuur niets voor mij te zijn. Ik wilde reizen, mensen ontmoeten, en dat kon allemaal niet op universiteit. Ik begon aan het buitenland te denken, aan steden als New York, en dus begon ik e-mails met zelfportretten rond te sturen.”

Na een afspraak bij IMM belandde het leven van Bocken in een stroomversnelling. In juni mocht hij het modedefilé van La Cambre lopen, en van het een kwam het ander : opdrachten voor Glenfiddich en Levi’s, shows van Toni & Guy en Elvis Pompilio, reportages in Gus en Out Soon. “Die eerste keren was ik heel zenuwachtig, maar alles is hallucinant snel gegaan. Voor ik het wist, was ik ingeschreven bij Beatrice in Milaan en Success in Parijs, in Europa toch twee belangrijke agentschappen. In het najaar ben ik nog fotografie gaan studeren, een medium waarmee ik zelf al een tijd experimenteer, maar dat viel niet vol te houden. Ik was voortdurend afwezig : een halve maand in Milaan, een week in Parijs, Barcelona. Stoppen was niet eenvoudig, maar uiteindelijk ben ik pas negentien. Als ik over een half jaar spijt heb van mijn beslissing, kan ik nog altijd terug. De risico’s wegen niet op tegen de kansen die nu in mijn schoot vallen. Die laat ik niet liggen.”

Onzekerheid

“Niemand heeft me ooit gepusht om model te worden, integendeel. Op school was ik het lelijke eendje van de klas. Een buitenbeetje ook. Ik sta niet graag in het middelpunt van de belangstelling, hou me liever op de achtergrond, om anderen te observeren. Ik heb me nooit speciaal gevoeld, en heb ook geen bijzondere kop of fysiek. Soms denk ik : ‘Maxime, wie denk je dat je bent ? Wat doe je op deze casting ?’ Maar dat is onzin, mijn agentschappen weten wel waarmee ze bezig zijn, denk ik dan.”

“In Milaan deelde ik een klein appartement met andere modellen : een Amerikaan, een Canadees, een Australiër en wat Europeanen. Jongens van mijn leeftijd en ver van huis, en dus niet altijd even toegewijd. Sommigen vullen hun tijd vooral met internetten en fuiven. Zelf probeer ik op dode momenten musea of tentoonstellingen mee te pikken en niet al te veel te lummelen. Het ergste was dat niemand rekening hield met de anderen. Vooral qua hygiëne en netheid was de situatie allesbehalve prettig. Gelukkig heb ik ondertussen vrienden in Milaan bij wie ik terechtkan. Dat maakt de lange dagen minder eenzaam.”

“Als model maak je veel feestjes en tralala mee, maar uiteindelijk is het een heel onzeker leven, zeker voor nieuwe gezichten. Als een ander voor de zoveelste keer een campagne of een show wegkaapt, is het moeilijk om niet aan jezelf te twijfelen. Vooral opties zijn spannend, want die kunnen op het allerlaatste moment afspringen. Ook financieel is die onzekerheid niet prettig, want steden als Milaan zijn niet goedkoop. Als beginneling betaal je trouwens niet alleen je portfolio zelf, maar ook je verblijfskosten. Mijn saldo heeft er nog niet vaak boven nul gestaan. Als ik even in België ben, werk ik dus als barman om de eindjes aan elkaar te knopen. Net als de meeste jongens in de modellenwereld. Waarom ik ermee doorga ? Omdat ik het leuk vind, zo’n hels ritme op onbekend terrein. Het is precies het leven waar ik van droomde. Dan moet ik minder leuke kanten er ook maar bijnemen.”

Blijven lachen

“Mijn eerste defilés in Italië waren die voor Frank Morello en Trussardi Sport. Tussendoor deed ik reportages voor de bijlage van La Repubblica en enkele lokale bladen. Niet echt grote namen, maar in de mode moet iedereen klein beginnen. Niemand komt langs de grote deur binnen. Het is ieder voor zich : je bent ingeschreven bij de beste bureaus van Europa, maar tegelijk ben je maar een van de honderden jongens die hopen het te maken. Er zijn er wel eens die een beetje zweven, maar modellenwerk is gewoon een job. Ik ben soms gegeneerd als oude vrienden ermee weglopen. Bij castings moet ik me nog elke keer moed inspreken.”

“Een defilé in Milaan valt natuurlijk niet te vergelijken met een in België. Achter de schermen hangt er zoveel energie en emotie, dat kan heel opwindend zijn. Je krijgt met een internationaal gezelschap te maken, de belangstelling van de media is veel groter en dus ook de spanning. Alhoewel, eens je de smaak te pakken hebt, is je job altijd dezelfde. Ik kick ook niet op het publiek. Ik loop gewoon op en af. Als jongen moet je wel zelf uitzoeken hoe je het aan boord legt. Er zijn geen instructies of opleidingen zoals voor meisjes. Zelf loop ik rechtop, al word ik vooral geselecteerd door merken die street willen, stoere jongens met voorover hellende schouders. Als ik meer shows wil lopen, moet ik daar dringend aan werken.”

“Heb ik in Milaan dingen geleerd ? De hele onderneming is er in ieder geval een stuk serieuzer geworden. Ik ben nu geen student meer, dus moet ik het modellenwerk ernstig nemen. Ik ben wel diplomatischer geworden. Ik ben nogal direct ingesteld en daar moet je in de modewereld voorzichtig mee zijn. Om het te maken, moet je de zaken serieus nemen, als het maar niet te veel opvalt. Jouer le jeux en lachen, alsof het puur amusement is. De modewereld houdt niet van zelfstandigen die aan hun broodwinning denken, dat is niet erg glamour.”

Leerschool

“Na Milaan en Barcelona volgen twee maanden in Parijs, om aan publicaties te werken. Zonder referenties als Arena Homme Plus kijken sommigen niet eens naar je om. Hoe ver ik wil gaan, weet ik nog niet. Ik zou mijn vrienden in Brussel of mijn gewoonten niet helemaal willen opgeven, zo graag wil ik die carrière niet. Er zijn ook interessantere milieus, hé. Modellenwerk geeft je veel mogelijkheden, en tegelijk niks. Het is niet dat je er veel van jezelf in kunt leggen.”

“Als mensen me vragen wat ik doe, zeg ik dat ik fotograaf ben, een autodidact. Daar droom ik al jaren van. Ik werk aan mijn technische kennis, en in het buitenland heb ik altijd een camera op zak, om industriële terreinen, objecten of gewoon lichteffecten te fotograferen. En ondertussen is modellenwerk de beste leerschool die ik me kan voorstellen. Ik ben altijd gek geweest van modefotografie, en nu werk ik met fotografen en stylisten en kan ik voortdurend observeren hoe ze met alles omgaan : de belichting, de poses, noem maar op. Dat zijn ervaringen en contacten waar ik in Ukkel alleen van kan dromen.” n

Tekst Wim Denolf

“Uiteindelijk is een casting een slachterij. Soms wordt er nauwelijks naar je boek gekeken of word je met een kneep in de wangen wandelen gestuurd.”

“Mijn saldo heeft in Milaan nog niet vaak boven nul gestaan. Als ik even in België ben, werk ik dus als barman om de eindjes aan elkaar te knopen.”