België was voor mij lang een vakantieland. Op mijn vijfde verhuisde ik met mijn moeder naar Indonesië en Australië, en op mijn twaalfde volgde ik mijn vader naar Singapore. Toen ik op mijn achttiende in Gent ging studeren, was de aanpassing vrij groot. Bij de eerste toelatingsproef aan de Gentse academie zakte ik voor Nederlands, en ook met de lange wintermaanden en de eetcultuur had ik het moeilijk. Ik waardeer dat mensen hier zo zelfstandig, vrijdenkend en creatief zijn, maar ik voel me even thuis in Azië.
Objectiviteit bestaat niet in de documentairefotografie. ‘Zomaar’ de werkelijkheid registreren, dat is een vrij naïef idee. Het gaat altijd om een constructie, waarbij sensatiezucht en esthetische overwegingen een grote rol spelen. Die waarachtigheid stel ik graag in vraag, door ook beelden met een documentair karakter te ensceneren. Mijn foto’s zeggen iets over de mensen die erop staan, maar ik ben geen journalist, mijn werk gaat over het medium fotografie en hoe je het gebruikt.
Clichés en stereotypen zijn een dankbaar gegeven. Die kun je zo aandikken en manipuleren dat ze doorzichtig worden, waardoor je de blik van de toeschouwer op andere zaken kunt leggen en een ruimer verhaal kunt vertellen. Daarin schuilt voor mij de uitdaging, want meestal eist het onderwerp op de foto alle aandacht op.
Aandacht is een tweesnijdend zwaard. Het is uiteraard fijn om opgepikt te worden en kansen te krijgen. Zo werkte ik voor de volgende editie van Europalia rond uithuwelijking en eremoorden in India, met jonge koppels die daaraan proberen te ontsnappen. Anderzijds gaat je naam snel een eigen leven leiden. Na series over Thaise ladyboys en Bollywood associëren mensen je meteen met exotische locaties, terwijl de plek niet zo belangrijk is. In Gent fotografeerde ik mensen die zaten te dromen op de fiets. Gelukkig ben ik zelfzeker genoeg om op mezelf te vertrouwen. Ik doe wat ik denk dat goed is, en dan zien we wel of het aanslaat. Zolang ik mezelf maar kan uitdagen. Prijzen en lijstjes zijn bijzaak.
Brussel is de underdog van West-Europa. Het is een stad op mensenmaat, terwijl Londen en Parijs volledig in de ban zijn van multinationals en commercialisering. Toch is het moeilijk voor mij om Brussel in beeld te brengen. Projecten, afspraken en vrienden eisen voortdurend mijn aandacht op, waardoor het niet lukt om me mentaal af te zonderen en maandenlang in een onderwerp verdiepen. Op buitenlandse locaties is dat gemakkelijk : daar ben je weg van alles en iedereen.
Kunstfotografie valt moeilijk te combineren met commercieel werk. Dat brengt geld in het laatje, maar dan heeft de opdrachtgever wel het laatste woord. Onvermijdelijk doe je dan dingen die niet goed aanvoelen, en daarvoor ben ik te graag met mijn vak bezig. Dan neem ik liever een bijbaantje in een café.
Digitale technologie overspoelt ons met amateurbeelden. Vaak is de oorsprong ervan totaal onduidelijk. Op technisch vlak kun je er weinig mee, maar ook zulke foto’s kunnen inspirerend zijn. Een professionele fotograaf is immers altijd een auteur, een positie die maar moeilijk te omzeilen valt. Daarom heb ik met enkele collega’s ook Foundfootage.be gelanceerd, een onlineplatform voor anonieme beelden, teksten en geluidsfragmenten. Een project dat volledig buiten de traditionele en strakke formele kaders valt, maar daardoor eens zo verfrissend is.
MAX PINCKERS (24) WAS IN 2008 FINALIST VAN DE EERSTE WEEKEND PHOTO AWARD EN VOLTOOIDE IN 2012 ZIJN OPLEIDING AAN DE SCHOOL OF ARTS (KASK) IN GENT. ZIJN WERK IS TOT 6 OKTOBER TE ZIEN IN HET ANTWERPSE FOTOMUSEUM, OP DE EXPO ‘JONGE BELGISCHE FOTOGRAFIE’. LATER DIT JAAR STELT HIJ OOK TENTOON OP EUROPALIA.INDIA EN HET FESTIVAL PHOTO LEVALLOIS. DE FRANSE STAD KENDE PINCKERS ONLANGS ZIJN JAARLIJKSE FOTOGRAFIEPRIJS TOE. INFO : WWW.MAXPINCKERS.BE, WWW.FOUNDFOOTAGE.BE, WWW.FOMU.BE.
DOOR WIM DENOLF & FOTO JORRE JANSSENS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
