KOEN FILLET

Koen Fillet/Linda Asselbergs

“De Schotten zijn gek”, zei ik terwijl ik een wolkje in de koffie maakte. Het ochtendlijke gekibbel hield meteen op. Wat mijn bedoeling was. Afleiding is een efficiëntere opvoedingstechniek dan stemverheffing of karwats. “Omdat Schotten een rokje dragen ?” vroeg kind één. “Wegens die doedelzakken ?” vroeg kind twee die de volgende dag jarig zou zijn. “Boomslingeren ? Loch Ness ?” vroeg kind drie.

Drie paar ogen keken me aan. Plus de ogen van hun moeder, mijn vrouw, waarin ik kon lezen dat het niet in ons opvoedingsproject past om een volledig volk zonder reden gek te verklaren. Er werd van mij een verklaring verwacht. “Gefrituurde Mars”, zei ik. “Eén van de lievelingsgerechten van de Schotten is gefrituurde Mars.”

Als je bij de radio werkt, worden je de gekste dingen medegedeeld, Linda. Het bleek waar te zijn. Gefrituurde Mars is te koop in de betere fish-and-chipszaak in Glasgow en Edinburgh. Maar thuis kan het ook : koel een Mars een halve dag in de ijskast. Haal hem door een dun beslag en laat hem in een paar minuten goudbruin bakken in hete frituurolie. Opdienen met tomatenketchup en een bolletje vanille-ijs. Gefrituurde Mars wordt ook als hoofdschotel geserveerd. Met frietjes. De Schotten zijn gek.

“Morgen ben ik jarig, en dan mag ik kiezen wat we eten”, zei mijn dochter. De ogen van haar moeder, mijn vrouw, schoten vuur. De volgende dag stond ik dus Mars te frituren.

Ook de moeder van de jarige, mijn vrouw, bestelde er eentje. Met ketchup. Haar nieuwsgierigheid won het van haar afkeer. Ze vond het niet onlekker. Niemand vond het onlekker, ook ik niet. De eerste hap is verrukkelijk. Eerst bijt je door het zoute, hete korstje dat licht krokant weerstand biedt. En daarna vult je mond zich met de machtig volle smaak van gesmolten chocolade en lauwe karamel. Smeuïg is het woord, je tong plakt aan je verhemelte. De ketchup zorgt voor een lichtzure toets. En voor de vitamientjes, zei de jarige. Maar vanaf hap twee wordt het zwoegen.

Niemand bestelde een tweede bordje. En daarna waren we allemaal samen een beetje mottig. Zonde van de Mars, zonde van het beslag, zonde van het frietvet, zonde van de tijd, zonde van de chaos in de keuken. En zonde van de 420 kilocalorieën. De Schotten zijn gek.

LINDA ASSELBERGS

Ik proef het al, Koen. Gefrituurde Mars tot daar aan toe, maar de combinatie ketchup en vanille-ijs is mij net iets te Keltisch. Dat Schotten gek zijn, weet ik al lang. Ooit haggis geproefd ? Of met Pasen Edingburgh Castle bezocht ? Ook al overschrijdt de dagtemperatuur met moeite 10 °C, zodra de zon vanachter de wolken piept, beslissen de Schotten collectief dat het lente is, met een explosie van melkwit sproetig vlees boven overmoedige teensletsen tot gevolg. Keizer Hadrianus wist wel waarom hij Britannia in het noorden met een muur afsloot.

Gefrituurde Mars met frietjes, wat kan ik daar culinair tegenover stellen ? Een loempia, Koen. Wat is daar nu speciaal aan, hoor ik je denken. Moment, ik leg het uit. Stel : iemand vraagt wat voor mij het grootste genot is. Bon, ik kan domweg ‘seks’ antwoorden. Of ‘een heet bad na een lange wandeling door de vrieskou’. Maar als ik origineel wil zijn en het nog ménen ook, dan zeg ik : als ik echt rammel van de honger, precies datgene eten waarin ik trek heb.

Zoals vorige week. Ik naar Amsterdam om schrijver Carlos Ruiz Zafon te interviewen, die van De schaduw van de wind. Maar de Thalys had meer dan een half uur vertraging en die Zafon was naar verluidt niet de gemakkelijkste. In gestrekte draf van Amsterdam-Centraal naar de Herengracht dus, hoogrood, hijgend en met een klein hartje. Geheel ten onrechte, want Zafon bleek een praatgrage, aimabele beer van een vent te zijn en het kwam niet op een halfuurtje. Ken je dat, collega, als een interview waar je niet gerust in was echt lekker loopt en er achteraf een grote last van je schouders valt ?

Na de opluchting was er honger, razende honger. En het besef : het moest een loempia zijn. Een echte, niet zo’n slappe deegflap van bij de frituur of godbetert uit de muur. Niets anders kon op dat moment mijn smaakpapillen bevredigen. Na lang speuren heb ik hem gevonden, de perfecte loempia, ergens tussen Rokin en Warmoesstraat, in een kleine Chinees met goudvissen achter glas en plastic orchideeën. Krokant van korst, met plenty kip tussen knapperige sojascheuten en vergezeld van een bad hete curry. Heerlijk, heerlijk, het pure genieten. Vergeet Dôme en Comme chez soi, dit was het lekkerste dat ik in tijden gegeten had. Niet alleen de Schotten zijn gek, Koen.