Als kind had ik geen helden. Maar ik volgde wel het trainingsschema van Rocky : op een zolderkamertje touwtjespringen en hardlopen om ooit de allerbeste te worden in iets. In wƔt wist ik toen nog niet.

Sport en avontuur waren mijn ding. Dus toen ik naar het leger moest, wou ik absoluut paracommando worden. Tegen rotsen hangen en uit vliegtuigen springen zag ik beter zitten dan aardappels schillen.

Ik moest en zou wereldkampioen worden. Ik droomde er al van sinds mijn 16de. Na mijn ongeluk, vijf jaar geleden, dacht ik dat alles voorbij was. Maar ik knokte terug. En intussen heb ik op sportief en avontuurlijk gebied alles bereikt wat mogelijk is, zelfs in een rolstoel. Het enige wat ik nu nog wil zijn kinderen. Al is dat met mijn verlamming gemakkelijker gezegd dan gedaan.

27 jaar ben ik gezond geweest. Vergeleken met de verlamde kinderen die we met de stichting To Walk Again begeleiden, heb ik dus geluk gehad. Als voortrekker wil ik hen tonen dat ‘anders zijn’ niet minderwaardig is. Ze kunnen nog iets maken van het leven, ondanks hun handicap.

Misschien ben ik wel te idealistisch. Voor To Walk Again heb ik al miljoenen bijeengeraapt, ik heb daar zelf nog niets aan verdiend. Ik stel er drie mensen te werk, ik steek er ongelofelijk veel tijd en energie in. Maar als ik zie wat de foundation doet voor de mensen, dan ben ik gelukkig.

Christopher Reeve was mijn voortrekker. Hij was nog veel meer verlamd dan ik, hij kon haast niks meer zelfstandig. En toch bleef hij vechten en geloven dat hij ooit terug zou wandelen. Van Superman tot verlamde plant : van hoe hoog kan je vallen ? En toch verloor hij de moed nooit.

Ik weet niet of ik ooit nog zal kunnen stappen. Ik blijf alleszins revalideren en sporten, dan kan ik tenminste van de medicatie afblijven. Onderzoekers werken momenteel hard aan oplossingen, maar ik staar me niet blind op de medische vooruitgang. Hoop mag geen obsessie worden.

Als ik het moeilijk heb, kijk ik naar beneden. Verlamd zijn is veel meer dan niet meer kunnen lopen. De pijn, de spasmen : er is zoveel leed dat niemand ziet. Elke morgen word ik stokstijf wakker. Ik moet me uit mijn bed sleuren en me helemaal opladen om de dag te beginnen. Rondom mij zie ik voortdurend mensen die van alles vlot kunnen. En nog lopen ze te klagen.

Negativiteit stoort me geweldig. Er zijn zelfs mensen die jaloers zijn op mijn leven. Alles lijkt Marc te lukken, het lijkt wel alsof hij het allemaal zo gewild heeft, zeggen ze dan. Ik daag hen uit : probeer maar eens triatleet te worden, een ravijn in te rijden, je rug te breken en dan helemaal terug te krabbelen. Denken die nu echt dat dat zo tof is ?

Voor hetzelfde geld was ik dood. Misschien is dat wel het leven : af en toe volle bak met je gezicht tegen de muur gaan en niet meer weten van welk hout pijlen maken. Een paar van mijn vrienden zijn wel gestorven na een ongeluk. Die mensen ben ik voorgoed kwijt. Ik heb nog een kans gekregen. Ik moet die dus letterlijk met mijn twee armen nemen.

Een superleven heb ik al gehad. Ik ben voetballer, bouwvakker, paracommando, triatleet, verlamd en weer triatleet geweest. Daarna richtte ik de foundation To Walk Again op, schreef ik boeken en draaide ik een film. Hoeveel rolstoelgebruikers van 34 jaar kunnen dat zeggen ? Ik denk dat ik gelukkiger ben dan veel mensen zonder handicap.

Ik ben niet gelovig. Al mag ik wel dankbaar zijn dat ik dit alles al heb mogen meemaken. Ik geloof in mezelf en in de kracht van de geest. En in de familie en vrienden om me heen. Zonder hen zou ik er nooit geraakt zijn.

Ik voel dat ik moe ben. Tot nu heb ik constant in zesde versnelling geleefd. Mezelf en andere mensen voortdurend motiveren om er bovenop te geraken, is geestelijk en fysiek uitputtend.

Stilzitten kan ik nog steeds niet goed. Mijn geest pusht me voortdurend om mijn grenzen te verleggen, hoewel mijn lichaam schreeuwt dat het genoeg is geweest. Ik heb lichamelijk al veel klappen geĆÆncasseerd, mijn lijf is stilaan aan het kraken. Eigenlijk verlang ik dat mijn innerlijke stem zegt : het leven is meer dan topsport alleen, je hebt je best gedaan, rust nu maar wat.

Marc Herremans (34) is triatleet. In 2002 geraakte hij van borst tot teen verlamd na een ongeval op training in Lanzarote. Hij richtte de stichting To Walk Again op voor patiƫnten met ruggenmergletsels. www.towalkagain.be; www.marcherremans.be

Door Thijs Demeulemeester / Foto Saskia Vanderstichele

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content