Waar is de tijd dat mannen gewoon aantrokken wat moeder de vrouw voor hen meebracht? Ik heb ze nog gekend, van die types die al lang blij waren dat ze niet in hun bloot gat moesten rondlopen. Hadden ze eenmaal hemd en broek gevonden die lekker zaten, dan sloegen ze die bij voorkeur in grote hoeveelheden in, wat hen de volgende tien jaar de zo gehate tocht naar het shopping center bespaarde. Dat hun collega’s dachten dat ze altijd hetzelfde aanhadden, namen ze er graag bij.

Alle inspanningen van het Male Liberation Front ten spijt, is dat type veeleer zeldzaam geworden. De doorsneeman mag dan nog geen nachtcrĆØme smeren of geurkaarsjes ontsteken – mocht hij al een lang ontspannend bad nemen in plaats van snel onder de douche te springen – hij wil wel zijn eigen kloffie samenstellen. Ik mag daar graag naar kijken terwijl mijn eigen exemplaar in het pashokje staat. Een eerste vaststelling : of het nu om zo’n jong ventje met een Tom Dice-hoed of een ietwat buikige vijftiger gaat, mannen hebben de neiging hun kleren te klein te kopen. Zo’n jonge kerel omdat hij denkt dat een strak shirt cool is en een wat ouder type omdat hij maar niet wil toegeven dat hij in de loop der jaren van large tot x-large geĆ«volueerd is. Het prins Laurent-effect als het ware. “Ziet je moeder dan niet hoe dat jasje toten trekt ?”, dacht ik vroeger altijd, maar sinds Claire een oogje in het zeil houdt, loopt hij er wat eleganter bij.

Voor mijn eigen partner kies ik voor de zachte aanpak. No way krijgt hij die jeans maat 32 dichtgeritst, maar laten we vooral niet demoraliserend te werk gaan, een maatje groter is snel uit het rek gehaald. Wel goed opletten in welk pashokje manlief verdwijnt, je zou ervan opkijken hoeveel vrouwen er niet mee kunnen lachen als je abusievelijk hun wederhelft-in-ondergoed benadert. Overigens kan ik alleen maar vaststellen dat de huidige tendens van broeken met een extra lage taille mannen met een zeker embonpoint niet genegen is. Niet alleen hangt de buik onflatteus over de broeksriem, een kruis waar geen billen in zitten is echt geen gezicht.

Wie dacht dat alleen vrouwen goed loos gaan bij een stockverkoop, vergist zich. Met eigen ogen gezien tijdens een privĆ©verkoop van een bekend Belgisch merk : twee mannen die ei zo na op de vuist gingen voor een sterk afgeprijsd leren jack. En een derde die niet kon wachten tot een van de geĆÆmproviseerde pashokjes vrij was en dan maar en plein public uit de broek ging. MĆ©t kleren een wat saai type, maar daaronder verrassend gespierd en dus niet eens belachelijk in boxershorts en sokken. Ja, het moet niet altijd tegenvallen.

Intussen was ik mijn betere ik bijna kwijt aan een moeder-en-dochterteam dat na een raid op de vrouwenafdeling schuldbewust ook iets voor de respectieve echtgenoten mee naar huis wou nemen. Of meneer die trui even wou passen en dat polootje ? Iets in onbestemd beige en met een art-decomotiefje dat de gelegenheidsmannequin niet kon bekoren. Wat de jonge vrouw geenszins van de wijs bracht. “Meneer is zeker zo’n type dat liever sterft dan in een roze overhemd gesignaleerd te worden ? Dacht ik het niet, dan is dat polo geknipt voor mijn Tom”, glimlachte ze hartveroverend. Bij het MLF hadden ze het als een compliment beschouwd.

Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content