Isabella Rossellini’s eigenste make-uplijn is zoals zijzelf, zegt ze: deels Italiaans, deels Zweeds, zwierig chic en tegelijk praktisch.

In een oud onopvallend pakhuis voert de lift ons naar de Milk Studios, the hottest in town, waar toonaangevende mode- en beautyfoto’s worden gemaakt. Isabella Rossellini geeft er een ontbijtreceptie om haar nieuwe make-uplijn voor te stellen. Ze is kleiner en onopvallender dan je van een model-filmster verwacht maar ze straalt, en verwelkomt iedereen hartelijk en innemend.

Na de lunch trekt Rossellini met een autobus vol journalisten naar Central Park, een van haar lievelingsplekken in New York, om er… vogels te bekijken. Bird-watching is namelijk haar hobby, ze is beschermster van de roodstaarthavik en heeft een rondleiding georganiseerd: van Conservatory Waters – alwaar we een nest roofvogels op een wolkenkrabber ontwaren – naar Great Lawn, langs de Shakespeare-gardens… De journalisten lopen achter haar aan op naaldhakken en designerschoenen, en ze proberen krampachtig Rossellini’s tempo te volgen. In tegenstelling tot haar gevolg, wist zij wel wat haar te wachten stond: ze heeft stevige stappers aan haar voeten.

De wandeling eindigt op Belvedere Castle, waar je een adembenemend uitzicht hebt over een gedeelte van het park en de skyline van New York. Maar er is meer. In het gebouw zitten een kerkuil en een arend met ocharm één vleugel toepasselijke illustraties te wezen bij de uiteenzetting over Wildlife in Central Park. Isabella luistert aandachtig naar de uitleg en neemt koelbloedig de gehavende arend op de arm. De camera’s schieten alweer in actie. En daarna is er tijd voor een babbel.

Alles wat u doet, lijkt met beauty te maken hebben: u bent actrice, fotomodel, nu ontwerpt u een make-uplijn. Kan dat nog toeval zijn?

Isabella Rossellini: Toen ik ging studeren, was ik niet bijzonder geïnteresseerd in cosmetica, beauty of mode. Ik dacht eraan om kostuumontwerper te worden, misschien omdat mijn ouders in de filmbusiness werkten… Echt belangstelling heb ik voor vrouwelijkheid. Mode en cosmetica leunen daarbij aan.

U begon op uw achtentwintigste als fotomodel voor Lancôme. U was dertig toen u voor het eerst acteerde in een film. Op die leeftijd zetten anderen een punt achter hun carrière.

Niemand kende mijn leeftijd, men had me er ook nooit naar gevraagd. Toen men dat uiteindelijk toch deed, was ik al dertig. Grote paniek: men dacht dat ik negentien was! Plots was er een probleem: ik was namelijk voor de cover van Vogue gevraagd en ik was al zo oud! Als de leiding van Vogue het geweten had, was ze er niet eens aan begonnen. Ik dacht dat het niet zoveel uitmaakte.

Is de obsessie voor jeugdigheid typisch Amerikaans?

Die bezetenheid bestaat ook in Europa, maar ze is veel sterker in de Verenigde Staten. Het individualisme, het beeld van de cowboy die het in zijn eentje redt, zit ingebakken in de Amerikaanse cultuur. Mensen dromen van energie en vitaliteit, en ze associëren die kenmerken met jeugd. Media en reclame stellen dat mensen ervan dromen om geen rimpels te hebben. Dat is niet waar, mensen dromen van die energie.

U had een Italiaanse vader en een Zweedse moeder. Hoe gaat u om met die culturele tegenstellingen?

Toen ik gisteren de Manifesto-lijn bekeek, bedacht ik plots: ” Dit product is Zweeds en dat is Italiaans! De verpakkingen van Manifesto zijn zoals mijn achtergrond: Italiaanse glamour en Zweeds pragmatisme. Mensen zeggen dat ook over mijn woning: erg eenvoudig en goed georganiseerd, maar ineens zie je een wilde bos bloemen of een verzameling grillige schetsen… Die extremen kunnen naast elkaar leven. En ik hou daarvan, ik hou van eenvoud én van glamour.

U bent geboren in Italië, opgegroeid in Parijs en als achttienjarige kwam u naar New York. Waarom koos u deze stad?

Ik wilde studeren in New York. Niet dat ik van plan was om er te blijven, ik leefde tien jaar met het idee dat ik het volgende jaar naar Italië zou terugkeren. Maar na tien jaar was ik mijn plannen beu. Ik had al die tijd zoveel spullen verzameld die ik altijd maar in kartonnen dozen stopte, dat ik uiteindelijk besloot in New York te blijven. Het veroorzaakt ook erg veel stress om zo lang ergens te wonen en voortdurend te denken dat je er weg zal gaan.

Bent u na al die jaren Amerikaanse geworden of voelt u zich nog Europees?

Ik voel mij veeleer een wereldburger, hoewel Europa en Amerika maar kleine deeltjes van de wereld zijn. Ik lijk in veel opzichten een New Yorker, dat zijn mensen zoals ik: geboren op een andere plaats en later afgezakt naar deze stad. Elke taxichauffeur in New York heeft een dergelijk verleden.

Wat doet u om u te ontspannen in zo’n hectische stad?

New York is een drukke stad, maar je kan er perfect een rustig leven leiden. De mensen laten je met rust, je hebt een grote persoonlijke vrijheid. Hier bestaat een sterke traditie van aanvaarding en meer coëxistentie dan elders.

Wat ik het leukste vind, is het culturele leven hier: theater, kunstgaleries, musea, ballet, muziek… Het is onmogelijk om alles te zien in New York, zelfs als je 24 uur per dag in touw bent. New York is een beetje zoals Italië, waar je een heel leven kan vullen met het bezoeken van musea en monumenten. Het verschil: New York barst van de hedendaagse kunst.

Wat zou u nog graag willen doen?

Als ik iets wil doen, dan doe ik dat. En maar liefst onmiddellijk ook, want ik ben al 46. Ik denk niet in termen van “ik zou graag dit of dat”. Ik vertrek vanuit een idee en dat krijgt stilaan vorm. Het komt allemaal voort uit hetzelfde: interesse in vrouwen. Het volgt daaruit, of ik nu model ben, actrice of ontwerpster.

Waarom brengt u een eigen make-uplijn uit?

Het is iets dat ik altijd al wilde. Ook toen ik nog voor Lancôme werkte. Ten tijde van Trésor nam ik mee de beslissingen, over de geur, de verpakking, de reclamecampagne, alles. Lancôme werkte aan een make-uplijn die aan Trésor gelinkt was, maar borg het project na anderhalf jaar op. Ik was geschokt, maar het was beter zo: nu begin ik bij nul.

Welke mate van vrijheid en inspraak had u bij de ontwikkeling van uw make-up?

De hele lijn is mijn idee. Ik stapte ermee naar Lancaster en we zaten meteen op dezelfde golflengte. De producten moesten vernieuwend zijn, eenvoudig en tegelijk glamoureus. Sommige van mijn ideeën over make-up werden verworpen omdat het laboratorium ze nog niet kan uitvoeren. Men zoekt nog naar de juiste technologie, maar het kan nog vijf jaar duren om oplossingen te vinden en misschien lukt het nooit. Het is ontzettend duur, en soms vreest men ook dat het resultaat niet zal aanslaan bij het publiek.

Wat is de meerwaarde van deze lijn? Wat is het verschil met andere merken?

Alles is anders. De verpakking, bijvoorbeeld. Die is heel praktisch, maar tegelijk ook chic door de accessoires waarmee je de producten kan verfraaien. Die details zullen ieder jaar ontworpen worden door een andere kunstenaar. Ook de campagne is totaal anders: het zijn echte vrouwen in alle soorten, kleuren, maten en gewichten. De producten hebben andere tinten en worden in kleine dosissen verkocht, zodat je ze makkelijk overal mee naartoe kan nemen.

U bent nu al drie dagen onafgebroken vriendelijk tegen wildvreemden die u aanstaren als een curiosum. Hoe houdt u dat vol?

Langer dan drie dagen houd ik dat niet vol, maar het hoort erbij, dus doe ik het. Ik vind het niet prettig om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Voor mij zit het plezier in het realiseren van het concept. De persoonlijke aandacht die erbij komt, is als het betalen van belastingen op je loon.

foto’s opening pag 38

Sofie Albrecht /Foto’s André Rau

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content