Echte mannen dragen geen handtas. Zegt men. Tussen redacteurs Wim Denolf en Pierre Darge gaapt een generatie verschil en een totaal andere levensstijl. En toch gingen ze samen in Antwerpen op zoek naar de ideale tas.

De voorbije dagen heb ik veel naar mannen gekeken. Dat ligt niet aan mijn geaardheid maar aan een praktisch probleem. Ik keek naar wat ze dragen om de pols of over de schouder. Maar ik zag er haast geen met een tas. Jongere mannen dragen kleine buidelzakjes en slappe schoudertassen. Vooral oudere mannen lijken niets te torsen. Ik ben een man met jassen met doorgezakte zakken. Want die zitten vol met sleutels, aanstekers, kleingeld, notitieboekjes, theaterprogramma’s, vluchtschema’s, sigaren- of snoepdoosjes. Mijn jas is mijn tas, en bij elke nieuwe aankoop gaat mijn belangstelling eerst uit naar het aantal zakken. Vijf is een minimum. Maar het liefst heb ik drie binnenzakken. Mijn Barbour heeft er zelfs zeven. En ergens heb ik zo’n fotografenjack met wel 12 zakken. Ook weer een probleem, want al snel weet ik niet meer wat ik waar heb gestoken.

Jassen met doorhangende zakken zijn niet elegant en handtassen vind ik verwijfd. En ik worstel met het vooroordeel : alleen homo’s dragen handtassen.

Wim kijkt ook veel naar mannen, maar dat doet hij al jaren. En, naar ik aanneem, niet alleen naar hun handtas. Bovendien is hij thuis in de mode en sleutelt hij de mannenmodenummers van Weekend Knack in elkaar. Een kenner van vestimentair geluk, en nog een beetje flashy ook. Er gaapt een generatie verschil tussen ons en een totaal andere levensstijl. Maar omdat we niet te beroerd zijn om van gedachten te wisselen, besloten we op een middag in Antwerpen de ideale tas te zoeken voor een man van, nou ja, voor de rijpere jeugd, zoals ik het graag omschrijf.

De herinnering leeft

Al jaren speur ik in etalages naar herentassen, maar in mijn binnenste weet ik dat ik die niet zal vinden. Beetje foute instelling, want één keer zag ik er in Arles een die me wel lag. Maar ze was duur en de winkel was dicht. En een paar maanden geleden zag ik in een Mulberryboetiek op de luchthaven van Heathrow nóg twee tassen die mijn goedkeuring konden wegdragen. Van om en bij de 700 euro. Iets te duur om tussen twee vluchten in over te beslissen. Maar de herinnering bleef levendig, en dus surf ik de avond voor de shopping met Wim nog even naar de site van Mulberry, waar ik weer enkele tassen ontdek die ik best zou kunnen dragen. Eerst bij valavond, kwestie van wat te wennen. Alleen vind ik geen Belgische verkoopadressen van Mulberry. Jammer. Ik telefoneer nog wat met modegevoelige vriendinnen en hoor namen noemen die mij onbekend klinken. Jazz & B, Jérôme Dreyfuss, Charles et Charlus, geen van alle te krijgen in dit land. Eén naam ken ik wel : Il Bisonte, want van dat label kreeg ik ooit een mooi leren foedraal voor mijn agenda cadeau. Bij wijze van opwarmertje loop ik langs bij McGregor in Brugge en zie ik een leatherbriefcase met schouderriem van 289 euro. Aanvaardbaar.

’s Anderendaags sta ik met Wim en fotograaf Guy Kokken onaangekondigd bij Louis Vuitton in Antwerpen. Een prachtige zaak, waar twee bodyguards in het zwart naar terroristen speuren. Een man in het zwart past een andere man een zwart hemd aan. Er hangen mooie kleren en er ligt een prachtig boek over de geschiedenis van Louis Vuitton, waarin ik een oude, verweerde Steamer Bag ontdek. Ik tel slechts drie herentassen in de winkel, waarvan eentje onbereikbaar hoog uitgestald. Als ik een kleiner exemplaar ter hand neem en Guy zijn toestel in aanslag brengt, ontstaat er een lichte vorm van paniek : we hebben geen toelating gevraagd om te fotograferen.

Zelf heb ik mijn kleine Apple G4 mee in zeer geschikt tasje. Wim noemt het ruwe nylon antifashion en vindt het metaal van de sluitingen niet mooi. Te veel ritsen ook. Allemaal mogelijk, maar toch verdomd handig. En heel functioneel. Al mocht het wat breder.

Het klimaat in de winkel klaart op. Van boven ons kwam de toestemming om te fotograferen, een dame haalt nu meerdere tassen uit de stock. Tien minuten later ligt er een dozijn verschillende herenmodellen klaar. Ook een zwartleren tas van pakweg A4-formaat, de Omaha Utah, met zowaar voldoende plaats voor mijn kleine Apple, terwijl de soberheid me ook nog wel bevalt. Al vind ik de wat breder uitlopende basis dan weer te vrouwelijk. Wim wil me ervan overtuigen dat ik ook zonder computer een tas kan gebruiken en gaat resoluut voor kleine modellen, zoals de Iroquois. Maar ze ligt me niet echt, en met tegenzin poseer ik voor de foto. Ik wil een grote, sobere, stevige niet glanzende mannentas zonder logo of merknaam. Op naar Emporio Armani.

De winkelruimte bevalt, maar de dame des huizes spreekt enkel Frans. Tegen de muur veel plaats voor herentassen. Toegankelijk en overzichtelijk, zoals winkelende mannen het graag hebben. Er liggen er in een combinatie van kalfsleer en stof, meestal met de merknaam erop, en dan hoeft het voor mij al niet. Ik ben geen sandwichman, aan het logo herken je niet de stijl. Ik leg uit dat binnenvakjes belangrijk zijn, wegens de vele mee te slepen spullen. Verplaatsbare tussenwanden, zoals die in fototassen, vind ik ideaal. Er valt een stilte, verbazing heerst alom : van een handige fototas hebben ze hier duidelijk nog nooit gehoord. Het exemplaar dat me het meest bevalt, heeft geen scheidingswand, wel een smal binnenvak met rits. Zeer sober, met Emporio Armani haast onzichtbaar in blinddruk. Aan de buitenzijde een grote flap, het geheel in kalfsleer. En dat voor 350 euro. Bijna capituleer ik. Alleen voelt het wat slapjes aan. Een mannentas mag steviger.

“Ik zie een tas als een mode-item,” zegt Wim, “functioneel staat bij mij niet op de eerste plaats.”

“Ik wil alleen een functionele tas,” antwoord ik, “denk aan die doorgezakte jaszakken.”

De vrouw die Frans spreekt, zegt dat in de zaak evenveel dames- als herentassen worden verkocht. Ook aan studenten. ” L’homme tient à l’accessoire“, is haar conclusie.

“Ik zou Pierre zover willen krijgen dat hij een tas kiest waar geen computer in moet”, merkt Wim tegen de fotograaf op. Ik begrijp zijn standpunt, maar zonder rommel in mijn zakken zocht ik helemaal geen tas.

Ik wil absoluut naar Marlboro Classics. Die lijn vind ik wel aardig, en ooit had ik twee regenjassen van het label. Maar helaas, we zijn een paar weken te vroeg en de voorraad blijkt beperkt. Twee schooltassen in wat artificieel verweerd leer, ik vind het er nu opeens over. Zou hier al de invloed spelen van Armani en Vuitton ?

Ruilrecht voor een week

Op de Meir kijken we gedrieën naar mannen met tassen. Nu en dan houdt Wim er een tegen voor de foto, maar ze wijzen allemaal naar hun pols en zeggen dat ze hun trein moeten halen. De conclusie ligt voor de hand : alleen gehaaste forenzen dragen tassen. Ik zie alvast veel lelijke, plastic tassen en relatiegeschenken, meestal met de naam van de gulle schenker, zoals KBC. Slappe schoudertassen zijn duidelijk populair, rugzakken ook. Allemaal niets voor mij.

Bij nader inzien blijkt Wim toch ook niet zo’n tassenfreak. Hij stopt, jawel, alles in zijn jeanszakken. Hoewel hij de eigenaar is van een tas met schouderriem van Louis Vuitton, een vierkant malletteke in retrodesign van Prada en een echte aktetas voor de computer in glad leer. Hij heeft het aanbod van mannentassen de jongste jaren exponentieel zien groeien.

In de Schrijnwerkersstraat runt Christel Malta twee winkels : Charlotte voor dames-tassen, daartegenover Willem voor herentassen. Alleen herentassen, dat is uniek. Geen enkele klant in de winkel, en we zullen er ook geen zien verschijnen. Een slecht voorteken ? “Het is nog altijd moeilijker om schoudertassen aan de man te brengen dan computertassen”, weet de uitbaatster. “En ik krijg meer vrouwen dan mannen over de vloer. Die vrouwen zijn het beu om hun eigen zware tas te torsen met daarin ook de spullen van hun man en gaan op prospectie voor een mannentas. In het weekend brengen ze dan ook hun aarzelende man mee. Want het duurt nog jaren voor mannen zelf een zaak durven binnen te stappen. Een handtas vinden ze nog altijd te vrouwelijk. “Sommige zakenlui, mensen met een vrij beroep en managers durven dat wel, maar die kijken naar kwaliteit en hebben een duidelijke functie voor ogen. Voor hen is uitstraling belangrijk, zij durven naar buiten te treden. Al zie ik dan weer andere beperkingen. We hebben erg mooie tassen in cognackleur, maar daar wil geen Belgische man mee rondlopen wegens te opzichtig. Nederlandse mannen hebben daar geen moeite mee. Ik probeer dat op te lossen door veel vragen te stellen naar het gebruik van de tas, en, misschien nog belangrijker, ik geef een week ruilrecht. Ik wil niet dat een man opgescheept zit met een tas die zijn vrouw hem cadeau deed maar waarmee hij zich niet goed voelt. Mannen weten vaak zelf eigenlijk niet goed waarvoor ze langskomen en kennen het aanbod niet, laat staan de juiste benaming. Zo vragen ze ‘een boekentas, alstublieft’. Vaak gaan ze met een andere tas buiten dan die die ze in gedachten hadden. En wat ze hebben, houden ze heel lang. Als ze terugkomen, is het om een oude tas te herstellen. Terwijl vrouwen geregeld een nieuwe kopen.”

“Vrouwen zien een tas als een stuk dat past in het geheel. Mannen kopen voor 95 % functioneel. Vrouwen zien een tas als een middel om hun imago te versterken. Mannen vrezen eerder dat ze daar afbreuk aan doet. Voor een man mag een tas vooral niet glanzen, metaal kan wel als het somber oogt, zoals nikkel en brons. Vrouwentassen zijn soms voor verschillende gelegenheden geschikt, voor het werk én een feestje, voor mannen zijn zulke modellen nauwelijks te vinden.”

Ik snuister in het ruime aanbod, maar verzuip een beetje. Het mooist is uiteindelijk een agenda van Gigliodoro, waarvan de agenda zelf uitneembaar is. Misschien is dat een begin : een smalle leren tas, A4-formaat, met het nadeel dat ik ‘m dan wel altijd in de hand moet houden. Een schoudertas lijkt handiger, maar toch…

Thuis surf ik nog even. Eerst naar Mulberry. Bij de Messenger Bags bevalt de Woody me wel. Al lijkt die toch weer wat te ruim. Misschien moet ik voor de Redford gaan, met zijn twee handige zakjes op de smalle kant. Dan hebben alvast gsm en bandopnemertje onderdak.

Door Pierre Darge I Foto’s Guy Kokken

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content