Een tuin was nooit eerder zo’n luxegoed als de voorbije maanden. Samen met veel andere mensen zonder terras of tuin voelde ik dat gemis elke dag meer, terwijl ik tot vervelens toe gebak in de oven schoof om de tijd te doden. Voor de nodige connectie met de natuur voorzag ik dan maar enkele kamerplanten van nieuwe potgrond. Je kunt je groene kroost echter maar zo vaak verpotten vooraleer je een helikoptervader wordt. Een frisse neus halen vulde de lacune evenmin, omdat ik dankzij mijn mondmasker vooral mijn eigen adem opsnoof in een bovendien overvol park.
Het is daarom niet verwonderlijk dat de huizenmarkt nog meer ontplofte dan voorheen. Huizen met tuinen verdwijnen bliksemsnel van het internet. Meer dan ooit appreciëren we de rust van een eigen stukje groen waar we ongestoord met de handen in de aarde kunnen wroeten. “Historisch gezien neigen we in crisistijden altijd fel naar de natuur”, vertelt de Britse psychiater Sue Stuart-Smith wat verder in dit nummer (zie p. 24). Verrassend vond ze het niet dat mensen massaal aan het tuinieren gingen om de nodige rust in hun hoofd te zaaien. Zelf ben ik intussen ook op zoek naar een huis, mét een tuin waar ik mijn groene vingers in de grond kan planten. In de tussentijd verpot ik mijn monstera wel gewoon een derde keer.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
