Nu al bijna twee jaar geleden volgde hij Tom Pêcheux op als artistiek directeur make-up bij Shiseido. Hoog tijd dus voor een gesprek met Dick Page. Over de Oost-Europese ‘poppenfabriek’, saaie beauty-journalisten en vibrerende mascara’s.

Of er zoiets bestaat als een ’typische’ make-upartiest ? Moeilijke vraag. Maar als zo’n type al zou bestaan, is Dick Page (44) het zeker niet. Het lijkt wel of Kapitein Haddock even van zijn schip is gestapt om lipstick en mascara ter hand te nemen. Toch is deze Brit niet de eerste de beste in het wereldje. Hij begon als schilder, maar verruilde in de jaren tachtig verf voor make-upborstels en werkte sindsdien voor heel wat modedefilés (van Narciso Rodriguez tot Michael Kors), reclameadvertenties (van Yves Saint Laurent tot Marc Jacobs), tijdschriften (van Allure tot Vogue) en sterren (van Julianne Moore tot Catherine Zeta Jones).

In 1997 vervoegde hij het team van het Japanse Shiseido. Tien jaar later werd hij artistiek directeur.

Bij aanvang van ons gesprek in een Düsseldorfse hotellounge lijkt hij zenuwachtig, maar dan tovert hij de ijsbreker van dienst uit zijn zak : een gratis lippenbalsem van Shiseido, gekregen op zijn laatste vlucht. Hij lacht : “Ik heb hem ‘verslonden’, voorlopig zonder veel resultaat.”

U bent een Brit in New York die werkt voor een Japans bedrijf. Hoe ‘ alien’ voelt u zich daarbij ?

Dick Page : Dat valt wel mee, zeker omdat mode eigenlijk een rondreizend circus is. Ik werk met modellen van overal ter wereld. Even hadden we hier een Belgische gang, de Brazilianen kwamen de boel een paar jaar bezetten, en dan had je de Oost-Europese poppenfabriek, waaruit ze maar bléven komen : nog eentje en nog eentje en nog eentje van 1 meter 80, met blauwe ogen en blond haar… Maar uiteraard voel ik me soms wat ontheemd. Het gebeurt dat ik, als ik wéér eens in een ander hotel wakker word, tegen de muur knal.

Voelt u veel Japanse invloeden in uw werk ?

Eigenlijk niet. Ik werk al zo lang voor het bedrijf, dat ‘japannerie’ eigenlijk een rode draad is in mijn werk. Maar in tegenstelling tot veel anderen heb ik niet zo’n romantisch beeld van Japan. Vreemd bijvoorbeeld is dat veel Japanse vrouwen het gevoel hebben dat ze er allemaal hetzelfde uitzien. Dat heeft zeker te maken met het feit dat het eiland lang afgesloten was van de rest van de wereld. Daarnaast is er ook een bizar dualisme : enerzijds worden ze de Vuittonwinkels ingezógen, anderzijds zijn ze gek op spa-rituelen en relikwieën.

Wat vond u van Shiseido vóór u er begon te werken ?

Toen ik met make-up begon, was Shiseido het merk dat ik me niet kon veroorloven, al had ik dat graag gewild. Bepaalde periodes vond ik ronduit fascinerend, zoals die van de befaamde Serge Lutens die als creatief directeur make-up (1989-2000) als eerste kleuren begon te maken voor de Japanse werkende vrouw. Maar tegelijk ook grappig, als je naar zijn kleuren keek. Niet meteen mijn opvatting van make-up voor werkende vrouwen: geen vijf minuten werk, maar anderhalf uur.

Serge Lutens heeft nu ook zijn eigen make-uplijn, ‘Nécessaire de Beauté’. Volgt u zijn visie ?

Niet helemaal. Hij heeft een heel specifieke, bijna mythologische vrouw in gedachten. In het bedrijf maken we er wel eens grapjes over : de perfecte Lutensvrouw weegt 45 kilo, zit heel lang zo ( neemt een hyperelegante houding aan) en draagt soms beeldhouwwerken op het hoofd ( lacht). Een heel verheven en romantisch idee van make-up. Ik denk dat de vrouw die zijn make-up draagt, waarschijnlijk helemaal niet hoeft te werken, maar zweeft van museum naar restaurant, van restaurant naar bar en van bar naar museum. Een charmant idee. Ik zou zo wel willen leven ( lacht).

Waren er, toen u begon als artistiek directeur bij Shiseido, dingen die u wilde veranderen ?

Alles ( lacht). Ik probeer het aardig te formuleren maar eigenlijk is mijn benadering vrij egocentrisch : als ik make-up kan helpen creëren die goed genoeg is voor mij en voor wat ik wil doen, dan zal die bij uitbreiding ook wel werken voor veel vrouwen. Op termijn wil ik de hele lijn veranderen, ik wil dat die zo nieuw mogelijk is, en zo eenvoudig mogelijk. Shiseido neigt gelukkig niet naar gimmicks, want dat stoort me soms bij make-up. Ik begrijp niet dat sommige mensen een ‘vibrerende mascara’ op de markt brengen. Een eng idee, ik wil zoiets niet bij mijn oog houden. Gaat dat ook af in je handtas ? ( maakt zoemend geluid, en lacht).

En die nieuwe, ‘ideale’ make-up, is die ook goed genoeg voor defilés ?

Ja, voor het grootste deel toch. Tenzij iemand ineens een zwarte lip wil… Hoewel, misschien lukt dat dan ook wel met een ogenpotlood. Maar er zijn een paar dingen waarvoor ik een ander merk moet gebruiken, bijvoorbeeld omdat ik de zelfbruiners van Shiseido te subtiel vind.

Welk merk dan ?

Ik gebruik wel eens zelfbruiners van Physician’s Formula, een Amerikaans merk. Die zijn goedkoop, maar geven een stevig effect. Bij een defilé speelt houdbaarheid geen rol, dus kun je iets goedkoops en vrolijks nemen, het moet toch niet lang blijven.

U zei ooit dat u graag vals speelt en producten gebruikt op plaatsen waarvoor ze niet bestemd zijn.

Ja, dat is gewoon om Shiseido wat op stang te jagen ( lacht). Make-upartiesten zijn een beetje als dj’s, ze remixen graag. Toen ik voor het eerst de Hydrapowderoogschaduw in handen kreeg, heb ik die overal opgesmeerd : decolleté, borsten, zelfs op de oren. Fijn om mee te spelen.

Zo omschrijft u make-up vaak : een makkelijke, grappige manier om te spelen met je look. Maar is het zo gemakkelijk ?

Ontzettend makkelijk. Althans, dat kàn het zijn. Je staat ’s ochtends op, wast je en smeert dan een beetje op je lippen, ogen en wangen. Pompompom, klaar. Letterlijk een paar minuutjes werk. Dan heb je al een soort transformatie ondergaan. Als je dan nog dertig seconden tijd hebt, kun je nog iets extra’s doen, zoals een beetje gouden oogschaduw, waardoor je weer iets anders vertelt. Ik vind dat leuk, maar veel vrouwen zullen me wel gek verklaren.

U noemde make-up een manier waarop vrouwen kunnen opkomen voor zichzelf. Maar velen weten niet hoe en dat maakt hen onzeker.

Het kan je onzeker maken als je vindt dat je gezicht, lichaam of haar fouten vertonen die gecorrigeerd moeten worden. Maar ik denk niet dat make-up je jonger, slanker of mooier kan maken. Je kunt er wel mee tonen dat je precies dié persoon bent die je wilt zijn. Het gaat om plezier, net als bij kleding of accessoires. Je vertelt een verhaal. Weet je wat me altijd opvalt bij dit soort interviews ? Dat veel beautyredacteurs heel braafjes omspringen met make-up. Dan heb ik zin om te zeggen : ‘Ga terug naar je kamer en doe toch iets op je gezicht, je bent een beauty-redacteur ! Tegenover je lezer heb je de plicht om op een leuke manier met make-up om te gaan.’ Bij defilés gebeurt hetzelfde : daar zie je bij de moderedacteurs altijd een zee van zwart. Terwijl er zo veel fantastische kleurtjes zijn om je op te maken en te dragen. Maar nee. Eigenlijk is dat heel kortzichtig.

Kan make-up ook kunst zijn ?

Nee. Ik deins er altijd voor terug om mezelf een make-upartiest te noemen, omdat dat nogal pretentieus klinkt. Maar de resultaten van make-up kunnen wel kunstzinnig zijn. Soms zie ik iemand die zich fantastisch heeft opgemaakt, met interessante kleuren, dat valt mij meteen op. Al zal ik daar niet gauw een complimentje over maken, want dat klinkt toch wat eng.

U begon ooit als kunstschilder.

Ik schilderde, dat wel, maar ik zou mezelf nooit een kunstenaar noemen. Ik teken en schilder trouwens nog altijd, omdat dàt mijn achtergrond is, voor make-up ben ik nooit opgeleid. Uiteindelijk moet je gewoon oog hebben voor kleur, textuur en licht. Dat is het allerbelang-rijkste : weten welke invloed licht op je werk heeft. Daarom vraag ik mijn assistenten om wat tijd in een museum door te brengen, te kijken naar grote schilders, hoe die omsprongen met textuur en lichtinval.

U leest alles over de nieuwe lentecollectie van Shiseido in Radar Beauty van deze week.

Door Stefanie Van den Broeck