Keuken : 7 I Decor : 7,5 I Comfort : 7 I Service : 7,5 I Prijs/kwaliteit : 6,5

In de horeca moet je handig zijn en op tijd aanvoelen wat de mensen willen. Smakelijk eten is al lang niet meer voldoende, want wil je succes oogsten dan dient het lekkere potje een geheel te vormen met de omgeving, de sfeer en een passende prijzenpolitiek. Dat is Thomas Snijders en vriendin Kathy Joosen goed gelukt. Hun bistro Het Eglantierken groeide in vijf jaar tijd aan beide zijden van de grens uit tot een begrip en zeker in het weekend is er zonder reservatie weinig kans op een vrij tafeltje. Thomas Snijders is echt niet de grootste kookkampioen en de prijzen van de gerechten behoren ook niet tot de laagste van de streek en toch komen jong en oud naar het Eglantierken. Aan de basis van het succes staat vooral de ongedwongen sfeer. Kathy en Thomas zetten de toon door spontaan vriendelijk met hun klanten om te gaan. De twee noeste werkers doen hun ding en hebber er duidelijk plezier in. Kathy is direct en efficiënt, want het moet vooruitgaan en Thomas kookt alleen wat hij zelf lekker vindt. Hij heeft voor de lunch een kaart met diverse salades en pastagerechten. Voor de liefhebbers is er dan een menuutje van twee gangen voor 23,50 euro, koffie inbegrepen. ’s Avonds biedt de spijskaart meer afwisseling en eet men vooral à la carte. Daarnaast is er een dagelijks veranderend driegangenmenu voor 32,50 euro. Thomas heeft zich als doel gesteld om het fijnste van het seizoen op de meest smaakvolle manier op het bord te brengen.

Wij kwamen naar Hoogstraten en nestelden ons aan een tafeltje in de cosy, in moderne kasteelstijl ingerichte eetzaal. Het was 19 uur en heel wat burgers in verzorgde vrijetijdskleding zaten al aan het hoofdgerecht : in Hoogstraten is het al een beetje Nederland en gaat men vroeg aan tafel !

We bestelden eenmaal het driegangenmenu en eenmaal à la carte. ” Take a walk on the white side“, staat er boven de witte wijnen op de wijnkaart met ontdekkingen uit verre landen. Op aanraden van Kathy werd het een Azienda Agricola COS Rami (33 euro). Deze witte terroir-wijn uit Sicilië scherpt de smaak maar weet door het nerveuze karakter moeilijk een hele maaltijd te boeien. Het menu bestond uit : sneden onberispelijk verse rauwe tonijn met lekkere truffelma-yonaise en avocadopuree, rosé gebraden, succulent kalfsvlees van het blonde d’Aquitaineras, gekweekt in Westmalle, opgediend in royale portie met ontvelde en gestoofde paprika, artisjok en krokant gebakken aardappelkoekjes en, om af te sluiten, aardbeien in glas met vanille-ijs en opgeklopte vanillecrème. Aan de andere kant van de tafel kwamen asperges op hun best, dagvers, in een weinig water gegaard en geserveerd met plakjes kort gebakken tonijn, krokant gebakken lamsoren en bieslookvinaigrette (19 euro) en, als hoofdgerecht, gebakken grietfilet van goede kwaliteit met voorjaarsgroenten, een mousseline van in veldkleed gegaarde, gepelde en gepureerde Franse pompadouraardappelen met kervel en een lichte boterjus (25 euro). Het smaakte allemaal naar wat het was en dat is tegenwoordig al een hele geruststelling !

Door Pieter van Doveren / Foto’s Jan Caudron