Dat ik iets aan die hoest moest doen, hadden de collega’s al een paar keer gesuggereerd. Waar ik alle begrip voor had, er is weinig appetijtelijks aan iemand die als een karaktergestoorde labrador zit te grommen en grollen, al helemaal niet boven de wit-lofrolletjes met witte saus in de kantine. Nu ben ik niet het type dat bij de huisarts de deur platloopt. Zo’n samenscholing van virussen en microben in de wachtkamer, het heeft iets van een Bijbelse sprinkhanenplaag. Zet mij een half uur met een overjaarse Paris Match op zo’n ongemakkelijke stoel en mijn bloeddruk piekt als een col van eerste categorie in de Tour.

Ben ik eindelijk aan de beurt, dan klettert tijdens het bijeengraaien van jas, leesgerief en paraplu onvermijdelijk de bril tegen de grond. Moet vervolgens bij het onderzoek ‘het bovenlichaam vrijgemaakt worden’, zoals mijn huisarts dat enigszins formeel uitdrukt, dan kom ik rijkelijk laat tot de conclusie dat ik beter een rok en trui in plaats van een jurk had aangetrokken. Een vrouw in panty’s, het is geen gezicht. Een vrouw in stay-ups, het is net iets te suggestief voor de occasie. Hou je in dat geval je schoenen aan of juist niet ? Een netelige kwestie. En allemaal voor zo’n stomme hoest.

Een soortgelijk probleem stelt zich bij de gynaecoloog. Trek je in het kleedhokje meteen alles uit of hou je je slip aan tot je in de stijgbeugels klimt ? Wat me doet denken aan een hilarische column van de Griekse Amerikaan David Sedaris, die bij een medisch onderzoek door de verpleegster gesommeerd wordt zich tot op z’n onderbroek uit te kleden, waarna hij zich van wachtkamer vergist, wat duidelijk wordt als er een volledig gekleed stel binnenkomt.

Maar bon, ik wijk af. Want sla me dood, eens ik in mijn ondergoed op de onderzoekstafel zit, zijn al mijn symptomen foetsie. “Hoest eens.” Een iel kuchje in plaats van de gebruikelijke scheurende bas. “Doet het pijn als ik hier druk ?” Euh nee, niet echt. “En hier ?” Ook niet. Verrek, wat moet ik hier eigenlijk ?

Uiteindelijk kom ik met mijn ‘af en aan’-hoest op de afdeling maag- en darmklachten terecht. Een maaghoest, wie verzint zoiets ? Mijn partner, die al eerder een gas-troscopie onderging, probeert me gerust te stellen : “Je krijgt een spuitje waarvan je zo stoned als een garnaal wordt. Echt waar, je kunt je lol niet op.” Als de dokter de naald in mijn ader steekt, zie ik nog net dat ik twee verschillende sokken aan heb. Allebei zwart, maar de ene duidelijk zwarter dan de andere. Daarna wordt álles zwart.

Als ik weer bij mijn positieven ben, tekent de dokter een middenrif met een dikke bult in. Maagbreuk heet zoiets, maar ’t heeft iets van een late Matisse, vooral als ik het blad scheef hou. Hoe je zoiets krijgt ? Hij haalt zijn schouders op. “Sleet, mevrouw, tenslotte wordt u stilaan een dagje ouder.” Geloof me, het komt aan, van een roze wolk tuimelen.

Linda Asselbergs