J ohn was al tien jaar van zijn vrouw gescheiden toen ze vijf jaar geleden overleed. Hoewel hij het was die het indertijd niet meer zag zitten, draagt hij nog steeds zijn gouden trouwring. “Waarom eigenlijk?” vroeg ik hem onlangs. Het was een vraag die ik hem al lang wou stellen. “Die ring dient als bescherming”, antwoordde hij met een mysterieuze glimlach. “Bescherming tegen wat?” vroeg ik een beetje sceptisch, want ik meende new age hocus-pocus te ruiken. Ik heb al zoveel Amerikaanse vrienden dat pad zien ophuppelen. Was ik even mis. “Tegen de vrouwen”, zei hij. Tegen de wat? Zie hem daar zitten: een weliswaar goedhartige maar ook halfkale, veel te dikke man van 72 met een grote, rode, wat naar links wijzende neus. “Nooit moeders mooiste geweest”, zei hij ooit over zichzelf. Met nauwelijks verholen ongeloof herhaalde ik dus: “Tegen de vrouwen?” “Ja. Je hebt er geen idee van hoe agressief sommige Amerikaanse vrouwen zijn. Hoe ouder, hoe erger. De weduwen zijn het ergst van al. Een gezonde alleenstaande man van mijn leeftijd met een auto en geld wordt beschouwd als loslopend wild. Ik ken verschillende mannen die net als ik een trouwring dragen met als enige bedoeling om niet gedurig te worden lastiggevallen door vrouwen die ons niet interesseren.” “Dan ben je toch wel in het hol van leeuw gaan wonen”, zei ik hoofdschuddend.

John woont in een van die retirement communities waar jongeren onder de 55 niet welkom zijn. Zijn artificieel dorp ligt niet in het immer warme Florida, maar in de aan de vier seizoenen onderhevige bossen van Pennsylvania. De ingrediënten zijn dezelfde: een omheinde woongemeenschap met nieuwe villa’s met voor- en achtertuinen, een inrijpoort met een bewaker die de pieren uit de bezoekersneus haalt eer hij de slagboom wil openen, volledig onderhoud van de tuinen en straten, en in Johns geval ook een privé-politie die geldboetes aan de bewoners mag opleggen voor een hele waslijst van grote en kleine zonden. Het heeft iets akeligs, maar voor John is het een hemel op aarde, ondanks de niet-aflatende amazones. “Ik schat dat er twee keer zoveel vrouwen als mannen wonen in Labar Village“, zei hij. Dat valt nog mee. Volgens de laatste volkstelling zijn er onder de Amerikanen van 75 jaar en ouder vier alleenstaande vrouwen voor elke alleenstaande man.

“Je kunt je niet voorstellen hoe ondernemend sommige weduwen hier zijn”, zegt Liliane, een nuchtere Belgische weduwe die in Florida woont. Ze vertelt me over een buur van haar, een knappe zeventiger die met een lijkwagen reed. Een weduwe vroeg hem of ze, tegen de etiquette in, voorin naast hem mocht zitten. Tijdens de rit naar het kerkhof lichtte ze haar zwarte sluier op en ze vroeg: “Bent u getrouwd?” “Ja”, zei de buur. “Ach, wat jammer”, zei de lustige weduwe.

De stad waar Liliane woont, Sarasota, is een Mekka voor rijke gepensioneerden. De bejaarde heren in haar flatgebouw aan zee hoeven echter geen schrik te hebben van ongewenste avances van Liliane. Ze is te gehecht aan haar zelfstandigheid, al heeft haar inkomen een behoorlijke deuk gekregen na het overlijden van haar eveneens Belgische man. “Het is een bizar wereldje”, zegt ze. “Ik ken vrouwen van in de tachtig die zoekertjes in de krant zetten: Blanke vrouw, eerlijk, aantrekkelijk, zoekt gelukkige en gezonde man tussen 65 en 75. Ik hou van dansen, uit eten gaan, reizen. Geïnteresseerd in leuke, romantische man voor langdurige relatie. Toch bewonderenswaardig, dat optimisme van de Amerikanen. Er zijn hier zelfs speciale huwelijksbureaus voor bejaarden. Een kennis die net tachtig was geworden, wou zich onlangs laten inschrijven bij Bringing People Together. Sorry, kreeg ze te horen, we nemen geen vrouwen boven de 78. Ze was er het hart van in. Mannen hebben dat probleem niet. Die mogen een stuk in de negentig zijn. De wet van vraag en aanbod is wreed: het loopt vol met oudere mannen die jongere vrouwen willen en kunnen krijgen, maar ook met oudere vrouwen die jongere mannen willen maar zelden kunnen krijgen.”

Wat me terug bij John brengt. “Wie zou dat ooit gedacht hebben”, zei hij monkelend. “Op school gunden de meisjes me geen blik. Nu ik in de zeventig ben, heb ik keuze zat.” “Ach, het duurt zolang ze een geldig rijbewijs hebben en gezond zijn”, zegt Liliane als ik haar over John vertel. “Ik ken verschillende vrouwen van boven de zeventig die hun zieke partner trouw verzorgden tot ze overleden en daarna een nieuwe relatie begonnen. Maar toen hun nieuwe partner ook ziek werd, lieten ze hem vallen als een baksteen. Aan de ene kant klagen veel bejaarde dames dat alle oudere mannen uit zijn op een nurse with a purse (een verpleegster met een portemonnee), maar aan de andere kant kakelen ze als tieners over verliefd worden op de ware Jacob. Soms heb ik zin om te vragen: ja maar meisjes, wat is het nu?”

Jacqueline Goossens