Ik was twaalf toen ik de Koran ging bestuderen. Omdat het geloof een belangrijke rol speelde in mijn familie en ik ermee opgroeide, maar ook omdat ik vragen had over mijn plaats in de wereld. Als zoon van Algerijnse migranten in Frankrijk kreeg ik algauw met hokjesdenken en afwijzing te maken. Ik was zes toen iemand me voor de eerste keer een sale arabe noemde, en nog steeds vragen mensen me om kleur te bekennen. Een Arabier die zich honderd procent Frans voelt, een moslim die akkoord gaat met de scheiding van kerk en staat : dat vindt men nog altijd vreemd.
Als homoseksuele moslim zat ik jarenlang tussen twee vuren. In de moskee hoorde ik dat mijn gevoelens onnatuurlijk en pervers waren, vergelijkbaar met zoöfilie. Nochtans staat er niets in de Koran dat zulke uitspraken rechtvaardigt en was de Arabisch-islamitische wereld tot aan de kolonialisering allesbehalve homofoob. Het probleem ligt dus niet bij de religie, maar bij extremisten die haar in een fascistoïde ideologie vertalen en de harde levensomstandigheden die mensen vatbaar maken voor hun boodschap.
De oplossing is niet om de islam de rug toe te keren. Ik heb het als jonge twintiger geprobeerd, en al die jaren voelde ik me alsof ik een arm kwijt was. Sindsdien probeer ik om de religie van binnenuit te veranderen. Daarmee bedoel ik niet dat we haar moeten moderniseren of heruitvinden, maar dat we moeten terugkeren naar de wortels, naar de basis. De meest dogmatische en haatdragende strekkingen binnen de islam zijn van vrij recente datum, er bestaan heus andere interpretaties. Uiteindelijk is de islam wat moslims er zelf van maken.
Volgens mijn vader was het beter om levend begraven te worden dan homo te zijn. In tegenstelling tot mijn broer, die me sloeg zodat ik een man zou worden, heeft hij me na mijn coming-out echter enorm gesteund. Zodra mijn vader begreep dat ik niet zou veranderen, respecteerde hij dat, en mettertijd begreep ik ook beter waarom hij me in mijn kindertijd zulke verschrikkelijke dingen vertelde. Was hij wel een goede vader, een echte man : daarover was mijn vader destijds enorm onzeker.
Op mijn negentiende besmette mijn toenmalige partner me na een slippertje met hiv. Een misstap die hij nooit meer ongedaan kan maken, maar wel een die ik hem wilde vergeven. Bij zo’n gebeurtenis is het normaal om droefenis, woede of haat te voelen, maar het kan niet de bedoeling zijn dat zulke emoties ten koste gaan van wie je bent en waar je naartoe wilt met je leven. Dan zou ik nu een wrokkige, in zichzelf gekeerde man zijn. Vijftien procent van alle hiv-patiënten werd trouwens besmet door zijn vaste partner – zo onmenselijk was zijn misstap dus niet.
De tegenstanders van het homohuwelijk hebben de strijd verloren. Ik ben niet naïef : de conservatieve krachten die nu aan het kortste eind trekken, zullen nog flink van zich laten horen. Elke stap vooruit lokt een reactie uit en dus moeten we waakzaam blijven. Anderzijds geloof ik niet dat je nog kunt terugdraaien wat juridisch en maatschappelijk al verworven is. Ook onder de moslimgemeenschap trouwens. De oudere generaties hebben het nog steeds moeilijk met homoseksualiteit, maar in verscheidene Europese landen hebben jonge moslims er steeds minder problemen mee. De groep die erover struikelt, is nauwelijks groter dan bij niet-moslims.
Alle beproevingen hebben me sterker gemaakt. Ik kreeg op jonge leeftijd veel te verwerken, maar uiteindelijk motiveerde dat me ook om mezelf te ontplooien en op te komen voor mezelf. Ook om die reden is seropositief zijn geen drama. Dankzij de medicatie en begeleiding heb ik een goede levenskwaliteit, ik leef gezonder dan vroeger en mijn naasten zijn op de hoogte. Uiteindelijk was de gedachte dat het nieuws hen pijn zou doen het moeilijkste aspect van de aandoening.
Ludovic-Mohamed Zahed (38) is geboren in Algiers en woont in Marseille. Hij is doctor in de sociale wetenschappen en islamitisch theoloog en opende in 2012 de eerste Europese inclusieve moskee in Parijs : een moskee waar iedereen welkom is, ongeacht afkomst, overtuiging of geaardheid. Daarnaast stichtte hij verenigingen als Homosexuels Musulmans de France, de Musulmans Progressistes de France en JHs, de eerste vereniging van jongeren met hiv in Frankrijk. Hij leidt ook Calem Cabinet.
DOOR WIM DENOLF / PORTRET YOHANNE LAMOULÈRE
“De dogmatische en haatdragende strekkingen binnen de islam zijn van vrij recente datum. Uiteindelijk is de islam wat moslims er zelf van maken”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
