Mieke Maaike-vertolkster (21)

Als kind had ik een haan als troeteldier. Pokky heette die. Hij was zo lief dat ik hem zelfs meenam naar bed. Normaal steekt een haan zijn kop onder zijn vleugel om te slapen, maar bij mij in bed vond hij het plezanter om zijn kop tussen mijn hals en het hoofdkussen te stoppen. Hij maakte dan van die onvoorstelbaar schattige geluidjes en klepperde met zijn bek van genoegen.

Als ik niet kan slapen rijd ik soms met mijn walkman op de fiets naar Gent. Ik ga dan op een bankje tegenover de Sint-Baafskathedraal zitten. Dat ze zoiets gemaakt kunnen hebben, destijds. Hoe prachtig dat is. Urenlang kan ik erover mijmeren.

Ik voelde zelfs heimwee naar het Appelbrug-parkje toen ik als 17-jarige in m’n eentje naar Senegal trok. Terwijl ik op de savanne rondliep, werd ik verteerd door een verlangen naar Gent. Wat heerlijk om in een stad te wonen waar mensen uit de hele wereld rondlopen met een fototoestel op hun buik.

Over de toekomst van de wereld ben ik nogal pessimistisch. Van de Grieken over de Romeinen tot het Habsburgse rijk : in de loop van de geschiedenis zijn wel vaker beschavingen ten onder gegaan. Alleen kan het nu veel verstrekkender gevolgen hebben als er een nieuwe tiran opstaat.

Na een goede voorstelling voel ik mij alsof ik een berg heb beklommen. Ik heb allerlei zaligheden te zien gekregen, waarover ik kan vertellen als ik weer beneden kom. Als het een slechte voorstelling was, lijkt het alsof ik over een kale vlakte heb gelopen vol kille, striemende wind.

Een publiek is een raar dier. Het lijkt wel een levend wezen dat luistert door één oor en ademt door één mond. De ene zaal lacht zich te pletter om elk onnozel grapje dat je vertelt. Bij de andere krijg je de indruk dat je voor een stenen muur zit te spelen.

Boon is voor mij de grootste Vlaamse schrijver. Groter dan Elsschot, want die heeft geen vernieuwing gebracht, hooguit verfijnd wat anderen voor hem al deden. De manier waarop Boon spreektaal tot kunst heeft verheven : ik ken geen Vlaamse schrijver die het hem heeft nagedaan. En áls iemand het nadoet, dan is het toch weer Boon.

Ik las al alles over seks toen ik dertien was, maar heb nog drie jaar gewacht voor ik dat voor het eerst met een jongen in de praktijk bracht. Gewoon, omdat mijn ouders, leraars en vrienden blijkbaar vonden dat je daarvoor zestien moest zijn.

Een zeer rustig en vriendelijk meisje, dat ben ik in het echte leven. Ik hou van shoppen, ben dol op sexy lingerie en blijf gewoon op zoek naar de juiste schoenen. Goed leer, de juiste kleur, sierlijk maar met toch een stevige hak : ik denk dat ze moeilijker te vinden zijn dan de juiste man.

Zelfzekerheid vind ik de meest sexy eigenschap voor een man. Gebrek daaraan brengt vervelende nevenverschijnselen met zich mee. Lange tenen, bijvoorbeeld, en het gevoel aangevallen te worden terwijl dat helemaal de bedoeling niet is.

In mijn jeugd waren er geen nonkels die niet van mij konden afblijven. Geen trauma’s, verkrachtingen of nare vriendjes. Ik vind dat zelf de normale situatie, maar als ik om me heen kijk, zie ik dat ik geluk heb gehad.

Een goedkope striptease-act. Er zullen best wel mannen zijn die op die manier naar Mieke Maaike komen kijken. Dat stoort mij niet. Natuurlijk heb ik liever dat ze komen voor de taal, de kunst van Boon. Maar de gedachte dat straks misschien honderd mannen in bed over mij fantaseren, vind ik niet afstotelijk.

Sommigen zullen vinden dat ik mij laat exploiteren. Als ik Mieke Maaike speel, ben ik inderdaad een lustobject van de gesofisticeerdere soort. Maar ik kies daarvoor. Ik weet best dat vrouwen nog niet zo lang geleden als een meubelstuk behandeld werden. Dat behoort echter niet tot mijn dagelijkse besognes. Ik heb mij nooit achtergestoken gevoeld.

::Nog tot 16 december in Theater Tinnenpot, Tinnenpotstraat 21, Gent. Reservering : 09 225 18 60, www.miekemaaike.com.

Tekst Jean-Paul Mulders