De revival van de vintage draadstoelen brengt ook jonge designers op ideeën. Ze maken zelfs boekenkasten volgens hetzelfde principe. Draadmeubilair is gracieus van lijn en hypertransparant.

Van in de negentiende eeuw al worden tafels en stoelen gemaakt van zware ijzerdraad die, eenmaal geschilderd, geschikt bleken als tuinmeubilair. Na de Tweede Wereldoorlog begonnen ook designers de mogelijkheden van dit materiaal te appreciëren. Vooral nadat de coating met email of de verchrooming waren op punt gesteld. Ook de lastechniek werd verfijnd dankzij het puntlassen, dat een stuk handiger en sneller is voor serieproductie.

De eerste draadstoelen kwamen begin de jaren vijftig uit de States waar zowel Charles en Ray Eames als de naar ginds uitgeweken Italiaanse beeldhouwer Harry Bertoia eenvoudige stoelen bedachten van staaldraad. Van het echtpaar Eames was de leuke Dining Bikini Rod, de stoel met het tweedelige pakje, en van Bertoia onder andere de Diamond, nog steeds in productie bij Knoll. Voor meer technische uitleg over de productie verwijzen we naar de tentoonstelling (tot 7 januari 07) over de Kunstwerkstede De Coene in het Broelmuseum in Kortrijk, waar het procedé wordt uitgelegd. De Coene produceerde immers duizenden draadstoelen van Bertoia voor Knoll International. De fabricage van deze meubels zorgde voor een revolutie in het bedrijf, want de traditionele schrijnwerkers keken er aanvankelijk wat op neer : wie was er nu zo gek om stoelen van ijzerdraad te fabriceren!

Maar het bedrijf zette door, bestelde staaldraad bij Bekaert en nodigde de rechterhand van Bertoia, Dick Schultz, uit om voor de arbeiders de techniek te demonstreren. Later kwam Bertoia zelf kijken in Kortrijk op uitnodiging van Jérôme Dervichian, de internationale contactpersoon van het bedrijf. “Mijn stoelen omsluiten de lucht, de lucht die er doorheen waait… net zoals in mijn sculpturen”, legde de beeldhouwer destijds uit. Terecht, want draadmeubels hebben de unieke kwaliteit transparant te zijn en belemmeren het gezichtsveld niet.

In de jaren zestig waren de draadmeubels een succes, waardoor meer ontwerpers er bedachten, zoals Warren Platner voor Knoll en Verner Panton voor Plus-Linje. Vergeten we ook niet de mooie bureaustoelen die de architecten Richard Rogers en Renzo Piano in 1974 ontwierpen voor het Centre Pompidou in Parijs. Maar ook minder bekende ontwerpers als de Nederlander Cees Braakman ontwierpen dergelijke stoelen in de stijl van Bertoia. In de vintagehandel duiken wel meer draadmeubels op waarvan de auteur soms niet eens bekend is.

Door de herwaardering van deze iconen uit de jaren vijftig en zestig worden ook de hedendaagse ontwerpers geïnspireerd door draadmeubels. Meest bekend is natuurlijk de Leaf van Arper, ontworpen door het Duits-Spaans-Argentijnse trio Alberto Lievore, Jeannette Altherr en Manel Molina (www.arper.it). Er bestaat zelfs een chaise-longueversie van de Leaf. Ook Tom Dixon ontwierp enkele leuke draadmeubels voor zijn Wireserie (www.tomdixon.net). En de Japanse, in Londen wonende beeldhouwer-designer Shin Azumi ontwierp enkele draadstoelen voor Magis (www.magisdesign.com). Ook de boekenkast van de Turkse designers Ömer Ünal en Alper Böler is een schitterende illustratie van wat er met dit materiaal allemaal mogelijk is. Dit is uiteraard maar een greep uit het aanbod. Bovendien hoeft de draad niet eens van metaal te zijn, gelijkaardige effecten zijn te bereiken met kunststoffen, rotan of zelfs papier.

Door Piet Swimberghe I Productie Sonja Mertens I Foto’s Diane Hendrikx

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content