Er is een generatieshift aan de gang in de mannenmode, en ander nieuws van de catwalks in Londen, Firenze, Milaan en Parijs.

Van de feestdis naar de catwalk : de mannenmode- molen begint traditiegetrouw al enkele dagen na nieuwjaar te draaien, met om te beginnen London Collections : Men en Pitti Uomo in Firenze.

Die twee afspraken zijn in velerlei opzicht elkaars tegengestelde. Aan de oevers van de Theems wordt vrolijk geëxperimenteerd door wildebrassen die het idee van punk nog zeer genegen zijn (met uitzonderingen als Tom Ford, die voor zijn gasten in een Instagram- fotostudio had voorzien, Burberry Prorsum, en het mannendebuut van het Amerikaanse Coach, misschien de sterkste collectie in Londen). Bij de Arno verzamelt het internationale stijlestablishment, klassieker uitgedost, met mantel in casentino of double-face.

De meest geruchtmakende show van de Londense vierdaagse was het debuut van John Galliano bij Maison Margiela. Met mannenmode had dat defilé niets te maken : Galliano begon zijn nieuwe baan met een couturecollectie voor dames. De mannencollectie van Margiela werd anderhalve week later gewoon in Parijs geshowd, maar daar was Galliano nog niet bij betrokken.

Het grootste nieuws van dit mannenseizoen was de toegenomen vervrouwelijking van de mannenmode (Manorexie ! riep een kwaliteitskrant verontwaardigd na de show van Saint Laurent). En zo bekeken was Maison Margiela’s coutureshow toch nog betekenisvol.

Pitti Uomo haalde Marni en Hood By Air naar Firenze. Marni werd recent opgeslokt door Only The Brave, het bedrijf achter Diesel en Maison Margiela, vooralsnog zonder veel gevolgen voor het stijlvocabularium van het label – dat blijft jong, cool en vrolijk (accessoire van het seizoen : een manbag van bont).

HBA, uit New York, geldt als the next big thing inzake luxestreetwear. De show in een oude villa buiten de stad, kwam met een bombastische soundtrack van Arca, sonore hype van het moment. Ontwerper Shayne Oliver combineerde zijn Amerikaanse sportswear met dure Italiaanse materialen, en stopte zijn jongens in hoge hakken (Hedi Slimane deed ruim twee weken later precies hetzelfde bij Saint Laurent). Groots opgezette, pretentieuze spektakels van opgetutte streetwearmerken vormden tijdens dit mannenmodeseizoen een soort rode draad.

Marcelo Burlon County of Milan gaf van katoen in de kelder van een gloednieuwe wolkenkrabber in Milaan, en Pigalle gaf een indrukwekkende presentatie met zang en dans in het vergulde foyer van de Opéra Garnier in Parijs (de kleren stelden niet zoveel voor). Dan liever OAMC (onthouden, die naam), dat zijn super-de-luxe sportswear voor stedelijke perfectionisten op afspraak toonde, zonder franjes, in een saaie showroom.

DE SEVENTIES

Het is een goed moment voor jonge merken die balanceren op de grens van streetwear en high fashion – zoals Kitsuné, AMI, Etudes Studios, Julien David of White Mountaineering in Parijs, of MSGM en N°21 in Milaan.

Voor een hele generatie labels is Acne Studios duidelijk een groot voorbeeld. Dit seizoen zette het Zweedse merk een geweldige prestatie neer (tweed, zilveren sokjes, voetbalsjaals met feministische slogans). Kenzo had, zoals gewoonlijk, een opwindende show, in de nog niet helemaal afgewerkte Philharmonie van Jean Nouvel, en een fijne, door ufo’s ingegeven collectie (we keken uit op de Périphérique op een vaalgrijze zaterdagmorgen, en halverwege de show brak totaal onverwacht de zon door de wolken – dat was voor mij het mooiste moment van de modeweek). Kris Van Assche speelde onder andere met opgeblazen camouflageprints, voor een mooie, moderne collectie met een hoog popgehalte.

Paul Smith past met zijn vrolijk jongensachtige confectie ook in dit rijtje. Smith blikte terug op de seventies, met als resultaat onder meer volumineuze bontmantels van het genre dat de ontwerper destijds zag dragen door de leden van Deep Purple.

Raf Simons, die zijn hele carrière bouwde op een fantasme van veredelde streetwear, trok niet voor de eerste keer naar de banlieue, meer bepaald naar Ivry (hij streek eerder al eens neer in een oude fabriek in Vitry, nog iets verderop). In een loods aldaar liet hij een eindeloos lange, opvallend hoge catwalk bouwen. De sfeer was vergelijkbaar met die van zijn eerste shows, bijna vijftien jaar geleden. Iedereen moest rechtop blijven staan. We zagen met slogans bekrabbelde witte stofjassen (het typisch Vlaamse honderddagentenue), terwijl Child in Time van, alweer, Deep Purple op de soundtrack speelde. Plus lange, mouwloze mantels, en hier een daar jassen in glanzend vinyl à la Pierre Cardin : de seventies van Simons. Er liepen voor het eerst ook meisjes mee (in veel andere mannenshows, van Damir Doma over Prada tot de door Glenn Martens ontworpen lijn Y-Project, is dat al langer het geval, maar we zagen nooit zoveel meisjes als dit seizoen).

MARKETEER PLEIN

Er is een generatieshift aan de gang. Van veel gevestigde namen kon je je afvragen in hoeverre ze nog relevant zijn. De modeweek van Milaan opende met een feest voor de twintigste verjaardag van DSquared2 in een gigantische vliegtuighangar aan de rand van de stad. Toen Mary J Blige (zingend ! jammer genoeg iets van U2) met ontwerpers Dean en Dan Caten een triomftocht over de catwalk maakte, waren de kleren al helemaal vergeten. Dan heeft een Philipp Plein meer ideeën (misschien te veel ideeën – de modellen kwamen tevoorschijn uit een reusachtig tijgerhoofd, en er was een boksring met echte boksers, en een gastoptreden van Snoop Dogg, en een leger drummers met beschilderde gezichten, en zowel Paris Hilton als Knack Weekend op de front row – om nog te zwijgen van de uitnodiging voor de show : een heuse rugzak in faux leder, bezet met studs en een doodshoofd, op onze hotelkamers geleverd in een enorme doos). Maar ook hier leken de kleren alles welbeschouwd bijkomstig. Dat is niet noodzakelijk erg. Modeshows zijn in de eerste plaats marketinginstrumenten, en Plein is, love him or hate him, een snuggere marketeer.

Dolce e Gabbana brachten een mooi, maar enigszins voorspelbaar eerbetoon aan de Siciliaanse familie (en gaven een kleine cocktailreceptie in hun kantoor, waar ze mij elk om beurt een gelukkig nieuwjaar wensten). Ook bij Giorgio Armani, Roberto Cavalli, Missoni en zelfs Prada (een collectie in het teken van gendervervaging) leek alles business as usual.

De meest opzienbarende, vreemdste show van het seizoen was die van Gucci. Een week vooraf was Frida Giannini vroegtijdig aan de deur gezet (ze zou oorspronkelijk blijven tot na de damesshow eind februari). Haar team naaide in ijltempo (vijf dagen !) een nieuwe collectie bij elkaar, onder leiding van Alessandro Michele, sindsdien officieel benoemd tot opvolger van Giannini. Michele zette het jetseterfgoed van zijn voorganger bij het afval en toonde een collectie die op het eerste gezicht onverkoopbaar leek, alsof hij in een koffer met feestvermommingen snel wat looks bij elkaar had gegrabbeld. Het resultaat was opvallend androgyn (doorkijkkant en chiffon, meer gendervervaging). We vonden zachte, bleke romantici waar we meedogenloze Russische gigolo’s gewend waren. Maar alles welbeschouwd werkte de nieuwe aanpak. Er was een duidelijk aanknooppunt met wat bijvoorbeeld J.W. Anderson doet in Londen (en bij Loewe in Parijs).

PIEPJONGE RETROROCKERS

Mijn favoriete show in Milaan was die van Ermenegildo Zegna. Het merk had een heus bos gebouwd, met metershoge heuvels van modder, en echte bomen en struiken. De collectie stond in het teken van duurzaamheid, met onder andere fantastische mantels in Harris Tweed, al dan niet bonded met gerecycleerd plastic.

Ook Bottega Veneta (casual, in luxeversie) en Calvin Klein Collection (abstracte luipaardprints, vinyl broeken en ultrakorte militaire jasjes) leverden, zoals gewoonlijk, mooie prestaties. Bij Jil Sander was de eerste mannencollectie van designer Rodolfo Paglialunga een aangename verrassing (brede broeken, aangename mantels).

Bij de luxemerken in Parijs maakte Louis Vuitton de beste indruk. Kim Jones liet zich inspireren door het werk van Christopher Nemeth, een door hem verafgode Londense ontwerper. De show was een regelrechte hommage, met een fantastische klankband van Nellee Hooper, juwelen van Judy Blame en advies van de weduwe en dochters van Nemeth. Jones ging aan de slag met vier prints uit de archieven van de ontwerper, voor een collectie die even fris was als geraffineerd.

Echt grote verrassingen waren er elders in Parijs niet te bespeuren. Bij Hermès zagen we elegante, dure basics voor de rijpere man (de absolute tegenpool van de ranke tieners op de catwalk van het merk). Berluti toonde een soortgelijke garderobe, zij het misschien wat minder ingehouden, en met een volwassener casting. Dior Homme had zwarte pakken (al dan niet versierd met studentikoze badges), leren joggingbroeken en mantels met een gele bloemenprint. Een klassiek orkest, lineair opgesteld in het midden van de catwalk, zorgde voor de muziek.

De set van Givenchy evoceerde een rommelmarkt – ik zat tussen een flipperkast en een tafeltje met daarop een oude telefoon en een plastic figuurtje van E.T. De catwalk was van rode glitterstof. De latino-gotische outfits leken geleend uit het oeuvre van cultregisseur Alejandro Jodorowsky (Santa Sangre, in het bijzonder). Ontwerper Riccardo Tisci is nooit bang geweest van kitsch, maar dit was misschien net iets te melodramatisch.

Bij Saint Laurent liet Hedi Slimane zoals gewoonlijk piepjonge retrorockers opdraven – dit keer van de jaargang 1979 (zwarte skinny jeans, glitterjasjes, hoge hakken). De formule verrast misschien niet meer, maar ze werkt nog wel.

EXPLICIT BEAUTY

Dries Van Noten speelde zijn greatest hits in een metrodepot, en dat volstond. Bij Ann Demeulemeester werkte Sébastien Meunier verder aan zijn adaptatie van de esthetiek van het merk. Fans zagen evolutie in allerhande details, maar ik zag alleen een feller kleurenpallet.

Rick Owens poneerde dat mannen en vrouwen toch niet helemaal gelijk zijn. Door openingen in zijn tunieken liet hij het klokkenspel van een aantal van zijn modellen aanschouwen. Echte penissen hadden we, voor zover ik me kan herinneren, nog nooit gezien op de catwalk (wel in de vorm van koekjes op een receptie van Acne Studios, en geïllustreerd op schoenen bij Walter Van Beirendonck). Het was, vreemd genoeg, geen opwindend spektakel. Maar kijk, Owens haalde er wereldwijd de pers mee, deze kolommen inbegrepen. Philipp Plein had het niet beter kunnen bedenken.

Er was op de Parijse catwalks weinig te merken van het terroristisch geweld van de eerste week van januari. Versterkte veiligheidsmaatregelen, dat wel. Maar zo omzeggens was niemand Charlie. Tenzij WalterVan Beirendonck, die zijn show opende met een transparante blouse waarop een slogan was geborduurd. Stop Terrorising Our World, stond er. Waarna hij een briljante collectie in het teken van absolute schoonheid de wereld instuurde. Warning : Explicit Beauty, stond er nog, en ook : Demand Beauty. Doen we.

DOOR JESSE BROUNS