LODE VERSCHUEREN

© FRED DEBROCK

Nergens kun je zo genieten van het goede leven als in Griekenland. Ik noem het mijn tweede vaderland. Het speelde zelfs een rol in hoe ik mijn vrouw heb leren kennen. Toen we elkaar ontmoetten, raakten we aan de praat over Een Man, een boek dat Oriana Fallaci schreef over de Griekse verzetsstrijder Alexandros Panagoulis. Iemand uit Hoogstraten die dat boek ook gelezen had en verliefd was op dat land ? Dat schepte meteen een band.

Als aan de toog een idee geopperd wordt, ben ik degene die er de volgende dag op terugkomt en erop gebrand is om het te gaan uitvoeren. Op een dag lanceerden we het zotte idee om in de tuin van ons jeugdcafé een Grieks feest te organiseren. Met Griekse muziek, retsina, ouzo en sardines op de grill. Vergaderen deden we niet, ik nam spontaan de leiding in handen. Het jaar nadien besloten we feestmuziek uit een ander deel van de wereld te programmeren. Ik stelde Caraïbische muziek voor, omdat die me een soortgelijke energieboost gaf als de punk had gedaan toen ik twintig was.

Als de toeschouwer blijft zitten, is het cultuur. Zodra het publiek begint te dansen, is het commercieel. Die indeling tussen hoge en lage cultuur heb ik altijd absurd gevonden. Ons festival zou anders worden. Om halfeen ’s middags een zogenaamde wereldmuziekgroep programmeren, zoals sommige collega’s deden : dat werkte in mijn ogen niet. Nee, wij moesten ’s avonds beginnen en tot de ochtend doorgaan. We investeerden meteen in tenten en houten vloeren, omwille van het comfort. Pauzes tussen de acts : uit den boze. Bij ons moest het vooruitgaan. Omdat wij al die conventies met voeten traden, namen de muziekliefhebbers ons de eerste tien jaar niet serieus.

Soms is het afzien. Dat ik met de meeste artiesten rechtstreeks onderhandel, maakt het heel spannend en soms stresserend, als groepen bijvoorbeeld pas op het laatste moment naar de ambassade stappen om de visa te regelen. De voldoening achteraf is echter eens zo groot. Groepen die vallenato spelen, de soms heftige accordeonmuziek uit het Colombiaanse platteland, treden normaal gezien alleen op voor eigen volk. Hen zien genieten omdat zij hier voor het eerst voor een vreemd publiek staan, werkt motiverend.

‘Volg je droom’, is gemakkelijk gezegd. Eerst moet je die droom vinden. Mijn schoolcarrière was tamelijk tragisch. Wat is de adolescentie toch een moeilijke tijd. Na de humaniora wist ik niet welke studiekeuze te maken. Omdat ik graag buiten was, ging ik maar voor het beroep van landmeter. Op heel jonge leeftijd ging ik aan de slag bij het kadaster. Toen de Antilliaanse Feesten een hoge vlucht namen, besloot ik loopbaanonderbreking te nemen om te onderzoeken of ik in de muziekwereld mijn brood kon verdienen.

Mijn vrijheid is mijn grootste verwezenlijking. Ik doe mijn zin. Ik kan de Antilliaanse Feesten niet als werk beschouwen. Wat is er leuker dan op één dag contact te hebben met een deejay uit Tasmanië, een Colombiaanse groep én vrienden uit Athene ? Al vóór het internet bestond, was de wereld mijn dorp. Ik ben die vrijheid bewust gaan opzoeken door mijn vader. Hij had een landbouwbedrijf met kippen en varkens. Net als hij wilde ik mijn eigen baas worden. Ik heb die vrijheid goed in balans kunnen houden met mijn gezin. Met dank aan mijn echtgenote. Ze wist dat ik graag fietsreizen maakte en stuurde me soms weg. In een relatie moet je elkaar ruimte gunnen. Ik combineer the best of both worlds : ik reis met plezier de wereld rond, maar kom even graag weer thuis. Met mijn geboortegrond in Wortel voel ik me sterk verbonden. Ik stam af van een boerenfamilie. Alles wat leeft, boeit me.

Over de Vlaamse bescheidenheid wordt er onterecht vaak schamper gedaan. Ik voel me goed in het gezelschap van Grieken omdat zij ook zo’n rustig volk zijn. Ze hebben een zuiders temperament, maar het is niet zo bombastisch als bij de Italianen. In hun houding omtrent falen kan ik mijn Griekse vrienden helaas niet volgen. Zij vinden mislukkingen eervoller dan succes. Ze zijn bang dat ze door succes zichzelf zullen verliezen. In die fatalistische attitude kan ik me niet vinden. Ik geloof rotsvast dat je succesvol kunt zijn en tegelijk je filosofie trouw kunt blijven. De Antilliaanse Feesten bewijzen dat.

Lode Verschueren (61) organiseert sinds 1983 de Antilliaanse Feesten in zijn geboorteplaats Hoogstraten, hij is sinds dag één ook verantwoordelijk voor de programmatie. Hij heeft vier kinderen, van wie er twee nu ook bij de organisatie van het festival betrokken zijn. De Antilliaanse Feesten vinden dit jaar plaats op 12 en 13 augustus. antilliaansefeesten.be

TEKST PETER VAN DYCK & FOTO FRED DEBROCK

“‘Volg je droom’, is gemakkelijk gezegd. Eerst moet je die droom vinden”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content