Ik moest lachen toen een collega voor het eerst het woord ‘lockdownheimwee’ gebruikte, en ze voorspelde dat ze daar last van zou krijgen. Al die beperkingen missen, ik kon mij er niks bij voorstellen. Een maand na de herstart van ons sociale leven en de terugkeer naar kantoor, vind ik het niet meer zo gek. Het was een nooit geziene maand september. Uitgestelde familiefeestjes, netwerkevents en drinks werden in zeven haasten georganiseerd. De zon leek te hebben gewacht op een hoge vaccinatiegraad.
Natuurlijk doet het deugd om vrienden, kennissen en collega’s na al die maanden terug te zien. Maar tegelijkertijd voelt het verdomd onwennig. De drukte, de file, de sociale verplichtingen, alles is terug. Terwijl ik toch had gehoopt dat we het in de toekomst anders zouden aanpakken.
Alleen de sociale codes zijn nog wat verstoord: geef ik iemand een hand, een kus, een knuffel, of doe ik nog zo’n dwaze corona-move? De handdruk mag wat mij betreft worden afgevoerd, zeker nu het griepseizoen voor de deur staat. Misschien een kleine buiging als hygiënisch alternatief?
Ook de gesprekken verlopen nog wat stroef. Ze gaan zonder uitzondering over corona en de vermaledijde vaccins. Niet onlogisch, we hebben anderhalf jaar niets anders meegemaakt. Maar ik heb het er wel een beetje mee gehad. Soms verlang ik stiekem opnieuw naar die voorspelbare avonden in mijn kleine bubbel, naar een weekend met niets anders op het programma dan een blokje om met mijn knuffelcontact, naar straten zonder uitlaatgassen, naar het avondlijke applaus en hartverwarmende solidariteit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
