De geometrische vormen van haar interieur inspireerden de bewoonster bij het aanleggen van de tuin. Of hoe formeel en romantisch perfect kunnen samengaan.

Tekst en foto’s Jean-Pierre Gabriël

Wij hebben meer dan vier jaar gezocht voor we vonden wat we precies wilden: een huis met een hectare grond, dicht bij Gent en ook niet ver van het kantoor van mijn man. De kleine vijvers waren een pluspunt. Onze honden Vanille en Toto le Héros stoeien maar al te graag in het water.”

Kort na de aankoop reisden Marc en Mieke naar New York. Ze bezochten onder meer Long Island. Mieke: “Daar zagen we dat onze woning helemaal aansluit bij de architectuur van The Hamptons: een opeenvolging van platte daken, de bovenkant van de muren is bedekt met shingles in cederhout. Zo hadden we meteen ook een naam voor ons huis.”

Mieke legde de tuin aan, die oorspronkelijk niet veel meer was dan een weide. Enkele details verwijzen naar de Vlaamse Ardennen die hier in de buurt liggen. Het terrein helt lichtjes, wat het mogelijk maakte water te laten stromen tussen de drie vijvers vol waterplanten. Vier grote terrassen leiden nonchalant naar de woning. Een smalle strook buxus boordt elke terras af. De onderbroken lijn die deze drie lage hagen vormt, is niet toevallig. Mieke is een freak van binnenhuisarchitectuur en het opknappen van woningen. Ze geeft het toe: “Ik heb rechten gestudeerd, maar dat was geen goed idee. Ik had een manueel beroep moeten kiezen, houtbewerking of zo. Ik denk er ernstig over om mij professionele houtbewerkingsmachines aan te schaffen.”

Mieke is een perfectioniste. Alle details zijn voor haar belangrijk en ze zal niet zo gauw afwijken van haar oorspronkelijke plan. Ze houdt van symmetrie, vooral als die gebaseerd is op meetkundige figuren. De ’treden’ die met buxus worden geaccentueerd, zijn een oefening op de achthoek. De drie segmenten die je ziet, zijn een deel van één grote achthoek, de rest wordt aan de verbeelding overgelaten.

De zeshoek komt een paar keer terug en volgt twee assen. De eerste staat loodrecht op de woning, want de kiosk met de technische installatie van het zwembad is zeshoekig. In de andere richting, langs een lijn parallel met de woning, vind je nog twee zeshoeken. Eén ervan is een prieel bedekt met een rozelaar ‘François Juranville’, gekozen vanwege zijn soepele stengels, zodat de plant gemakkelijk langs de structuur van het prieel geleid kan worden.

Maar de achthoek, die we ook terugvinden in de betegeling van het terras naast de keuken, is afgekeken van een grote arduinsteen, gevonden in een van de stallen en nu in gebruik als tuintafel.

Ook aan de andere kant, de westkant, liet Mieke zich inspireren door een vorm van haar huis. De omtrek van het geplaveide terras rond een tafel met uitzicht op de vijvers, een plekje om vooral ’s avonds van te genieten, verwijst naar de vorm van de eetkamer waar samen met vrienden gegeten wordt: een meetkundige veelhoek. En weer wordt die vorm herhaald in de aanleg van de planten. De drie rijen halfhoge taxushagen vormen inderdaad dezelfde, weliswaar uitvergrote tekening.

Dit gedeelte van de tuin, dicht bij het huis, is van de buitenwereld afgesloten door een bosje met grote rotsmispels. Het lijkt wel een salon in open lucht waarin je je kan terugtrekken om het leven in de vijvers gade te slaan. Op de voorgrond plantte Mieke ‘Sharifa Asma’, een rozelaar die zeer vroeg in het seizoen bloeit, en op de achtergrond plantte ze grote struiken ‘Dentelle de Malines’, met duizenden en duizenden bloemen.

Het andere gedeelte van de tuin is minder intiem. In het verlengde van het zwembad liggen achter elkaar vier erg verschillende ruimtes: een waterpartij, een dubbele blauwe border opgesmukt met rozen, een groot vierkant met het prieel (zie hierboven) en helemaal achteraan, waar de rijen populieren het geheel omzomen, een tuin met lover- en schaduwplanten. De blauwe border bestaat uit twee rechthoeken, de ene vol lavendel en ‘Poésie’, de andere beplant met Nepata ‘Six Hills Giant’ en Rosa ‘Tapis Volant’.

“Ik hou van deze mix van Nepata en die roos van Louis Lens. Nepata trekt bijen en vlinders aan. Wanneer de bijen op hun actiefst zijn, bij mooi weer op het einde van de lente, lijkt het wel of de rozenstruik trilt onder hun gezoem.”

De grootste van de gesloten tuinen, die met het prieel, werd aangelegd in de geest van een Engelse cottagetuin, een mix van struikrozen en vaste planten, waaronder talrijke geraniums. In zijn basisvorm merk je nog dat streven naar symmetrie en spiegeleffect. In elk van de vier hoekperken die de structuur met de ‘François Juranville’ omringen, staan dezelfde elf rozen. Vier zuilen met de opvallende rode bloemen van ‘Zéphyrine Drouhin’ steken ruim boven de hagen uit. Bij de struikrozen zien we ‘Bouquet Parfait’, ‘Felicia’, ‘Celestial’, ‘Penelope’, ‘Wife of Bath’, ‘Heritage’ en ‘Kathleen Harrop’. Eenmaal volgroeid, zijn die vier groepen niet echt identiek meer. Sommige rozenstruiken hebben zich beter aangepast aan de omgeving dan andere, die bijgevolg werden verplaatst. “Het zal vreemd lijken, maar ik verplant altijd wanneer de plant in volle bloei staat. Als de bloei eenmaal voorbij is, kun je je nog moeilijk een correct idee vormen van het effect dat een struik heeft op een bepaalde omgeving. Als ik een plant ergens weghaal, plaats ik die tot in de herfst met kluit en al in de schaduw, ergens onder het gebladerte. Op die manier gaat er niets verloren.”

Dit is ook allemaal een oefening in het combineren van kleuren. “Het gaat verder dan het simpel samenzetten van bepaalde tinten. Je moet bijvoorbeeld rekening houden met de invloed van licht en schaduw. Neem nu de lange laan bijvoorbeeld, aan weerszijden afgeboord met vier rechthoekige massieven vol doorlevende planten die in volle zomer bloeien. Eén deel ervan staat in volle zon, het andere krijgt veel minder licht. Als je donkere kleuren in de schaduw zet, komen die helemaal niet tot hun recht. Wél in het volle zonlicht. Omdat ik vooral wilde spelen met blauw en wit, bevat de eerste border bijna uitsluitend blauwe bloemen en de tweede vooral witte; in de derde begint wit ook te overheersen terwijl in de vierde, het meest in de schaduw, bijna uitsluitend witte bloemen staan.”

Die groep borders is momenteel in volle verandering. Mieke heeft ingezien dat vaste planten in de winter weinig te bieden hebben. Om de structuur wat te verstevigen plantte ze ronde en conische buxusstruikjes aan. “Eerder bij toeval ontmoette ik een kweker die een honderdtal van die volgroeide maar slecht onderhouden buxusplanten van de hand deed. Na enkele jaren deskundig snoeien zullen ze pico bello zijn.”

De schaarse sierelementen in de tuin hebben vooral een sentimentele waarde en verwijzen in de eerste plaats naar Miekes passie voor hout. Langs een van de gevels hangt een verzameling mooie nestkastjes die ze zelf gemaakt heeft. “Ik kan het gewoon niet laten. Telkens wanneer ik ga wandelen speur ik met mijn blik de bodem af. Het liefst van al raap ik dingen op die op het eerste gezicht nutteloos lijken, maar waarvan ik vermoed dat ik ze op een of andere manier zal kunnen gebruiken. Al die nestkastjes zijn gemaakt van stukken hout die ik ergens vond, soms zelfs op een afvalcontainer.”

Op een mooie dag stond er plots nog een ander decoratiestuk in de tuin. Verborgen achter een struik, maar wie op het terras aan de vijver zit, kan er niet naast kijken. “Marc dacht dat ik gek geworden was toen ik deze vervallen antieke woonwagen kocht. Hij is heel bijzonder met zijn dubbel zinken dak. Ik heb hem eigenhandig gerestaureerd, van wielassen tot binnen- en buitenbekleding. Vandaag is hij een soort zitkamer in de tuin, waar je bijvoorbeeld in alle rust kunt lezen, weg van de wereld. Als ik ooit moet verhuizen, neem ik hem zeker mee.”

De tuin The Hamptons kan in groep bezocht worden na afspraak. Info: marc.sobrie@pandora.be.