Gelimiteerd verkrijgbare meubels wonnen
de laatste jaren pijlsnel aan populariteit. Jonge en
nieuwe Belgische designgaleristen over de toekomst
van die exclusieve luxemeubels, en de dunne grens met kunst.
Casa Argentaurum
Eddy François en Caroline De Wolf : “Galerie is een stom woord. Vandaar dat we ons concept Casa Argentaurum hebben gedoopt. Het moet geen echte winkel, maar een huiselijke plek worden waar zowel bezoekers als kunstobjecten zich thuis voelen. Ettore Sottsass, Carlo Scarpa, Andrea Branzi, Toyo Ito, Jos Devriendt, Rudi Bogaerts en Koen Van Synghel zijn de mensen met wie we samenwerken. We willen zeker geen arty-farty galerie worden die de jongste, hipste en best verkopende kunstenaars van het moment brengt. We tonen werk van gevestigde namen met een zekere maturiteit en diepgang. De kunstobjecten staan pretentieloos opgesteld in een ruimte met zitbanken waar we iedereen Japanse thee serveren. Genieten van de ontvangst, huiselijkheid, de Japanse theeceremonie, rust, het haardvuur en mooie voorwerpen : dat is de bedoeling van Casa Argentaurum. De plaats zal geen overdadige luxe uitstralen, maar enlightened poverty zoals Ito dat zo mooi beschrijft. Er is ook een plek voorzien voor een barbier die het haar van de gasten kan knippen. En achteraan is er een class room met zicht op de Waalse Krook, waar we regelmatig lezingen zullen geven over architectuur en voorbeeldige bouwkunst. Die surrealistische combinatie van theehuis, kapper en inspiratieruimte is voor een designgalerie totaal ongewoon. Maar dat is net onze bedoeling. Casa Argentaurum is onze ode aan de verdwijnende kleine handelaars en kruideniers die de stad zijn biodiversiteit geven. Door zulke kleine ingreepjes willen we de wereld veranderen, net zoals architecten. Na Antwerpen, Knokke en Leeuwergem keren we met Casa Argentaurum terug naar de stad waar alles begon in 1988 : Gent. Met de boeiende mix van muzikanten, kunstenaars, studenten, professoren en arbeiders is Gent de ideale plek voor een vernieuwend galerieconcept.”
Casa Argentaurum, Brabantdam 68, Gent. Homecoming party op 16 oktober in Gent en op Interieur Kortrijk.
Victor Hunt
Alexis Ryngaert : “Victor Hunt is mijn branded identity. Mijn eigen naam en het woord ‘galerie’ wou ik er bewust niet in verwerken. Ik zocht naar een merknaam die blijft hangen en internationaal aanslaat. Ik noem mezelf ‘een designart dealer’, naar analogie met een drugsdealer die goed spul heeft. Ik heb nu stukken van Kwangho Lee, Big-Game, Raphael Charles, Johannes Hemann, Julien Carretero, Sylvain Willenz, Tomas Alonso, Jason Miller en Raw-Edges in huis. Continu ben ik op zoek naar nieuwe ontwerpers. Vroeg talent spotten is de boodschap. Kort nadat ik Johannes Hemann had binnengehaald, contacteerde Cappellini hem. En Julien Carretero is nu nog onbekend, maar binnen vijftien jaar staan musea te springen voor zijn stukken. Ik zoek naar meubilair met emotie, waar het berekende aspect wordt losgelaten. Conceptueel, referentieel of procesmatig design interesseert me enorm, omdat ik daar een emotie en vrijheid voel die functionaliteit overstijgt. Ik ben 27 jaar en het contact met ‘mijn’ ontwerpers is erg direct, omdat ik ongeveer even oud ben als zij. Als ik hun werk niet goed vind, dan zeg ik dat ook rechtuit. Ik móet en zál internationaal doorbreken. Als ik me op de Belgische designmarkt blijf blindstaren, zal ik altijd maar net break-even draaien. Mijn droom is niet op Design Basel / Miami te staan. Ik wil een evenement uit de grond stampen dat nog prestigieuzer en straffer is. De vintagemarkt interesseert me niet. Ik begrijp niet dat mensen in een interieur met meubels van vijftig tot honderd jaar oud willen leven. We zijn toch Hercule Poirot niet ? Ik wil in het nu leven. Mijn devies : gisteren was oké, vandaag is nog beter, maar morgen wordt fantastisch.”
Designart Dealer Victor Hunt, Lambert Crickxstraat 16, Brussel.
Sinds november 2009 open op afspraak, www.victor-hunt.com.
Valerie Traan
Veerle Wenes : “In 2009 was ik commissaris van de tentoonstelling Le fabuleux destin du quotidien op de site van Le Grand Hornu. Het was die fantastische ervaring die me de stap deed zetten om een galerie te openen. De galerie Valerie Traan – een persiflage op mijn eigen naam – wordt een plaats voor creatieve objecten en projecten, balancerend tussen design en kunst. De artiesten onderzoeken maatschappelijke thema’s zoals zelfvoorziening, duurzaamheid, cultureel erfgoed en authenticiteit. Bram Boo brengt sculpturale objecten met een functie, en Martino Gamper hergebruikt het cultureel erfgoed. Studio Simple denkt na over (her)gebruiksvoorwerpen in onze omgeving, en Scholten & Baijings bezinnen over kleur en schoonheid. Nacho Carbonell staat nog op mijn verlanglijstje. De objecten in de galerie zijn kunstwerken gemaakt door mensen die zichzelf designer noemen of vice versa. Ik voel een verwantschap met deze authentieke denkers. Valerie Traan zal functioneren als een kunstgalerie : ik bestel nieuw werk bij ‘mijn designers’ en presenteer dat op vernissages en tentoonstellingen. Telkens mogen de ontwerpers ook bevriende artiesten uitnodigen die compleet ander werk tonen ter versterking van hun eigen presentatie.”
Valerie Traan, Reynderstraat 12,
Antwerpen. Opent in november, consulteer de website valerietraan. com.
Door Thijs Demeulemeester – Foto’s Charlie De Keersmaecker
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
