LIESA VAN DER AA

© FOTO CHARLIE DE KEERSMAECKER

Muziektheater daagt me uit. Ik ben een opera aan het schrijven, waarvoor ik samenwerk met het hedendaagse ensemble Kaleidoskop uit Berlijn, dat echt nadenkt over hoe je muziek op een scène zet. Voor het Klarafestival wil ik de figuur van de 17e-eeuwse componist John Dowland in een soort vertelling steken. Ik hou van de melancholie en de kitsch in zijn werk. Ik leg in de voorstelling ook een link met mijn eigen nummers.

Mijn liedjes transformeren steeds. Ik heb ze al solo gebracht, met band, met koor. Op het Klarafestival gaat het weer heel anders worden. Ik zal er omringd zijn door barokmuzikanten. De uitvoering zal nu heel puur zijn. Een sprong in het onbekende voor mij. Dat we de muziek nu reduceren tot de essentie maakt me wel een beetje bang. Ik verstop mij graag achter bombast en dramatiek. Het is eerlijk nu, zoals ook Dowland dat is.

Van Pieter-Jan De Smet leerde ik de verwachtingen los te laten. Sinds hij me les gaf op het Instituut Herman Teirlinck is hij een soort mentor, maar vooral een vriend. Toen ik Pieter-Jan de eerste opnames van mijn cd Troops liet horen en hij positief reageerde, was ik gerustgesteld.

De voorbije twee jaar heb ik planningsfouten gemaakt. Té veel in gang gezet, grootheidswaan. Het probleem is dat ik er nooit rekening mee hou dat iets succes zal hebben. Misschien doordat ik opgegroeid ben in een nogal nuchter gezin.

“Jij vergeet soms te ademen”, zegt mijn dokter. Soms val ik letterlijk neer van uitputting. Ik heb niet zo’n sterk gestel en eet onregelmatig. Vrienden rond mij waken ervoor dat ik niet nog eens zo’n hels jaar meemaak. Volgend jaar concentreer ik me op één groot project. Ook omdat het niet leuk is je familie en vrienden nooit te zien.

Ik wil meer genieten van wat ik doe. De eerste keer dat ik Troops live mocht brengen, was heel bijzonder en toch zat ik de hele avond te denken aan wat mij de dag erop te wachten stond.

Ik hou van de ruime blik, van de combinatie van disciplines. Om die reden was ik blij dat ik na mijn studie bij het Toneelhuis terechtkon, waar Olympique Dramatique, Sidi Larbi Cherkaoui én Benjamin Verdonck hun plaats vonden. Alleen maar met viool bezig zijn, zei me niks. Ik zag me niet in een orkestbak belanden. Ik wou ook zelf dingen maken. En zingen.

Eerder een denker dan een speler, dat ben ik. Mijn vader is een veel betere acteur. Hij ontroert, is supergrappig, heeft een ongelooflijke timing. Hij staat heel graag op de planken, terwijl ik bang ben. Ik ben wél blij dat ik met Zingaburia, net als mijn vader vroeger, deel kan uitmaken van het bijzondere universum van Hugo Matthysen.

Antwerpen is toevallig mijn thuis en ik voel er veel problemen. Je parkeert heel even dubbel of fietst even op het voetpad en ze zitten achter je aan. Ik word daar erg verdrietig van. Je wordt er in de gaten gehouden. Die controle maakt mensen bang en eng. In een stad wonen, is kiezen om samen te wonen. In Berlijn, waar ik geregeld werk, worden mensen meer met rust gelaten. Als je daar na één uur ’s nachts nog op straat muziek maakt, krijg je geen GAS-boete.

Ik hou van risico’s. Momenteel zijn we een nieuwe fictiereeks aan het draaien, Cordon. Tim Mielants, de regisseur, maakt keuzes die ongewoon zijn in de tv-wereld. Dat hij dat durft, ontroert mij. Als ik getalenteerde muzikanten hoor zeggen : “Ik moet op die manier muziek maken, anders kom ik niet op de radio of op festivals”, dan word ik opnieuw erg verdrietig. Waarom moeten we ons nog conformeren aan instituten als Studio Brussel, Rock Werchter en Humo, die vandaag iets anders vertegenwoordigen dan waar ze twintig jaar geleden voor stonden ? Ik denk dat het loont om onze eigenheid te bewaren en nieuwe bewegingen te organiseren.

Liesa Van Der Aa (27) is violiste, zangeres en actrice. Ze is de dochter van acteur Frans Van Der Aa en speelt mee in de Ketnet-reeks Zingaburia. Vorig jaar bracht ze haar eerste cd Troops uit. Voor het Klarafestival creëerde ze de productie Dowland Recomposed (première 1/9 in Flagey, Brussel). Voor FC Bergman schreef ze de opera Van Den Vos (première 5/12 in de Bourla, Antwerpen).

DOOR PETER VAN DYCK & FOTO CHARLIE DE KEERSMAECKER

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content