Ook al heb ik ondertussen zelf een respectabele leeftijd bereikt, hij verzinkt in het niets bij de jouwe. Met het grootste gemak kan ik me terug een klein kind wanen bij jou, want de leeftijdskloof tussen ons, vele eeuwen en negentien generaties, is onoverbrugbaar. Ik zal altijd jong zijn in vergelijking met jou, zelfs al word ik een bes van honderdtwee (dat is mijn bedoeling, trouwens).

Ik weet het, het is een krankzinnig idee, om in een nieuwjaarsbrief een van mijn vele voorvaderen aan te schrijven die ik nooit gekend heb, van wie ik ook niet in de verste verte weet waar hij oorspronkelijk verbleef, in dat mandarijntjes-Spanje dat ik als kind nog onnoemelijk ver vond. Mijn ouders hebben mij gelukkig nooit in het sinterklaascomplot betrokken. Nooit heb ik in die oude man geloofd, maar des te meer in de overlevering en de uitwaaierende stambomen. Die bomen hebben mij jouw bestaan ingefluisterd, een onbekende Spanjaard wiens achternaam Da Costa nog doorspeelt in de mijne. Van de held Da Costa die van De Kust kwam tot de saaie knasper De Coster die in de kerk in onderaanneming de kaarsen mocht doven.

Hoe ben jij hier terechtgekomen vanuit Spanje ? Hoe ben jij mee de schuld van mij geworden, van het soms furieuze kolken van mijn spaansgetinte bloed ? Ergens moet er in je leven iets gebeurd zijn, ergens is er van een recht pad afgeweken, niet enkel door mijn overoveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroverovergrootmoeder die wel met Vlaamse patatten in ajuinsaus was grootgebracht en de Spaans-Vlaamse alliantie aanging, maar in de eerste plaats door jou, jij die je land achterliet.

Ik stel me voor dat jij op een ochtend een keuze hebt gemaakt, een beslissing genomen over het onbekende. Maakte je deel uit van een of ander bezettingsleger ? Was je een veroveraar, een bezetter met een aanhang, of een impulsieve loner met een ijzersterk, roestvrij inwendig kompas ?

Iets moet je gedreven hebben, jij rare migrant in tijden dat zoiets nog veel meer de smaak van avontuur dan van vlucht had (dat denkt mijn eenentwintigste-eeuwse geest tenminste).

Vertel het mij, jij reiziger met een buik vol heldhaftigheid. Hoe kon je zo onverschrokken zijn in een tijd dat de wereld nog onbekende hoeken had ? Of was Vlaanderen toen voor Spanjaarden wat Benidorm nu is voor vele Vlamingen, een thuis weg van huis ?

Vertel mij je verhaal. Is het een verhaal van knagende honger in je lichaam of een honger in je geest ? Had je grote dromen die in de volgende eeuwen zijn uitgekomen ? Dromen die nooit zullen uitkomen ? Vertelde je als kleine jongen aan je kameraadjes dat je de zon wilde vangen en lachte iedereen je uit ? Tekende je dan een zon en triomfeerde je want je had de vuurbol beet op papier ?

Vertel je verhaal van een ontdekkingsreiziger die door de generaties heen gezwommen is en ergens nog in mij dobbert. Ik vermoed dat het een verhaal van onzekere, maar heerlijke onwetendheid is, van grenzen oversteken en de angst thuislaten, en naar het land van de toekomst gaan.

Vertel het mij want ik heb je onverschrokkenheid nodig om het onbekende land van het nieuwe jaar binnen te gaan, waar ik nooit eerder was, waar de gewoonten en koffiesoorten weer anders zijn, waar nog onbekende mensen wonen met opgeblonken verwachtingen en lichamen vol verlangens.

Ik vraag je om raad, zo gaat dat in families. Overoveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroverovergrootvader Da Costa, leer mij een migrant doorheen de tijd te worden, onverschrokken de toekomst tegemoet.