Tim (26) en Charlotte (27) gaan volgende maand trouwen. Fantastisch nieuws, al kampt het jonge koppel nog met onzekerheden. Tim twijfelt over zijn levensbestemming, Charlotte over haar waarde in de relatie.

Jaja, op mijn knieën heb ik Charlotte ten huwelijk gevraagd. Met een rode roos, een ring en veel theater, zoals het hoort. Eigenlijk ben ik niet zo’n fan van protocol, maar ik weet dat Charlotte van die klassieke aanpak houdt, dus doe ik het voor haar. Maandenlang al zijn we onze trouwdag aan het organiseren. Er kruipt ongelofelijk veel tijd en moeite in, maar het zal dik in orde zijn. Het wordt een huwelijk volgens het boekje : Charlotte in een lange witte jurk mét sleep, ik in smoking met een guitig strikje. Ik kijk uiteraard uit naar de trouwdag, al is Charlotte er veel meer mee bezig dan ik. Huwen geeft haar de ultieme zekerheid dat we niet uit elkaar gaan, voor mij is dat ook evident zonder ring. Toch heeft die trouwring voor ons een sterke symboolwaarde, omdat we allebei katholiek opgevoed zijn. Pas na ons huwelijk gaan we samenwonen, ook al hebben we sinds een dikke week de sleutel van ons nieuwe appartementje. Seks hebben we wel al hoor, al heeft dat toch ook een poosje geduurd. Het is Charlottes eerste serieuze relatie, ik had vóór haar al een paar liefdesaffaires achter de rug.”

“Ik leerde Charlotte vier jaar geleden kennen na een toneelvoorstelling van ons amateurgezelschap. In de foyer, of wat daar moest voor doorgaan, kaartte ik nog wat na met Marianne, een medestudente en goede vriendin van Charlotte. Charlotte zelf zei die avond niet veel tegen mij, behalve dat ‘ik haar ontroerd had, en dat ze zich herkende in mijn personage’. Of zoiets. Een paar weken later inviteerde ik de dames op mijn kot voor een dinertje. Voor de fun sloofde ik me echt uit, en dat imponeerde Charlotte blijkbaar. Marianne ging die avond vroeger weg – ze voelde waarschijnlijk dat er iets in de lucht hing – en Charlotte en ik babbelden de avond vol. Een flesje rode wijn en een voorzichtige knuffelsessie later was het zover.”

“Ik ben heel graag onder de mensen en durf wel eens de show te stelen. Al van kindsbeen af vonden mijn ouders dat ik het ‘nogal goed kon uitleggen’. Dat ik rechten heb gestudeerd is dus niet verwonderlijk. Een fantastische studententijd heb ik gehad : we richtten een toneelgezelschap en een studentenkoor op en voetbalden regelmatig met de cafémakkers. Sinds een jaar ben ik stagiair-advocaat, en nu al voel ik dat dit allesbehalve mijn droomjob is. Zonde van de zware studies natuurlijk, maar ik was eigenlijk liever acteur of komiek geworden. Als ik zou mogen kiezen, zou ik met vrienden nog veel cabaretprojectjes op poten zetten om mijn creatieve ei kwijt te kunnen. Maar dan zou er nog minder tijd overblijven voor Charlotte, en dat ziet zij echt niet zitten.”

“Ik heb voor haar gekozen, dus pas ik me aan. Toen we pas samen waren, had Charlotte vaak het gevoel dat ze ‘niet op de eerste plaats kwam’. Later stelde ze me zelfs voor de keuze : onze relatie of mijn hobby’s. Ik heb mijn sociaal leven sindsdien serieus teruggeschroefd. En met ons trouwfeest in het verschiet, is er al helemaal geen tijd meer voor de hobby’s en de vrienden van weleer. Dat is jammer, maar ik besef dat mij een even gelukkig huwelijksleven te wachten staat, dus qua vooruitzicht kan dat wel tellen. Van Charlotte krijg ik nooit spijt, dat voel ik aan al mijn vezels, maar die toneelcarrière zal wel blijven knagen…” Tim is de ultieme zekerheid in mijn leven, ik wil hem nooit meer kwijt. Toen hij me ten huwelijk vroeg, voelde ik me opgelucht : eindelijk iemand die mij belooft dat hij mij niet in de steek zal laten ! In mijn leven verloor ik al te veel dierbare mensen. Op mijn vijftiende stierf mijn tweelingzus in een auto-ongeval. Ze was op slag dood. Nooit heb ik afscheid van haar kunnen nemen, zonder pardon verdween ze uit mijn leven. Op school werd ik uitgelachen omdat ik zo klein was. Ik had niet veel vriendinnen, en ben vaak buitengepest uit kliekjes. Ik klampte me vast aan vriendschappen en onderhield die zo goed mogelijk, maar dat liep vaak slecht af. De moeite en liefde die ik erin stak, kreeg ik van niemand terug. Toen ik twintig was, vonden de paar vriendinnen die ik had de man van hun leven. Vaarwel vriendschap, vaarwel Charlotte. Het gevoel dat ik als vrijgezel helemaal alleen zou achterblijven, maakte mij intriest. Knap of sexy of mysterieus ben ik absoluut niet, dus vreesde ik dat geen enkele man op mij zou vallen. Eén vriendin bleef me wel door dik en dun steunen : Marianne. Ze pepte me op en sleurde me willens nillens mee naar feestjes, concerten en theatervoorstellingen. ‘De man van je leven komt niet vanzelf naast jou op de sofa zitten’, zei ze me altijd. En inderdaad, op een avond dat ik dik tegen mijn zin met Marianne een toneelvoorstelling meepikte, ontmoette ik Tim. Zijn flair, levenslust en expressie spraken me onmiddellijk aan. Hij straalde uit wat ik toen niet had.”

“Op een onbewaakt moment vraag ik me nog wel eens af : wat ziet Tim in godsnaam in mij ? Eerlijk gezegd, ik weet het niet. ‘Jullie vullen elkaar perfect aan’, zegt mijn moeder me soms. Dat is voor mij niet voldoende. Onze liefde is geen optelsom, ze is vanzelfsprekend. Na al die jaren zijn we meer op elkaar gaan lijken. Tim is nog altijd zelfzekerder dan ik. Hij hakt knopen door, neemt initiatieven, sleurt mij over mijn twijfels heen. Maar ik ben al veel sterker geworden. Mijn leven gaat eindelijk de goede kant op : we gaan trouwen en hebben al een appartementje voor later ! De toekomst zie ik sinds Tim weer zitten. Ik wil met hem oud worden en een warm nest bouwen voor onze kindjes. Dat zijn klassieke waarden, waar ik heel hard in geloof. Tim ziet het vaderschap nog niet onmiddellijk zitten, maar dat is een kwestie van tijd. En een klein beetje aandringen misschien. Want zonder kroost heeft mijn leven niet veel nut. Als lerares in een lagere school kom ik constant in contact met kinderen. Als ik werk heb tenminste, want ik doe nu al een paar jaar interims en tijdelijke vervangingen. Ik zou zo graag mijn eigen klasje hebben en volwaardig meedraaien in een lerarenploeg waar ik me thuis voel. Relatiezekerheid heb ik nu al, maar jobzekerheid zou ook een fantastische opsteker voor mijn zelfvertrouwen zijn.”

“Ik ben graag thuis, maar Tim is en blijft een man van de wereld. De laatste tijd hebben we veel qualitytime samen omdat we ons trouwfeest moeten voorbereiden. We groeien meer dan ooit naar elkaar toe, maar ik voel dat Tim zijn sociaal leven wat mist. Nu zien we elkaar minstens drie keer per week en we bellen dagelijks. Voor mij is dat het absolute minimum. Mijn leven is al helemaal op Tim ingesteld, dus als het van mij afhangt, redden we het wel met ons tweetjes. Hij is mijn eerste lief en we gaan pas samenwonen na ons huwelijk. Dat is inderdaad de traditionele relatieaanpak, maar die heeft al zijn diensten bewezen. Vraag het maar aan mijn ouders en grootouders : liefde uit de oude doos is misschien nog de puurste van allemaal.”

Fictieve namen beschermen de privacy.

In de volgende aflevering : Bart (40) en Griet (39)

keken in hun prille jeugd voor het eerst in elkaars ogen. Vierentwintig jaar later doen ze dat nog altijd, en nog even diep.

Door Thijs Demeulemeester Illustratie Sanny Winters

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content