Ze trouwden toen Lieve 23 was, Hubert 40. Een flink leeftijdsverschil, maar dat voelden ze de voorbije 24 jaar nauwelijks. Sinds enkele maanden is Lieve (47) gestopt met werken om samen met Hubert (64) voluit van het leven te genieten.

Zij

Ik was negentien. Ik had een Schotse vriend die een zaak wou opstarten in Mallorca, en was vastbesloten om er mee mijn schouders onder te zetten. En dus begon ik een intensieve avondcursus Spaans, drie keer per week. Daar heb ik hem ontmoet. Hij was toen 36, getrouwd, en had al twee kinderen. Hubert is iemand die opvalt in de groep, hij is bijzonder grappig. De vlam sloeg vlug over. Maar nee, ik wou aanvankelijk niets méér. Ik wou geen huishouden kapotmaken. En er was natuurlijk nog die Schotse vriend.”

“Maar aan het einde van het schooljaar werden we toch een koppel. Ik geloofde steeds minder in mijn Schotse avontuur. En bovendien was het me duidelijk dat zijn huwelijk sowieso scheef zat, gedoemd om te mislukken. De scheiding verliep trouwens heel vlot, in onderlinge overeenstemming. Dat maakte het allemaal een stuk makkelijker. Ook nu nog heb ik een goed contact met zijn ex en zijn kinderen.”

“Mijn ouders waren er zeker niet gelukkig mee. Hubert mocht niet over de vloer komen, en ze lieten me voelen dat ik er een punt moest achter zetten. Een heel moeilijke periode, maar Hubert heeft me gestimuleerd om mijn ouders te blijven opzoeken, om geduld met ze te hebben. ‘Het zijn en blijven je ouders’, zei hij me. ‘Ik begrijp ze : ik zou me zelf ook ongelooflijke zorgen maken mocht mijn dochter met een 17 jaar oudere man thuiskomen. Geef ze tijd, ze draaien wel bij.’ En hij had gelijk. Toen ze merkten dat ik echt gelukkig was bij hem, ontdooiden ze. Nu is hij een heel geliefde schoonzoon.”

“Het leeftijdsverschil heeft zich nooit laten merken. Zelfs niet in de begindagen. Ik wou niet elke dag uitgaan, hij wou niet elke dag thuis blijven. We vonden daarin een heel goed evenwicht. Ook nu sta ik er eigenlijk zelden bij stil dat hij een stuk ouder is. Ik hoop wel dat hij nog lang gezond blijft, dat ik niet te lang alleen moet achterblijven. Daar ben ik soms wel wat bang voor. En misschien dat ik het me later wél nog zal beklagen dat ik een oudere man gekozen heb. Maar tot nog toe heb ik mijn keuze nog geen enkel moment in twijfel getrokken. Integendeel. Spijt heb ik er zeker niet van. In de opvoeding van onze dochter hebben zijn ervaring en levenswijsheid bijvoorbeeld een mooie rol gespeeld. Hij heeft ze een voorkomendheid en savoir-vivre bijgebracht, die ik haar nooit had kunnen geven. Hij is ook strenger, consequenter. En dat is goed, het houdt de kerk in het midden.”

“Twee maanden geleden ben ik gestopt met werken. Heel bewust, ja. Om samen met Hubert nog zo veel mogelijk van het leven te kunnen snoepen. Nu hij nog in vorm is. We kunnen nu vaker naar ons vakantiehuisje in Spanje en ik wil met hem ook nog de rest van Europa gaan zien. Al hoeven we eigenlijk geen grootse dingen te doen. Samen lezen, wat in de tuin werken, uit eten. Dat vind ik al fantastisch. Gewoon samen zijn. Van elkaar ge

Hij

Toen ik Lieve leerde kennen, wist ik meteen : zij is het. Mijn eerste huwelijk was, achteraf bekeken, vooral een vlucht van thuis. Ik had niet meteen de beste band met mijn ouders, ik wou er zo snel mogelijk weg. Ik heb me nooit echt goed gevoeld in dat huwelijk, en dus bleef ik nogal een flierefluiter. Er bleef op dat vlak een grote onrust in mij knagen. Maar bij Lieve heb ik rust gevonden. We zijn nu vierentwintig jaar getrouwd, en de flierefluiter in mij heeft van bij het begin zijn mond gehouden. Wat Lieve daarvoor precies heeft gedaan, kan ik moeilijk uitleggen. Het is iets wat ik gewoon voelde gebeuren.”

“We zijn nochtans verschillende types. Als er iets scheef zit, dan krop ik alles op en wacht ik tot de wind gaat liggen. Lieve barst uit en is de boel na vijf minuten alweer vergeten. Dat is beter, natuurlijk wel. Maar ik ben nu eenmaal zo, ik zal nu niet meer veranderen. Anderzijds maakt zij zich dan wel weer veel meer zorgen over onze dochter. Dat ze onlangs vroeg om op kot te mogen, bijvoorbeeld. Lieve was daar enorm van geschrokken. Typisch vrouwelijk, wellicht. ‘Was hun moederdochter-band daar niet te goed voor ?’ Maar daar heeft het natuurlijk niets mee te maken. Dat heb ik Lieve ook duidelijk gemaakt.”

“Onze gezamenlijke passie is Spanje. Minstens vier keer per jaar gaan we er naar ons vakantiehuisje. En na al die jaren hebben we er intussen een uitgebreide kennissenkring. Het is tenslotte ook Spanje, of toch de Spaanse taal, die ons heeft samengebracht. Niet zo onlogisch dus dat we hispanofielen zijn. Voorgoed verhuizen zit er niet in. We zouden onze dochter te veel missen. Maar misschien blijven we er vanaf nu vaker overwinteren, we zien wel.”

“Dat Lieve gestopt is met werken, vind ik bijzonder leuk. Al komt dat idee niet van mij. Zij moet vooral doen waar ze zich het gelukkigst bij voelt, en alstublieft niet uit medelijden thuis blijven. Maar nu we elke dag samen zijn, besef ik wel wat een goede beslissing dat geweest is. De tijd die we nog hebben, moeten we ten volle gebruiken. Ze wil ook nog veel van Europa zien. Ikzelf heb daar minder nood aan, maar ik doe haar graag dat plezier.”

“Ons leeftijdsverschil is iets waar we zelden of nooit bij stil staan. We voelen ons even oud. Of beter : even jong. Niet in jaren, misschien, maar in afgelegde kilometers. Ook in de begindagen hebben we dat nooit gevoeld. Misschien omdat zij volwassener was dan haar leeftijdgenoten, en ik wat ‘kindser’. We hebben elkaar ergens halfweg gevonden.”

“Wellicht zal het verschil in de toekomst wel tastbaarder worden. Soms maak ik me bijvoorbeeld zorgen over mijn gezondheid. Links en rechts beginnen vrienden te sukkelen, of sterft er iemand. Daar lig ik wel eens wakker van. Al was dat een paar jaar geleden nog erger. Toen was ik echt bang om ziek te worden en mijn vrouw en jonge dochtertje te moeten achterlaten. Nu onze dochter al negentien is, ben ik geruster. Ze zouden hun plan kunnen trekken zonder mij. Het zijn sterke, onafhankelijke vrouwen. En dat maakt me ongelooflijk blij en trots. Ik hoop dat ik nog lang van ze kan genieten.”

Fictieve namen beschermen de privacy.

Over twee weken :

een wanhopige contactadvertentie in de

Streekkrant bracht twee verloren zielen bijeen. Louis en Christelle (allebei 53) trouwden niet en hebben samen geen kinderen, maar wonen al een dikke 10 jaar onder één dak. Samenleven is voor hen “het minst slechte alternatief voor

eenzaamheid”.

U kent of bent zelf een koppel met een eigenzinnig verhaal ? Laat het ons weten :

guinevere.claeys@knack.be.

Door Guinevere Claeys