Liefhebbers van de tv-serie Sex and the City zullen zich misschien nog de episode herinneren waarin de tuttige Charlotte haar sprookjeshuwelijk met Harry organiseert. Bij de voorbereidingen hoort een professionele fotosessie in Central Park, want Charlotte wil met foto en verhaal absoluut de Wedding Pages van The New York Times halen. Sinds jaar en dag verschijnen in de zondageditie van die krant verslagen van trouwfeesten (en sinds een jaar of tien ook van holebi-ceremonies) of verhalen over koppels die gaan trouwen. Steevast artikels met dezelfde ingrediënten : hoe de twee elkaar leerden kennen, wat ze studeerden, waar ze werken en uitleg over hun familiale achtergrond.

Ik betrap mezelf erop dat ik surfend door de krant, geregeld aan die Vows-rubriek blijf hangen. Ik ken die trouwlustigen van haar noch pluim, maar zit toch gefascineerd te lezen dat de dochter van een gereputeerd architect opteerde voor een strakke designtent in de tuin, die dan door een beroemd florist voorzien was van bijpassende minimalistische boeketten witte bloemen. Of het romantische verhaaltje van het koppel dat elkaar in Firenze leerde kennen, toen ze daar allebei waren voor hun studies. Het lijken echo’s uit een zoeterig universum, waar scheidingen en andere relationele kommer en kwel niet voorkomen. Niettemin lees ik het graag.

Trouwens, op de site werd nu ook het archiefartikel opgediept over het trouwfeest in 2007 van het recent neergeschoten Amerikaanse Congreslid Gabrielle Giffords met astronaut Mark Kelly. Hun eerste date ? Een rondleiding door een gevangenis in Arizona, waar een executiestoel staat, want Giffords werkte op dat moment rond het thema doodstraf. “En Mark wilde graag eens in de stoel zitten”, wordt een lachende Giffords geciteerd. Het Giffords-Kelly artikel is trouwens verre van doorsnee, met Giffords die enkele dagen voor het trouwfeest nog een bezoek brengt aan Irak, terwijl haar aanstaande traint voor een missie met de Space Shuttle.

Nu, compleet doorsnee zijn de koppels van de Wedding Pages wel nooit, al was het maar door hun afkomst en studies. Om in aanmerking te komen voor de rubriek, moet je jezelf aanmelden – of familie en vrienden doen het in jouw plaats. Op de website van de krant staan alle instructies netjes opgelijst. Maar natuurlijk kiest de krant en is het voor de inzenders spannend afwachten. In SATC doet Charlotte dan ook een vreugdedans als de fact checker van de New York Times haar belt om de gegevens te checken en nog wat bijkomende vragen te stellen.

Afgelopen zomer ontwierp student Sam Gerstenzang van Stanford University de website weddingcredential.com. Hij maakte een soort analyse van de NYT-trouwverhalen en je kunt op zijn site trefwoorden invoeren en checken hoeveel keer dat woord er de afgelopen jaren is voorgekomen. Zo kun je proberen je kansen op publicatie te verhogen. De naam van een topuniversiteit is een goede binnenkomer en de combinatie Harvard en Law Firm is helemaal top. Ook de begrippen als cum laude afstuderen (komt voor in 26 procent van de Vows-profielen) en de namen van prestigieuze zakenbanken als werkgever, zijn oververtegenwoordigd. Tot spijt van wie het benijdt : editors en andere mediamensen doen het ook niet slecht.

Maar het is niet al peis en vree in zoeteverhalenland. In december veroorzaakte het artikel over Anne Riddell en haar nieuwe man John Partilla, een fikse rel. De twee waren al vrienden, ook met de partner van de ander, maar dumpten hun partner om met elkaar te kunnen trouwen. Dat vertelden ze in detail aan de natie. Dat veroorzaakte enorm veel reacties, veel tegen, ook voor. Liefde in het echt is duidelijk niet altijd krantenvoer.

trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke

EEN VAN HUN EERSTE DATES ? EEN RONDLEIDING DOOR EEN GEVANGENIS IN ARIZONA, WAAR EEN EXECUTIESTOEL STAAT.