Over geld moest ze zich geen zorgen maken, zei hij. Het huis was voor hen. Hij zou verhuizen naar een appartement. Tot er een deurwaarder aanbelde met de melding dat het huis in beslag werd genomen. “Ik stond op straat. Met twee kleine kinderen, zonder werk en zonder een cent alimentatie.”

“Gelukkige verjaardag, Anna. Ik hoop je snel weer te zien. Ik mis je. Papa.” Ik stond aan de grond genageld, verstomd door het sms’je op mijn gsm. Toen de dame achter de toonbank me vroeg welke naam er op de taart moest, bleef het stil. Het leek een eeuwigheid te duren voor ik erin slaagde antwoord te geven. “Anna. Twaalf jaar”, stamelde ik, met een verontschuldigende blik naar de rij wachtenden achter me. Op weg naar huis probeerde ik mezelf tot rust te brengen. Over een uur zouden er twintig klasgenootjes van mijn dochter aan de deur staan. Anna had de dagen afgestreept op haar kalender. Zoals elk meisje van haar leeftijd keek ze reikhalzend uit naar haar verjaardagsfeestje. Niets of niemand mocht haar dat ontnemen. Waar haalde hij het lef vandaan ? Waarom nu ? Negen jaar lang had hij geen teken van leven gegeven. Alsof de kinderen en ik nooit hadden bestaan. Het betalen van een schamele alimentatie had hij geweigerd. De succesvolle beursmakelaar die ooit mijn echtgenoot was, had zichzelf failliet verklaard. Mijn advocaat was achterdochtig. Dankzij het grondige speurwerk van een privédetective bleek dat Christian een nieuw leven was begonnen in een andere stad. Met een nieuwe vrouw, op wiens naam hij zijn vermogen had gezet. De juridische strijd die daarop volgde, leverde niets op. Integendeel. Torenhoge advocatenrekeningen deden me uiteindelijk afzien van een procedureslag. Het was dàt of schoenen voor de kinderen. Maar wat me nog het meest choqueerde, was de ontdekking dat hij al jarenlang een affaire had, die moet begonnen zijn toen ik zwanger was van ons tweede kind. Plots werd duidelijk waarom hij het zo druk had, de dagen na de geboorte van Jack. Als Christian vier uur in de kraamkliniek heeft doorgebracht, zal het veel zijn geweest. Een crisis op de financiële markten, zo verklaarde hij zijn afwezigheid. En ik bedekte elke achterdochtige gedachte met de mantel der liefde.

WEG VAN DE PAMPERS

Eenmaal uit het ziekenhuis werd ik zo in beslag genomen door de zorg voor twee kleintjes, dat ik geen vragen stelde bij zijn uithuizig gedrag. Toen Jack na één jaar eindelijk doorsliep, besefte ik pas hoe uitgeput ik was. Christian drong er al lang op aan dat ik mijn job zou opgeven. Een man met status liet zijn vrouw niet werken, zei hij tot vervelens toe. Ik bood weerstand. De gedachte om mijn financiële onafhankelijkheid op te geven, boezemde me angst in. Uiteindelijk bezweek ik door zijn herhaalde belofte dat hij altijd voor mij en de kinderen zou zorgen, wat er ook gebeurde. Want dat was een ander, heilig principe van hem. Alleen lafaards lieten vrouw en kinderen in de steek. De twee bevriende koppels die in die periode een bittere echtscheiding uitvochten, konden niet op zijn begrip rekenen. En dus nam ik afscheid van een goedbetaalde job met geweldige collega’s. Enkele maanden later boekte ik als verrassing voor zijn veertigste verjaardag een shortski voor ons tweeën. Even weg zijn van de pampers en papflessen zou onze relatie nieuw leven inblazen, dacht ik. De reisagent had niet gelogen toen hij het hotel voorstelde als een van de meest romantische in de sneeuw. De zon stond hoog aan een strakblauwe hemel en romantiek hing in de lucht. Althans, dat dacht ik.

NACHTEN IN DE JACUZZI

We hadden onze eerste afdaling nog maar net achter de rug toen hij op de skilift aankondigde dat een scheiding voor hem onontkoombaar was. Ik keek naar het dal onder mijn voeten en dacht dat ik ijlde. Bovenop de berg begon ik hysterisch te lachen. Dit kon niet waar zijn. Toch niet Christian. Maar toen hij stoïcijns voor zich uit bleef kijken, drong het tot me door dat het hem menens was. Het enige wat ik kon uitbrengen was : “Waarom ?” Hij kon het niet uitleggen, maar was ervan overtuigd dat we niet voor elkaar bestemd waren. En dat het beter was om onze relatie te beëindigen. Over geld moest ik me geen zorgen maken. Hij zou altijd voor ons zorgen. Het huis was voor ons. Hij zou verhuizen naar een appartement. Zonder nog één woord te wisselen, zijn we samen naar beneden geskied. Terug in het hotel heb ik inderhaast een vliegtuigticket geboekt om nog dezelfde dag naar België terug te kunnen keren. De gedachte om nog twee dagen met hem in een hotelkamer door te brengen, deed me walgen. Alsof de duivel ermee gemoeid was, bleek er geen enkel ticket meer beschikbaar. De volgende twee nachten heb ik doorgebracht in de jacuzzi met de badkamerdeur op slot. Mijn enige levenslijn waren de sms’jes met mijn moeder. Zij heeft me door die donkere uren gesleept. Een week na mijn thuiskomst had het nieuws van onze breuk zich in ons dorp verspreid. De meewarige blikken leidden ertoe dat ik de deur niet meer uitkwam. Tot er plots een deurwaarder aanbelde met de melding dat het huis in beslag werd genomen. Ik stond op straat. Met twee kleine kinderen, zonder werk en zonder een cent alimentatie.

GROEN MONSTER

“What doesn’t kill you, makes you stronger“, was steevast mijn antwoord als bezorgde vrienden me belden. Ik kon hen geen deelgenoot maken van mijn ellende. Het idee dat zij nog wél lief en leed deelden in een warm gezin, sneed door mijn ziel. Jaloezie is een groen monster en dus isoleerde ik me steeds meer in mijn verdriet. Gelukkig keerde mijn moeder terug uit Spanje om mij de eerste maanden op te vangen. Zonder haar had ik misschien wel een wanhoopsdaad begaan. Dankzij haar onvoorwaardelijke steun vond ik uiteindelijk een kleine dorpswoning. En een nieuwe job, waarmee ik net voldoende verdiende om het hoofd boven water te houden. Wat niet verdween, was de eenzaamheid. De radeloosheid als ik ’s nachts met een doodzieke kleuter op de spoedafdeling zat, terwijl mijn andere kind in de wachtkamer sliep. De eindeloze rit naar het zuiden, alleen met mijn twee kinderen duizend kilometer autosnelweg. Om dan uiteindelijk te belanden in een huis vol gelukkige koppels. Voor mij hoefden die vakanties niet. Maar ik dwong mezelf ertoe, in het belang van mijn kinderen. Het was en is nog steeds mijn heilige missie om hun een onbezorgde jeugd te bezorgen. Vandaar ook dat ik nooit de harde waarheid zeg als ze me vragen stellen over hun vader. Ik reken erop dat ze later oud en wijs genoeg zullen zijn om hun conclusies te trekken. Vriendinnen verklaren me gek, omdat ik op die manier Christian de mogelijkheid geef om terug in hun leven te stappen. De wet staat aan zijn kant om op elk moment zijn rechten als vader op te eisen. Dat is mijn grootste nachtmerrie: dat hij op een dag doodleuk voor de deur staat met een PlayStation voor Jack en een pony voor Anna. Om vervolgens co-ouderschap te eisen en te bediscussiëren waar ze naar school moeten gaan. En of ze nu een beugel of blokjes nodig hebben. Het feit dat Anna nu zegt dat ze geen vader heeft, is een wrange troost. De eerste jaren na onze scheiding wenste ik vurig dat mijn kinderen ooit nog een liefdevolle band met hun vader zouden opbouwen. Nu ze bijna pubers zijn, weet ik dat hij hun hart niet meer kan winnen. Zelfs niet met de duurste cadeaus.

Als de vriendjes weg zijn en het huis weer stil is, toon ik Anna zonder woorden het sms’je van haar vader. Ze haalt haar schouders op en bedankt me voor ‘het coolste verjaardagsfeestje ooit’. Dat zal hij ons alvast nooit meer afpakken. •

OMWILLE VAN DE PRIVACY WORDEN NAMEN SOMS VERANDERD IN DEZE RUBRIEK.

MARIE DE DECKER

‘Mijn grootste nachtmerrie: dat hij op een dag doodleuk voor de deur staat met een PlayStation’

‘De volgende nachten heb ik doorgebracht met de badkamerdeur op slot. Mijn levenslijn waren de sms’jes met mijn moeder’