Els heeft al acht jaar een innige relatie met haar vriendin en soulmate Nadine, met wie ze samenwoont. Schaduw op haar geluk is het onbegrip van haar twee dochters uit haar huwelijk met Paul. De oudste houdt letterlijk afstand en woont in New York. De jongste weigert begrip op te brengen voor een moeder die haar gezin opgeblazen heeft om zich tot de damesliefde te bekeren.

Rond mijn vijftiende was ik tot over mijn oren verliefd op mijn lerares Engels. Dat verbaasde me, want ik vond haar fysiek onaantrekkelijk en ze verdiende een prijs voor foute kleding en kapsel. Maar haar humor en vrijgevochten houding hadden een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me. Ik wrong me in bochten om haar aandacht te krijgen en herinner me een schoolreisje per bus, waarin ik niet geheel toevallig naast haar zat. Mijn hormonen sloegen letterlijk op hol. Of ze ooit beseft heeft hoezeer ik me tot haar aangetrokken voelde, weet ik niet. Maar voor mij was het duidelijk dat verliefd zijn vooral te maken heeft met zielsverwantschap, en niet met hoe je eruitziet.

Op mijn vijfentwintigste ben ik getrouwd met Paul, een medestudent. Op hem was ik ook verliefd, maar anders. Bij hem had ik altijd het gevoel dat het mooiste nog moest komen, dat ‘het’ nog niet echt begonnen was. Maar waar ik op wachtte, kon ik niet benoemen. Ik had redenen genoeg om gelukkig te zijn. We kregen twee dochters, ik had een leuke job als lerares waardoor er genoeg tijd voor hen was. Financiële zorgen kenden we niet. Paul was een echte familieman die genoeg aandacht aan mij en de kinderen besteedde. Ik had niets te klagen en dat deed ik ook niet. En toch had ik voortdurend het gevoel dat er iets wezenlijks ontbrak in mijn leven.

EEN FEEST VAN HERKENNING

Tien jaar geleden kwam ik er achter wat ik miste, op het personeelsfeest van het werk van mijn man. Het was een barbecue waarop zo’n honderd mensen rondliepen. Ik zag Paul her en der gesprekken voeren en raakte zelf aan de praat met Nadine, een vrouw van mijn leeftijd. Ze was een van de weinige mensen die zonder partner was, maar dat leek haar allerminst te deren. We zaten naast elkaar op een bank met ons bordje en een glas wijn, we praatten en lachten wat. Toen er iemand naast me kwam zitten, schoof ik een eindje op en raakten onze blote armen elkaar.

Het is vreemd en ongeloofwaardig, maar op dat moment overviel me iets waarvan ik wist dat het mijn leven overhoop zou gooien. In die warme aanraking zat een herkenning, een teken van boven, en ik voelde dat Nadine zich daar ook bewust van was. Er gebeurde verder niets bijzonders die avond. Paul en ik gingen naar huis en we vrijden met elkaar, lichtjes aangeschoten en vertrouwd. Het leven ging verder. Maar vanaf dat moment kwam de Engelse lerares weer vaak in mijn gedachten en had ik seksuele fantasieën over vrouwen. Natuurlijk niet zomaar vrouwen. Het was Nadine die de hoofdrol speelde in mijn dagdromen. Heel verwarrend was het, want ik wist niets van haar, zelfs haar familienaam niet. Misschien had ze thuis wel een man en zes kinderen.

Een half jaar later zag ik haar terug, laten we zeggen dat ik het toeval een handje geholpen heb. We zaten in een café, twee vrouwen die samen een kopje koffie drinken en de dingen van de dag bespreken. Maar ondertussen… Ik kan het gevoel van herkenning, van verlangen, van ‘zeker weten’ nog steeds niet omschrijven dat bezit van me nam. En evenmin de sensatie die ik beleefde toen ik korte tijd later voor het eerst in mijn leven, op mijn veertigste, de liefde bedreef met iemand die net zo’n lichaam had als ik. Een feest van herkenning was het.

GEWACHT OP DE WARE

Natuurlijk voelde ik me schuldig tegenover Paul en onze dochters. Natuurlijk wilde ik mezelf graag wijsmaken dat het een avontuurtje was dat mijn huwelijk niet zou ontwrichten. Maar ik had geen rekening gehouden met het sterke weten en aanvoelen dat dit was wat ik al jarenlang zocht. Nadine bleef er kalm en geduldig onder, maar als alleenstaande vrouw had zij dan ook niet zoveel te verliezen als ik. Ze had gewacht op de ware, zei ze, en dat was ik. Het was aan mij om te kiezen voor mijn geluk. Een leven met haar zou dat geluk brengen, dat wisten we allebei. In mijn huwelijk zou ik eeuwig naar iets zoeken dat ik niet kon vinden. Ik zou mezelf verloochenen.

Het moment waarop ik Paul verteld heb dat er een ander was, een vrouw dan nog, zal ik mijn hele leven niet vergeten. Hij werd niet razend, hij begon niet te schelden. Lijkbleek werd hij. Hij liep zwijgend de kamer uit en sloot heel zacht de deur achter zich. Ik had veel liever gehoord dat hij ze met een knal dichtgesmeten had. Er is een lang en moeilijk proces gevolgd voor hij kon en wilde accepteren dat ik echt opnieuw wilde beginnen met een vrouw. Met Nadine. En vooral : dat het niet aan hem lag. Hij had niet gefaald, ik had alleen op latere leeftijd mijn ware aard ontdekt en daar werd hij ongewild het slachtoffer van.

Onze dochters leerden Nadine eerst kennen als een vriendin van mama. Ze mochten haar graag en dat was wederzijds. Ik heb hun de ware toedracht pas verteld net voor ik hen over de scheiding inlichtte. Ze waren toen twaalf en tien, kinderen nog. Maar toch : vanaf dat moment is er een soort vijandigheid in hun houding geslopen die nooit meer is overgegaan. Acht jaar geleden zijn Nadine en ik gaan samenwonen en daar heb ik nog geen moment spijt van gehad. Er is nooit iemand in mijn leven geweest bij wie ik me zo ontspannen en aanvaard voel als bij haar, bij wie de fysieke liefde me zo vervult, met wie ik zo kan lachen, reizen, plannen maken voor de toekomst, maar met wie ik ook rustig op de bank kan zitten niksen. We doen veel samen, maar we laten elkaar ook de ruimte voor een eigen leven. We herkennen veel in elkaar, vullen elkaar aan en zijn ook heel verschillend. Het feit dat Paul ondertussen ook weer een fijne relatie heeft, draagt bij aan mijn geluk.

EEN BEVLIEGING

De enige schaduw die me blijft achtervolgen, is dat mijn dochters me nooit vergeven hebben dat ik ons gezin in de steek heb gelaten. Voor een bevlieging, vinden ze nog steeds, al zouden ze ondertussen beter kunnen weten. Na de scheiding kwamen ze om het weekend bij Nadine en mij logeren. Mokkend, vol verwijten, de boel saboterend. Terwijl wij er alles aan deden om hen niet te bruuskeren. We sliepen zelfs apart als zij er waren, uit discretie. In alle toonaarden hebben ze me al gezegd hoe ze zich schamen over hun moeder die zich tot de damesliefde heeft bekeerd. Na haar studie is de oudste in New York gaan wonen en werken. Toen iemand haar eens vroeg waarom, hoorde ik haar antwoorden : “Omdat verder van mijn moeder niet mogelijk is.” De jongste zie ik zelden. Ze is achttien en woont bij haar vader en stiefmoeder. Ik heb mijn dochters verloren door mijn hart te volgen. Dat is een hoge prijs. Maar als ik bij hun vader was gebleven, had ik mezelf geweld aangedaan en zou ik waarschijnlijk ook geen goede moeder geweest zijn. Mijn enige hoop is dat ze ooit tot het inzicht komen dat kiezen voor je eigen geluk geen misdaad is, dat het in feite de enige weg is die je kunt inslaan.

OMWILLE VAN DE PRIVACY WORDEN NAMEN SOMS VERANDERD IN DEZE RUBRIEK.

DIANE BROECKHOVEN

‘Ik heb mijn dochters verloren door mijn hart te volgen’

‘Vanaf dat moment is er een soort vijandigheid in hun houding geslopen die nooit meer is overgegaan’