Onze verslaggever bericht over de mannenmodeweken in Londen, Firenze, Milaan en Parijs. De zomer van 2013 wordt zacht en fel tegelijk. Jongensachtig en veelkleurig. Geen enkele man draagt straks nog een lange broek.

Het afgelopen mannenmodeseizoen werd gedomineerd door de spreekwoordelijke olifanten in de kamer, te weten : Raf Simons en Hedi Slimane. Simons werd drie maanden geleden artistiek directeur van Christian Dior. Hij debuteerde bij het machtige Franse huis tijdens de coutureweek, nog geen 24 uur na het einde van een mannenmarathon van twee weken. Die deed, naast Firenze, Milaan en Parijs, voor het eerst ook Londen aan.

Het lot van Simons, die in de late jaren negentig de jongensgarderobe heruitvond, hing als een schaduw boven de mannenkalender. Wat zou er gebeuren in Milaan, bij Jil Sander, waar de Limburger plaats moest maken voor de terugkeer van de Duitse ontwerpster ? Welke strategie zou Raf Simons volgen voor zijn eigen label ? En ook : hoe zou Kris Van Assche reageren ?

Van Assche, de ontwerper van Dior Homme, begon zijn loopbaan bij Hedi Slimane, rivaal van Simons voor de titel van invloedrijkste mannenontwerper aller tijden. Slimane werd onlangs, na een lang hiaat, artistiek directeur van Yves Saint Laurent, intussen herdoopt tot Saint Laurent Paris. Hij presenteerde zijn eerste collecties voor het legendarische merk tijdens de mannenmodeweek, in een zaal van het Grand Palais, achter gesloten deuren. Alleen de inkopers van winkels werden uitgenodigd voor een presentatie in de showroom van het merk. Foto’s maken was streng verboden, en wie met journalisten zou praten, riskeerde op zijn minst de doodstraf.

Schrijft Slimane volgende zomer opnieuw geschiedenis ? Blijkbaar wel : Slimane maakt volgens onze bronnen tabula rasa met het tijdperk van zijn voorganger Stefano Pilati, en brengt zijn eigen stijlvocabularium naar Saint Laurent : krappe rock-‘n-rolltenues, bestemd voor boonstaken met nerveuze lenden.

Op de maat van Raf

Jil Sander, die in Milaan voor de tweede keer een comeback maakte bij haar eigen label, trekt voorlopig geen streep onder het erfgoed van Raf Simons. De voorbije zeven jaar beschermde die Sanders erfgoed, of beter : hij sublimeerde het. Sander zelf trappelt min of meer ter plaatse. Ze blijft voorzichtig, wacht misschien op de damescollecties om echt de confrontatie met de toekomst aan te gaan. Haar terugkeer is geslaagd, maar het label heeft op dit moment niet langer de positie, of status, van verlicht verkenner.

Raf Simons blijft met zijn eigen collectie wel onversaagd de weg wijzen. Zelfverzekerd en intens, futuristisch, maar ook uiterst romantisch. Hij showde dit keer op de openingsdag van de Parijse kalender, in een oud industrieel pand in de wijk Bastille. De collectie was, niet voor het eerst, opvallend androgyn : een lang T-shirt gedragen over een kort shortje ; een excentrieke hybride van mantel (langs de voorkant) en jurk met bloemenprint (langs de achterkant). De jurk verwees misschien naar de getormenteerde rockster Kurt Cobain, die op een aantal legendarisch geworden foto’s aantoonde dat een man in een jurk gerust viriel kan zijn.

Het vervagen van de grens tussen mannen- en vrouwenmode (en het wegsmelten van vestimentaire taboes) kon ook bij een aantal andere ontwerpers worden genoteerd. De verrassend minimalistische, sporty collectie van Prada was min of meer uniseks (er liepen bijna evenveel meisjes mee als jongens). Riccardo Tisci, van Givenchy, toonde dit seizoen geen jongens in rokken, maar hij stopte ze wel in zachte materialen die traditioneel eerder in de damesmode worden gebruikt, al dan niet in lichtroze. Ann Demeulemeester deed, in een heel andere stijl, precies hetzelfde (onverwacht veel kleur bij Demeulemeester dit keer). Net als Lucas Ossendrijver bij Lanvin (een in essentie macho garderobe, grotendeels in grafisch zwart-wit, maar wel uitgevoerd in zijde en transparant textiel), zoals gewoonlijk een van de hoogtepunten van het mannenmodeseizoen. Bij Emporio Armani was er een deels transparante streepjes-trui, en het mooiste stuk in de show van Dries Van Noten, een ander hoogtepunt, was een met camouflagemotief bedrukte transparante nylon parka.

Kleuterchic

Van Noten was, niet voor het eerst, in een bijzonder jeugdig gemoed, en in dat opzicht vergelijkbaar met bijvoorbeeld Burberry Prorsum in Milaan (kort samengevat : Raf Simons in aluminiumfolie, gecombineerd met het soort foulardprints dat we recent ook hebben gezien bij Céline en D&G, wel mooi gedaan).

Ook twee recent opnieuw gelanceerde merken gaan voluit voor de kids. Carven, dit seizoen eregast van Pitti Uomo in Firenze, showde in een oude velodroom langs de Arno. De presentatie was opgevat als een race van in strak uniform gestopte cafégarçons. De modellen liepen ertussen, in bont gekleurde, lichtjes gelaagde outfits. Het was een vrolijke, jongensachtige parade met een zeker Jacques Tatigehalte, in bubblegumtinten (neon sweaters !), en opvallend korte shortjes.

Kenzo pakte uit met een bende acrobaten in het Maison du Judo van Parijs. De collectie van Humberto Leon en Carol Lim (het duo achter Opening Ceremony) was geïnspireerd door enerzijds Jungle Jap, de legendarische boetiek waarmee Kenzo in het begin van de seventies zijn naam maakte in Parijs, en anderzijds de echte, Zuid-Aziatische jungle (denk camouflage- en luipaardprints, tropische kleuren). Beide merken hebben een enorm hitpotentieel.

Als het van Carven of Kenzo afhangt, wordt de zomer van 2013 zacht, frêle en jongensachtig : perfect voor kippenborstjes. “Jong zijn, dat heeft niets met je leeftijd te maken”, zei Carven-ontwerper Guillaume Henry in Firenze.

En voor de liefhebbers van flinke binken viel tijdens de modeweken sowieso nog flink wat testosteron te bespeuren : bij de opgepompte gladiatoren van Versace, bijvoorbeeld, of bij Dolce e Gabbana, met authentieke Siciliaanse jongens in sjofele shortjes die leken te zijn overgekomen uit een neorealistische film van Roberto Rossellini. De shows van Donatella Versace zijn altijd puur plezier, en de mode van Dolce e Gabbana is tegenwoordig veel verteerbaarder dan enkele jaren geleden.

Dior blues

Hoe bracht Kris Van Assche het ervan af ? De ontwerper uit Londerzeel staat intussen stevig in zijn schoenen als mannenontwerper van Dior, maar geeft ook bij zijn eigen merk blijk van een groeiend zelfvertrouwen. Bij zijn eigen label nam hij het klassieke witte T-shirt als basis voor een veeleer eenvoudige, maar tegelijk uiterst draagbare mannenmode (in Milaan had Italo Zucchelli van Calvin Klein Collection een soortgelijk idee : hij sublimeerde de elementaire Amerikaanse outfit van T-shirt en bluejeans).

De zomer van Dior Homme staat in het teken van de marine, en van marineblauw. Het vertrekpunt is een blauwe blazer. Die wordt geïnterpreteerd : met of zonder mouwen, soms met een zichtbaar gemaakte structuur. Hier en daar zorgt een rood detail voor een zeker popgehalte. Sharon Stone zat, gekleed in een pak van Dior Homme, op de eerste rij.

Kapiteins, zeilers en matrozen waren zowel in Milaan als in Parijs prominent. Thom Browne liet voor de show van Moncler Gamme Bleu, in Milaan, een bende tapdansende matrozen opdraven (misschien de vrolijkste show van het seizoen, en ongeveer de heetste). Bij Mugler visten Nicola Formichetti en Romain Kremer glimmende stoffen en pakken met vinnen uit de oceaan. Over de hightech catwalk van Louis Vuitton werden kwallen en ander maritiem gedierte geprojecteerd. Kim Jones liet zich voor zijn derde (en beste) collectie voor het merk inspireren door zeilers, met een preppy garderobe als resultaat. Sacai Man, het in Japan razend populaire merk, had onder meer guitige shortjes met zeilmotief.

De toekomst van tailoring

Een van de opvallendste evoluties in de mannenmode is de grote verdwijntruc, tijdens de zomer, van zowel maatpak als lange broek. Met uitzondering, misschien, van de Londense modeweek, waar de klerenmakers van Saville Row een nieuwe generatie jonge zakenmannen trachten aan te spreken met een garderobe volgens de regels, en waar bijvoorbeeld Jeremy Hackett een eerder conservatief beeld neerzet van hedendaagse Scott Fitzgeralds.

Elders is de boodschap dat licht en kort beter is. Salvatore Ferragamo, toch geen avant-gardemerk, heeft in Milaan een catwalk vol door David Hockney geïnspireerde outfits in elektrisch oranje, blauw, geel en groen. Bij Gucci worden felgekleurde pakken over de runway gestuurd met mocassins, en de zakenmannen van Bottega Veneta zijn halve, maar wel zeer geraffineerde hippies.

In Parijs brengen merken en ontwerpers als Lanvin, kolor, Raf Simons of Walter Van Beirendonck een mode die wel grotendeels gebaseerd is op tailoring, maar uiteindelijk nog nauwelijks raakpunten heeft met het grijze bureaukostuum.

De stijl van kolor is volwassen, maar losjes (met fantastische sandalen).

Van Beirendonck komt, verrassend voor een ontwerper met zijn resumé, nog het dichtst in de buurt van classicisme. Zelfs wanneer hij zijn zwarte modellen vastbindt in touw, en hen versiert met fantastische hoeden en kragen van kunstenaar Folkert de Jong. De invloed van Van Beirendonck reikt tot in Amerika. Of tenminste, tot bij Thom Browne, van wie de pakken duidelijk geïnspireerd waren door de Belgische ontwerper.

Browne toonde excentrieke, maar onweerstaanbare outfits in bont gekleurde madrasruiten en prints van olifanten en kreeften. De show was, zoals gewoonlijk, spectaculair, met modellen verstopt achter metallieke kokers, en het idee van een bijna kinderlijke mash-up van prints en kleuren is bijzonder actueel. Een pak voor een durver.

Door Jesse Brouns

Het wordt een vrolijke, kleurige, maar vooral lichte zomer