Lia van Bekhoven

TV- en radiocorrespondent

WAT IK VAN HUIZE UIT HEB MEEGEKREGEN IS EEN STERK GEVOEL VAN STABILITEIT. Mijn familie komt al honderden jaren uit het katholieke Noord-Brabantse plaatsje Oosterhout. Dat wij waren wie we waren was heel vanzelfsprekend. Mijn man is een jood, Brit van de eerste generatie, zijn voorouders komen uit Oost-Europa. Als ik zie hoe verdeeld die familie is en wat dat doet met je persoonlijkheid. Weten wie je bent en waar je vandaan komt, is essentieel voor je gevoel van identiteit.

STEWARDESS, DAT WAS HET BEROEPSADVIES VAN DE NONNEN OP DE MIDDELBARE SCHOOL. Maar het was mijn droom om grote, menselijk politieke verhalen te schrijven, het liefst vanuit verre buitenlanden. De school voor journalistiek in Utrecht was in de jaren zeventig een heel vrije, politiek geëngageerde instelling waar alle discussies die je in Oosterhout moeilijk kon voeren gemeengoed waren.

ENGELAND WAS EEN EXPERIMENT, IK GING DE LIEFDE ACHTERNA. In Israël had ik een Brit ontmoet en toen wij na een paar jaar tot mijn verbazing nog altijd een relatie hadden, moest er gekozen worden. De afspraak was dat ik het drie jaar in Engeland zou proberen, waarna we drie jaar in Nederland zouden wonen. Maar kijk, na dertig jaar zit ik hier nog steeds.

ZO MOET NEDERLAND ERUITGEZIEN HEBBEN METEEN NA DE WERELDOORLOG. Dat was wat er door mij heen ging, toen ik met de trein in Liverpool Street Station aankwam. Lelijk, zwart en smerig, de East End was me van een treurigheid. Je moest al stevig in je schoenen staan om niet meteen rechtsomkeert te maken.

ANGLOFIEL ZOU IK MEZELF NIET NOEMEN. Ik zie mezelf als een Nederlandse Londense ; de binnenstad is de afgelopen jaren enorm opgeknapt en toegankelijker en mooier geworden. Maar in Leicester of Birmingham wonen ? Nee, laat maar. Het platteland, daar kan ik helemaal niet tegen, tenzij voor een weekend. Zoals de miljonair James Goldsmith ooit zei : “Na 24 uur op het platteland krijg je het gevoel dat elke grasspriet je persoonlijke vijand is.”

IK ZEG WELEENS : DE REDEN WAAROM IK HIER ZIT, ZIJN DE ZONDAGSKRANTEN. Er is geen groter genot dan met die enorme stapel papier uitgebreid te ontbijten. Het niveau van de journalistiek, de humor ook, die je voelt in alles wat met taal te maken heeft : de media, de televisie, het toneel.

WAT IK PRETTIG VIND AAN DE BRITTEN IS DAT ZE ZICHZELF NIET TE SERIEUS NEMEN. Alles is theater, ze vermaken elkaar, op een etentje bijvoorbeeld weten ze dat ze daarvoor aanwezig zijn. Het grootste compliment dat je hier kunt krijgen is : “We hebben zo om je moeten lachen.” Het komt me ook weleens de strot uit, hoor. Dat ik denk : “Kunnen we het ook eens over een echt onderwerp hebben ?”

MRS LIGHT ENTERTAINMENT HEEFT IEMAND ME EENS GENOEMD. Ik zit niet in oorlogsgebied, Engeland is zelden voorpaginanieuws. De wat lichtere verhalen, daarin hebben het land en ik elkaar gevonden. Zo’n koninklijk huwelijk hoort daarbij. Je moet natuurlijk wel uitkijken dat je niet alle clichés bevestigt. Het zijn ‘maar’ Royals, het is ‘maar’ een huwelijk, ‘maar’ een jurk. Ik ben blij dat ik dat wat tongue in cheek mag verslaan.

WAT LONDEN BETREFT, BEN IK OPTIMISTISCH, MAAR NIET OVER ENGELAND. Londen is een soort multiculturele stadstaat wat invloed en inkomen betreft. Maar de mentaliteit van leven en laten leven heeft ook een keerzijde : een soort fatalisme en onverschilligheid, over het zoveelste slachtoffer van straatbendes bijvoorbeeld. Wat mij heel somber stemt in Engeland is het enorme verschil tussen de groeiende onderklasse en het kleine groepje dat steeds meer macht heeft door zijn absurde rijkdom.

– Lia van Bekhoven werkt als correspondente in Londen voor de Nederlandse en Vlaamse radio en televisie. Tot haar publicaties behoren : ‘Mama gaat uit dansen’ (over prinses Diana), ‘Land van de Gespleten God’ (over Noord-Ierland) en ‘In Londen’ (9 wandelingen door de Britse hoofdstad). www.liavanbekhoven.com

Door Linda Asselbergs – Foto Ophelia Wynne