brugge 2002

Als Bruggeling konden uw artikels in Weekend Knack nr. 6 over mijn stad mij wel bekoren. De aangehaalde haat-liefdeverhouding die Bruggelingen hebben met hun stad ken ik maar al te goed.

Maar ook nu weer blijf ik na het lezen van die artikels met een gemis achter. Hoe dichter we bij de startdatum van Brugge 2002 komen, hoe meer artikels er over Brugge verschijnen, hoe gefrustreerder ik raak. Het begon al bij het doorbladeren van het programmaboek. Hoewel P. Moenaert schrijft dat hij de rijke Brugse geschiedenis wil actualiseren, valt er nergens iets te bespeuren over datgene waarvoor de vele toeristen onder andere naar Brugge komen: kant. Toen had ik de moed nog niet opgegeven en dacht ik dat het toch wel iemand zou opvallen dat zo’n belangrijke pijler in de Brugse geschiedenis ontbrak en er een artikel zou aan wijden. Niets is minder waar en vandaar dat ik eindelijk in mijn pen ben gekropen.

Ik ben 24 jaar en ik maak al twaalf jaar kant. Ik maak het liefst klassieke kant ( Binche, voor de kenners), maar ik ontwerp vooral moderne kant. Inderdaad: het zal voor veel mensen een verrassing zijn, maar er bestaat ook zoiets als moderne kant. Het grootste verschil tussen klassieke en moderne kant is dat je bij de eerste een technische tekening moet volgen en bij de laatste alles is toegelaten.

Voor de liefhebbers van klassieke kant is er in Brugge het Kantcentrum, die er alles aan doet om Brugse kant in leven te houden, maar op wonderlijke wijze in Brugge 2002 buitenspel is gezet. Na de fusie van de Kantschool met de Stedelijke Academie is deze afdeling zich beginnen toe te leggen op moderne kant. Maar na jaren botsen jonge kantklossers nog steeds op dezelfde vooroordelen, zelfs in de kunstwereld. De kantafdeling zit letterlijk ver weg van de Academie, in een gebouw dat half op instorten staat. Alleen bij opendeurdagen mogen kantklossers in het hoofdgebouw hun kunsten tonen. Vrijwel alle andere kunstenaars steken hun minachting voor kant als kunst niet onder stoelen of banken. Probeer dan nog maar eens jonge mensen te motiveren.

Brugge had dit jaar kunnen aangrijpen om aan te tonen dat kant wel degelijk geactualiseerd is en Brugge als voortrekker van een nieuwe kantbeweging kunnen profileren.

Begrijpt u nu de haat-liefdeverhouding met mijn stad?

Liesbeth Ponsaerts, Brugge.

brugge 2002 (2)

Ik heb met plezier Een toekomst voor het verleden gelezen. Toch een paar bemerkingen. Ine Renson laat zich ook enigszins meeslepen door het cliché dat Brugge een ingeslapen stad is die nu eindelijk eens tot leven komt. Dat is het cliché dat verspreid wordt door nieuwkomers en door journalisten zonder veel inspiratie.

Ze schrijft: “De Bruggelingen weten maar al te goed dat de stad zonder de toeristen geen bestaansreden zou hebben.” En ook: “Brugge leeft voor een groot deel van toeristen.” Leg dat eens uit? Het globaal inkomen in Brugge komt voor 5 à 8 procent – naargelang de bron – uit het toerisme. Als dit zou wegvallen, zou dat jammer zijn maar geen ramp. Die misvatting ontstaat als men zich blind staart op enkele straten die hoofdzakelijk toeristisch zijn. Alsof Jabbeke zich zou beperken tot het Permeke-museum. Voor de rest: zeer goed artikel.

Dries Van den Abeele, Brugge.

column Betreft de colums Verhalen van gewone mensen in Weekend Knack nr. 6 van 6 februari. Dit keer geef ik Tessa Vermeiren over de hele lijn gelijk. Maar het blijft een feit dat men meer energie gebruikt om het Vlaams Blok te bestrijden dan de oorzaak weg te nemen, waardoor het Vlaams Blok telkens nog meer stemmen wint. Te veel politici houden zich bezig met hun eigen kringetje in plaats van met de maatschappij en het volk dat zich ergert aan de niet-afnemende onrechtvaardigheden. Nand Van Dingenen, Aalst. fanzines

Ik heb met veel interesse het artikel Fanzines, kreten in drukvorm in nr. 6 gelezen. Boeiend, overzichtelijk, inzichtelijk. Toevallig heb ik met het nieuwe jaar de grote prent toegestuurd gekregen die afgedrukt staat op pagina 64. Die grenzeloze vrijheid die creativiteit opwekt, kreten slaakt, ideeën de wereld instuurt, geeft mensen zuurstof, maakt mensen wakker, laat ze vrij ademen. En al houden ze van schaar, lijm en viltstift, ze zijn niet tegen te houden. ’t Is goed dat er fanzinemakers zijn. Ze beschikken over inspiratie en maken inspiratie los bij kunstenaars en schrijvers.

Olympia Seyssens, Destelbergen.

column (2)

Uw vingerknip richting Pim Fortuyn en Leefbaar Nederland in nr. 7 is niet mis. De oranje roes rond het huwelijk van Maxima en Willem-Alexander mag Nederland niet doen vergeten dat het land van Zorreguieta een gevaarlijk bruin verleden heeft. De nazi-immigranten hebben zich bijzonder snel en zeer efficiënt in de Argentijnse maatschappij geïntegreerd. Maxima kent die situatie en het is dus niet haar eerste confrontatie met extreem-rechts. Alleen is het de vraag hoe zij op het Vlaams Blok-achtig Nederland zal reageren.

Raf Van Cauwenberghe, Deurle.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content